Jak sobie poradzić po odejściu męża do innej kobiety?

Witam, mam 39 lat. Poznałam wspaniałego faceta. . Oboje byliśmy po przejściach . Po 5 latach urodziła nam sie córeczka. Byłam szczęśliwa i myslałam , że On też. Jednak kiedy córeczka miała 14 miesięcy dowiedziałam się że jest inna kobieta . Próbowałam mimo to ratować nasz związek jednak On wybrał ją. Minął już rok a ja nadal Go kocham i tęsknie.Choć wiem co zrobił marzę by wrócił .Co noc płaczę . Żyję tylko dla dziecka.Nie mam już sił. Nic mi nie pomaga choć mam wsparcie w rodzinie. Co robić?

KOBIETA, 39 LAT ponad rok temu

Psychologia

Rola kampanii edukacyjnych w leczeniu depresji

Mgr Katarzyna Garbacz Psycholog

67 poziom zaufania

Witam serdecznie,
Rozstanie z ukochaną osobą jest porównywalne do żałoby po śmierci kogoś bliskiego. Zarówno w przeżywaniu żałoby jak i w przeżywaniu rozstania można wyróżnić kilka faz. Na początku pojawia się szok – niedowierzanie temu, co się wydarzyło. Następnie zaprzeczamy rozstaniu, wmawiamy sobie, że wszystko wróci do dawnego porządku. Potem pojawia się złość na obecny stan rzeczy, na partnera i na siebie samych. Kolejna i najbardziej bolesna faza to rozpacz. Wydaje mi się, że Ty nadal tkwisz w tej fazie - nie udało Ci się z nią poradzić. Ja radziłabym Ci, żebyś umówiła się z psychologiem. Rozmowa z nim pomoże Ci oczyścić się z żalu, poczucia winy, pomoże poukładać życie i zakończyć fazę rozpaczy, a rozpocząć odnowę i odbudowę życia.
Pozdrawiam

Dr n. med. Aleksandra Rutkowska Psycholog, Lublin

30 poziom zaufania

Jest Pani w stanie żałoby - co jest w tej sytuacji uzasadnione. Prawdopodobnie doszukuje się Pani też w sobie przyczyny rozpadu związku, co nie jest dobre ani słuszne. Zachęcam do podjęcia terapii - przepracowania emocji związanych z rozstaniem, oczekiwań i nadziei. To długi proces ale potrzebny. Przeżywając wszystko w sobie zamykamy się w tym co było a nie dajemy światełka w tunelu na przyszłość. Można tkwić w przeszłości do końca życia i nie ruszyć z miejsca - tylko czy On jest tego wart? Jest Dziecko - rola Matki jest dla Pani teraz najważniejsza i uczucia płynące z tej więzi mogą dawać wiele siły - ale terapia konieczna. Pozdrawiam A.R.