Jak rozmawiać z 2-letnim dzieckiem o złym zachowaniu?

Witam mój synek ma 2 latka i 8 miesięcy.Mówi bardzo mało.Mama,nie i po swojemu,bardzo dużo rozumie jak do niego mówimy.Jeśli prosimy go ,żeby coś podał, pokazał robi to.Jest dzieckiem żywiołowym,energicznym.Lubi się bawić,grac w piłkę układać klocki.Bawi się sam i z nami.Od kilku dni chodzi do przedszkola.Przez kilka dni był grzeczny,a dziś ugryzł kolegę w brzuch.Pani powiedziała,że jest zadziorny,że bije gryzie i szczypie.Że mam z nim porozmawiać.Jeśli on nie mówi to jak mam to robić?

KOBIETA, 39 LAT ponad rok temu

Psychologia Dziecko

Grzyby halucynogenne - możliwe skutki spożycia

Mgr Joanna Pluta Psycholog, Warszawa

44 poziom zaufania

Witam!
Rzeczywiście trudno o "prawdziwą" rozmowę z dwulatkiem. Oczywiście synek powinien dostać sygnał, że wie Pani o tych zachowaniach. Należy przekazać dziecku jasny komunikat, że nie wolno gryźć i szczypać. Małe dziecko ma bardzo krótki czas koncentracji. Dlatego komunikat nie powinien być "przegadany".
Można też spróbować wpłynąć na zachowanie synka wykorzystując formę zabawy - domowy teatrzyk.Dziecko może uczestniczyć w nim jako aktor lub jako widz. Należy zainscenizować krótkie przedstawienie\ scenkę, np. z udziałem ulubionych zabawek synka, z której będzie jasno wynikało, że nie wolno gryźć i szczypać.
Ale przede wszystkim należy pamiętać, że chłopiec ma problemy z mową, zatem z wyrażeniem swoich potrzeb wobec rówieśników.
Dlatego warto abyście Państwo skontaktowali się z logopedą i jak najszybciej podjęli terapię wspomagającą rozwój mowy.
Jeśli potrafimy coś wyrazić słowami, nie musimy się uciekać do rękoczynów ;)
Życzę powodzenia, J.Pluta

Mgr Barbara Szalacha Psychologia, Rzeszów

78 poziom zaufania

Witam,
proszę zainicjować swoją obecność na zajęciach przedszkolnych i pod opieką psychologa przedszkolnego powoli oswajać dziecko z towarzystwem innych dzieci.Nie jest wykluczone,że nie dojrzał jeszcze do tak intensywnych kontaktów,więc namnażanie trudności i-co gorsza-krytyki,tylko pogłębi problem .Uwolnienie emocji gniewu jest następstwem "bycia grzecznym",które było wyrazem lęku dziecka,nie zaś uprzejmością.Skoro wychowawca nie odczytuje potrzeb dziecka,musi Pani posilic się psychologiem.Inaczej problem się nasili i spowoduje namnażanie zachowań oporowych/w tym chorób/ i postawy nieufności wobec rodziców i ludzi w ogóle.
Proszę nie zaniedbywać problemu.