Odpowiadając na pytanie tytułowe- nie. Nie znam par, które by się nie kłóciły. Kłótnia to naturalna forma wymiany zdań i emocji. Oznacza tylko tyle, że mamy różne zdania w jakiejś kwestii, ale też oznacza, że nam na sobie zależy (skoro walczymy, by ta druga strona uznała coś, co dla mnie ważne). Bardziej istotne od tego, że się kłócimy, jest to jak się kłócimy i jak się potem godzimy. Czy, kiedy już opadną emocje, potrafimy jeszcze raz wrócić do tematu, na spokojnie wyjaśnić o co pierwotnie nam chodziło, co czujemy, czego potrzebujemy i oczekujemy od drugiej strony, a także starać się zrozumieć argumenty z tej drugiej strony i otworzyć się na to, czego druga strona potrzebuje i oczekuje. Potem łatwiej jest wypracować wspólna drogę.
Słowa o wyprowadzce, szczególnie na koniec kłótni są - mam wrażenie- nie tyle poważną decyzja ile emocjonalnym szantażem, groźba, czy czymś, co ma zranić. Szczególnie jeśli powtarzają się często. Prawdopodobne jest także, że pod koniec kłótni, wyrzucamy sobie już wszystko "jak leci" zapominając o tym , o co tak naprawdę chodzi i co chcemy wyjaśnić. Klasyczne reakcje obronne, które każą nam atakować, a przesłaniają to, o co chodzi.
Łatwiej jest reagować od razu, kiedy pojawiają się wątpliwości czy niezgodność, niż czekać do momentu, aż pretensje i frustracja narosną tak, że wybuchamy, wyrzucając z siebie wszystko. Partner nie ma wtedy szans, usłyszeć tego, co się stało ani czego potrzebujemy. Także reaguje obronnie i spirala się nakręca.
Radzę spokojnie rozmawiać, pytać i mówić sobie o emocjach i uczuciach, wtedy, kiedy one się pojawiają. Wraz z jasnym komunikatem, czego oczekujemy.
Pisze Pani, że od dwóch lat się Państwo strasznie kłócą, ale synek ma pół roku. Czyli oprócz kłótni są też dobre momenty, kiedy są Państwo zgodni. Jak to się dzieje? Co się dzieje wtedy? Co Państwu pomaga? A w czym się różnicie? O co najczęściej są kłótnie? A w czym macie wspólne zdanie? Zainteresowania? Jak było przed urodzeniem się dzieci?
Jest tez tak, że pomimo długiego związku i pojawienia się dwójki dzieci na świecie, nie decydują się Państwo na formalizację. Tak jakby ta groźba "bo odejdę", zostawianie sobie "furtki", cały czas nad Państwem wisiała, nawet w niewerbalizowany sposób. Warto o tym pomyśleć, dlaczego tak się dzieje?
Zawsze tez przed decyzją o rozstaniu można skorzystać z terapii par i małżeństw. Zachęcam.
