Witam serdecznie!
Bardzo mi przykro z powodu śmierci Pana mamy. Smutek i wszystkie inne trudne emocje, jakie Pan odczuwa po śmierci mamy, są czymś naturalnym, są integralną częścią przeżywania żałoby. Matka była dla Pana kimś bardzo ważnym, o czym sam Pan napisał w wiadomości, zatem nic dziwnego, że odczuwa Pan smutek, przygnębienie, żal, poczucie bezsensu i beznadziei, że wyrzuca Pan sobie, że nie zrobił więcej, by pomóc mamie w wyzdrowieniu. Pana mama umarła niedawno, zatem te emocje są bardzo świeże. Jak może Pan sobie pomóc? Proszę pamiętać, że proces przeżywania żałoby trwa dość długo. U niektórych – pół roku, u innych – rok, a u innych nawet dwa lata. Niektórzy w ogóle nie potrafią zaakceptować śmierci bliskiej osoby. Może Pan spróbować „pożegnać się” z mamą, pisząc do niej list, w którym napisze Pan, co czuje, co przeżywa po jej stracie, jak wiele dla Pana znaczyła, jak Pan żałuje, jak smutno Panu z powodu tego, że nie zdążył się Pan z nią pożegnać, kiedy jeszcze żyła. Jeżeli jednak trudno Panu samodzielnie przejść przez proces żałoby, może Pan skorzystać ze wsparcia psychoterapeuty. Zachęcam Pana również do przeczytania artykułów: Żałoba i strata, Jak przeżyć śmierć bliskiej osoby?, Śmierć bliskiej osoby a depresja.
Pozdrawiam!

Witam,
Utrata bliskiej osoby jest dla każdego bardzo trudnym doświadczeniem. Naturalnym jest, iż zastanawia się Pan nad sensem. Bardzo ważne jest, aby pozwolił Pan sobie na przeżycie smutku i żałoby. Potrzebny jest na to również czas.
Jeśli chodzi o wyrzuty sumienia, to proszę pamiętać, że pomimo najlepszych chęci nie zawsze jesteśmy w stanie pomóc. Napisał Pan, że "starał się pomóc ze wszystkich sił", a więc zrobił Pan wszystko co było w Pana mocy. Jestem pewna, że Pana mama widziała to i doceniała. Co do tego, co było niedobre w relacjach, to niestety, nawet najbardziej kochając osobę, nie unikniemy błędów w relacjach z nią. najważniejsze, aby obie strony pomimo trudności były pewne, że się kochają, są sobie bliskie i ważne dla siebie nawzajem. Czytając Pana opis, odniosłam wrażenie, iż tak właśnie było w Pana relacji z mamą.
Natomiast jeśli chodzi o Pana poczucie, że nie zdążył się Pan pożegnać, jest to trudne uczucie. Brakuje Panu pewnego "zamknięcia". Chciałabym, aby pamiętał Pan, że może się Pan pożegnać również w inny, bardziej symboliczny sposób. Można napisać list lub po prostu zwrócić się do mamy ze słowami pożegnania. To może pomóc Panu pozwolić mamie odejść.