Czy to możliwe aby córka nadal chudła?

Córka ma 13 lat. W marcu zaczęła kontrolować to, co spożywa (wcześniej pochłaniała olbrzymie ilości słodyczy). Waga jej wyjściowa wynosiła 68 kg przy wzroście 165,5 cm. We wrześniu miała jeszcze 53,5 kg, więc nie było źle, ale zaczęłam sprawdzać co je i ile, i mimo tego, że jadła przynajmniej trzy posiłki, które widziałam i nie było to mało, to nadal traciła znacząco na wadze. W listopadzie poszłyśmy do lekarza internisty, który porozmawiał z nią, poprosił, aby przytyła, to niestety mimo tego, że je przy mnie 5 posiłków w tym np. ciasto w soboty, niedziele i święta to w ostatnim miesiącu schudła kolejne 1,5 kg.

Jestem przerażona, nic z tego nie rozumiem. Chciałam podkreślić, że mam z córką bardzo dobry kontakt, wiem, że były miesiące letnie, kiedy bardzo mało jadła, bo była u babci i na obozie i przyznała się do tego, ale widzę ile teraz je i nie zauważyłam, aby wymiotowała czy miała biegunki. Córka jest już naprawdę bardzo chuda, widać jej wszystkie żebra i ma też meszek na ciele którego nie miała oraz prawie ciągle zimne ręce i od sierpnia brak okresu. Widzę, że nie broni sie już nawet przed kalorycznymi składnikami jak sosy czy masło porządnie posmarowane.

Aby obraz był pełen podam przykładowe dzienne menu: Śniadanie -pieczywo (częściej ciemne) 75 gram tj jedna większa bułka lub 2-3 kromki z masłem i szynką, twarożkiem, serem żółtym lub miodem i herbata gorzka, II śniadanie jogurt i jabłko, obiad- dwie typowe nabierki zupy ( ok 100 ml), 3 łyżki ryżu i ok. 120 g mięsa czasem więcej i surówka lub gotowane warzywa, podwieczorek- ciasto 2 średnie kawałki lub sałatka owocowa z jogurtem ( typowa miseczka), kolacja- 2 kromki chleba minimum 50 gram z masłem roślinnym i szynka lub miodem itp i herbata z dwoma łyżeczkami miodu i cytryną pita do kolacji lub później.

Od września nie było jedynego dnia, aby w domu nie było ugotowanej zupy i drugiego dania. Wieczorem, nawet teraz gdy są mrozy, chodzimy na ok. 20-25 min spacer z psem. Córka jest aktywna, lubi ćwiczenia, dużo pomaga w domu, lubi gotować. Czy coś mogło się zadziać w jej organizmie, że nie może przestać tracić na wadze? Ja nie widzę nic podejrzanego, spożywamy posiłki razem i oszustwo jest wykluczone. Bardzo liczę na Państwa radę. oczywiście planuję dalsze wizyty i badania. Zapomniałam nadmienić, że lekarz zlecił podstawowe badania krwi i moczu, które ok. 3 tyg temu nie wykazały żadnych nieprawidłowości. Pozdrawiam.

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Opisywane przez Panią objawy mogą wskazywać na początki anoreksji. Wskazuje na to np. zatrzymanie miesiączki i meszek na ciele.
W anoreksji mogą być stosowane różne sposoby utraty wagi- np. intensywne ćwiczenia fizyczne czy zażywanie środków farmakologicznych.

Anoreksję należałoby różnicować z depresją oraz zaburzeniami somatycznymi: zaburzeniami funkcji przysadki, tarczycy, stanami zapalnymi jelit, cukrzycą.

Diagnostykę w tym zakresie powinien przeprowadzić pediatra lub lekarz rodzinny. Wyniki podstawowych badań (takich jak morfologia, OB, badanie ogólne moczu) w anoreksji dość długo mogą być prawidłowe.
Córka powinna również skorzystać z konsultacji psychiatry w poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży.

Anoreksja jest zaburzeniem psychicznym, są z nią ściśle powiązane problemy natury psychologicznej.
Zachowania związane z jedzeniem są tylko ich objawem, zewnętrzną manifestacją.
Skupienie się wyłącznie na jedzeniu i ciele podtrzymuje mechanizm zaburzenia.
Dzieci i nastolatki nie ,,oszukują" w sposób celowy- wiele z anorektycznych czy bulimicznych zachowań jest po prostu wstydliwa i trzymana w sekrecie.
Czasem jest tak, że odchudzanie i wpływ na własne ciało jest jedynym obszarem autonomii, gdy rodzina jest nadopiekuńcza, czasem związek pacjentki z rodzicami jest tak silny, że uniemożliwia usamodzielnienie się, odchudzanie pozwala zaś powstrzymać procesy związane z dojrzewaniem. Nie należy więc za wszelką cenę kontrolować dziecka i naruszać granic jego intymności.
Uważa się, że do powstawania i podtrzymywania objawów mogą przyczyniać się wzajemne relacje między członkami rodziny, dlatego w przypadku niepełnoletnich pacjentek zaleca się terapię rodzinną.
Więcej na ten temat może Pani przeczytać np. na łamach naszego serwisu:
http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-anoreksji

Polecam Pani również książki dla bliskich osób z anoreksją:Wolę umrzeć niż przytyć. Jak zrozumieć i pokonać anoreksję i bulimię - M. Zimmer, M. Sacker, Nadwaga jest sprawą rodziny. Poradnik dla cierpiacych na zaburzenia łaknienia oraz osób, ktore ich kochają-J. Hollis

Serdecznie pozdrawiam