Dzień dobry, zastanawia mnie to poczucie samotności, które Pan opisuje. Pisze Pan o grupce przyjaciół, a zaraz o tym, że nie ma z kim wyjść. Zastanawiam się, kogo tak na prawdę nazywa Pan "przyjaciółmi". Przyjaciel to osoba, do którego właśnie możemy się zwrócić, gdy czujemy się samotni. Rozumiem, że relacje w Pana życiu są, natomiast z jakiegoś powodu nie dają Panu radości, satysfakcji, czy też ulgi. Czasem ten problem mają osoby, które są zamknięte w sobie, wycofane. Potrafią utrzymywać więzi, lecz nie mają poczucia bliskości, bo wiele rzeczy o sobie nie ujawniają - nie ujawniają swoich myśli, uczuć, emocji. Proszę pamiętać, że właśnie dzielenie się tym, co na prawdę "w duszy gra" buduje prawdziwą bliskość i prawdziwą przyjaźń. Może tak jest w Pana przypadku, że Pan wiele rzeczy skrywa, zostawia dla siebie, zostaje sam z trudnymi tematami - którymi warto byłoby się podzielić, dostać wsparcie, zrozumienie. Moją uwagę zwraca też inny objaw, o którym Pan napisał - myśl, że niepotrzebnie Pan żyje. To taka myśl, która jest połączeniem poczucia bezsensowności, beznadziei, braku celu, przekonania o małej wartości. Jeśli takie przeżywanie siebie jest u Pana dominujące, warto skonsultować się z psychologiem. Na zakończenie jeszcze dodam, że izolacja, w której aktualnie wszyscy się znajdujemy sprzyja doświadczaniu samotności, ale też weryfikuje nasze więzi z ludźmi... Pozdrawiam serdecznie. Kamila Dziwota
