Jak poradzić sobie z tęsknotą po śmierci taty?
Dzień dobry. Mój Tata zmarł na raka 2 miesiące temu. Był wdowcem, Mama zginęła w wypadku. Opiekowałam się nim podczas choroby. Kilka dni przed odejściem nie jadł już, nie mógł mówić tylko majaczył i pojękiwał z bólu. Miesiąc wcześniej urodziłam dziecko. Tata doczekał wnuczki. W momencie jego śmierci byłam u lekarza z dzieckiem. Był mój mąż. Gdy przyjechałam i zobaczyłam karetkę pod domem miałam nadzieję, że to sen. Jęki Taty, dźwięk aparatu tlenowego, odliczanie dawek morfiny, leków, karetkę, tych ludzi mam przed oczami co wieczór. Nie umiem sobie poradzić po śmierci Taty. Wszyscy mówią mi że nikt by się nim nie zajął lepiej niż ja, ale ja żyję w przekonaniu, że nie zdołałam mu pomóc. Nie umiem się pogodzić z tym że odszedł. Nie przekonują mnie argumenty że mam dla kogo żyć bo mam męża i dziecko. Nie umiem sobie radzić z tęsknotą. Nie potrafię się pogodzić z tym że nie porozmawiamy już, że go nie przytulę i że go już nie ma. Tata był pod opieką domowego hospicjum. Codziennie wyglądam przez okno czy idzie pielęgniarka, czy idzie Taty lekarz.. Przygotowując posiłki myślę o Tacie, że dla niego również porcja.. W łazience jest nadal jego szczoteczka, golarka, poskladane ubrania.. Proszę, niech ktoś mi pomoże. Co noc płaczę, mam przed oczami te same obrazy, dźwięki z ostatnich dni... Jestem załamana...
