Czy moje myśli są odrealnione?
Witam mam nurtrujace pytanie czy wszystko że mną w porządku.
Mam 21 lat.
Odkąd pamiętam, to bardzo często żyłem i w sumie żyje w marzeniach. Często gdy jestem sam to rozmyślam nad różnymi rzeczami, czasem pozytywne które powodują radość, a czasami negatywne. Często jest tak, że jak jestem sam w pokoju/domu to jak zaczynam "myśleć o niebieskich migdałach" zaczynam gestykulować rękoma (w sensie przykładowo myślę jak mógłbym powiedzieć coś w pracy inaczej, bądź jak mogłem lepiej lepiej odpowiedzieć na zaczepkę kogoś na ulicy) przy tym robię miny, ruchy, adekwatnych do myśli, ciężko mi opisać to w słowach. Potrafię nagle o czymś pomyśleć i zacząć płakać w sumie bez powodu, przez jakie bodziec nagły w głowie.
Zauważyłem, że to sie dzieje, gdy jakaś rzecz ruszy mnie przykładowo na początku dnia, to potrafi się odbić wieczorem.
Czuję, że czasem tracę nad tym kontrolę. Nigdy nie odpalam się tak przy ludziach, jedynie jak jestem sam.
Dodam, że bardzo boje się chorób psychicznych, przez złe doświadczenia z lekarzami.
Mając problemy w pewnym okresie (długi, problemy życiowe) zamiast pójść najpierw do psychologa postanowiłem pójść do psychiatry, po czym lekarz psychiatra po 25 min rozmowy stwierdził u mnie nerwice lękowa, bardzo silna depresję że shizofremnia.
Dodam, że lekarz nie powiedział mi wprost co mi jest, tylko przepisał leki, które działały na mnie bardzo ale i to bardzo źle, ataki paniki, strach po prostu koszmar. Doszedłem na co są leki po przyczytaniu ulotek lekarstw.
Po wszystkim uznałem, że przestanę brać leki po 4 dniach koszmaru i zacząłem chodzić na psychoterapię.
Psychoterapeuta po 2 miesiącach wizyt, dwa razy w tygodniu stwierdził, że nie mam shizofemii, wręcz uznała, że to było krzywdzące dla mnie dając taka straszna chorobę. Uznała, że jedyne co mogę mieć to nerwice lękowa (była nawet przekonana) i lekka depresję z brakiem konieczności braniu leków. Uznała, że jestem "intelektualista"
Przez to wszystko nie wiem czy jestem po prostu chory psychicznie czy po prostu żyje zbyt bardzo w swojej bańce wyobraźni. Dodam, że jestem bardzo wrażliwy i od małego przejmowałem się wszystkim (mama mówiła, że jestem hipohondrykiem) ale nigdy tego nie stwierdził lekarz, bo nawet z tym nie byłem.
