Witam.
Szanowna Pani, jest Pani w takim momencie życia, że planuje już odseparowanie się od rodziców. To często jest bardzo trudne dla rodziców, gdy dzieci chcą żyć własnym życiem. Muszą się pogodzić z faktem, że ich dziecko, i to jedyne, staje się w pełni autonomiczne, chce decydować o swoim losie.
Pisze Pani, że podjęła już ważną decyzję o wyprowadzce od rodziców do odległej miejscowości, co dla nich może być trudne do zaakceptowania.
To jednak Pani życie i pewnie nieraz w obawie, aby ich nie zasmucić, nie zrobić przykrości, będzie Pani sobie na tym etapie życia stawiać pytanie, czy żyć, tak jak oni tego od Pani oczekują czy realizować swoje potrzeby.
Zdaje się, że Pani jest gotowa do "pójścia swoją drogą", a rodzicom trudno jest zaakceptować ten fakt.
Proszę pamiętać, że życie jest po to, aby przeżyć je po swojemu, realizując swoje marzenia i potrzeby, a nie realizując oczekiwania rodziców wobec nas.
Pewnie nie będzie to łatwe, ale życzę, aby słuchała Pani przede wszystkim siebie i utrzymała przy tym dobre relacje z rodzicami.
Być może pomocne byłoby kilka spotkań z psychoterapeutą, który opowie Pani nieco więcej o procesie "wyfruwania z gniazda" dzieci i czym to jest dla obu stron oraz pomoże Pani wypracować asertywną postawę wobec rodziców z zachowaniem bliskości.
Pozdrawiam,
Agnieszka Dymska
Psycholog, psychoterapeuta
www.pomocpsychologa.pl
www.facebook.com/Agnieszka.Dymska
