Pani chce być szczęśliwą Mamuśka, ale partner jeszcze lub w ogóle nie che być szczęśliwym Tatusiem. Może właśnie ten fioł na punkcie dzieci, takie niezwykłe skupienie Pani na maluchu, blokuje partnera. Może obawia się, ze kiedy pojawi się dziecko, "przestanie być potrzebny", zostanie odtrącony itp? Może czuje się "osaczony"?
Być może nie o to chodzi, by go przekonać, ale by go zrozumieć? Co go powstrzymuje? Jakie są jego uczucia? Może chce najpierw sformalizować związek? Ważne, żeby zamiast go namawiać, to lepiej pytać- o potrzeby, oczekiwania, możliwości, tego jak widzi swoją i Wasza przyszłość, czego pragnie.
Oszustwo natomiast zawsze podkopuje podstawę związku czyli zaufanie, niezależnie od tego, czy partner się o tym dowie czy nie. A trudno budować coś trwałego (do czego chce się jeszcze wprowadzić dzieci) bez solidnego fundamentu.

Dzień dobry!

Nie wspomina Pani, w jakim jest wieku, a w jakim partner, a często to istotna informacja. Nie musi być jednak kluczową. Niektórzy ludzie chcą i planują mieć dzieci, inni zdecydowanie nie, a jeszcze inni wciąż nie wiedzą i dają sobie czas na świadome podjęcie decyzji o rodzicielstwie w przyszłości. Jest możliwe, że Pani partner z czasem odkryje w sobie potrzebę i gotowość założenia z Panią rodziny, jest jednak również możliwe, że nie będzie chciał mieć dzieci. O tym na pewno można i warto rozmawiać, tym bardziej, że tak ważny jest to dla Pani temat. Z pewnością jednak kłamstwo w tej kwestii (starania o ciążę bez wiedzy partnera), wobec jego jasnej deklaracji, że na chwilę obecną nie chce zostać ojcem, byłoby dużym nadużyciem, wyrazem braku szacunku i zaufania do jego potrzeb. Proszę rozważyć podjęcie terapii partnerskiej, która daje dobre, bezpieczne warunki do szczerej rozmowy o swoich potrzebach, uczuciach, planach, obawach oraz WSPÓLNEGO podjęcia decyzji, CZY i kiedy wspólnie moglibyście zdecydować się na założenie rodziny. Jeśli partner nie wyrazi ochoty na wspólną terapię, może Pani sama skorzystać z rozmowy i wsparcia psychologa.

Pozdrawiam!