Dzień dobry,
W prawie każdym podejściu psychoterapeutycznym obowiązuje zasada nie mówienia pacjentowi o swoim życiu prywatnym i nie odpowiadania na pytania z tym związane. Oczywiście założenie to ma swoje uzasadnienie i ma służyć dobru pacjenta. Psychoterapeuta jest tylko narzędziem i towarzyszem zmiany w procesie terapeutycznym i to nie jego terapia tylko konkretnego pacjenta. Wchodzenie z pacjentem w relację niemal przyjacielską i na grunt prywatny niosłoby ze sobą wiele negatywnych skutków m.in. uzależnienie od relacji i kontaktów z terapeutą, bo w końcu to "jedyny przyjaciel" (terapia ciągnąca się latami bez końca); zajmowanie czasu pacjenta podczas sesji rozmowami na temat terapeuty; zamiana ról, gdzie to pacjent zaczyna pocieszać terapeutę obnażającego własne słabości i życiowe niedostatki; widzenie w terapeucie nie tylko specjalisty, ale ocenianie go przez pryzmat jego osobistych doświadczeń; negatywne zjawiska np. odkrycie, że terapeuta zmaga się z podobnym problemem i tu przykładowo: zdradzana przez męża pacjentka i i terapeutka z tym samym doświadczeniem i w rezultacie sojusz kobiecej solidarności i niechęci wobec mężczyzn itp. W niektórych podejściach dopuszcza się w wyjątkowych przypadkach udzielenie odpowiedzi na pytanie o życie osobiste terapeuty, ale tylko wtedy gdy miałoby to pomóc a nie zaszkodzić. Sądzę, że to dobrze iż terapeutka w Pani poczuciu jest dla Pani kimś ważnym i bliskim i jest to całkowicie naturalne zjawisko w procesie terapeutycznym. W tym miejscu uczulam jednak Panią na to, że nawet bardzo oddany swej pracy i zaangażowany w nią specjalista jest osobą leczącą a nie przyjacielem lub kimś w dosłownym tego słowa znaczeniu bliskim. Doradzałabym pozostanie w terapii i dalszą wspólną pracę nad tym zagadnieniem, gdyż przyjdzie moment że poradzi sobie Pani z tą trudnością. Mam nadzieję, że moje wyjaśnienie jest dla Pani zrozumiałe i że trochę Panią uspokaja ta wiedza.
Pozdrawiam serdecznie,
Katarzyna Kulczycka
http://psycholog-kulczycka.pl/
