Jaka jest przyczyna braku radości z życia?

Witam, mam 21 lat. Odkąd zaczęłam trzy lata temu studia przestałam się cieszyć życiem. Wszystko zaczęło mnie przytłaczać. Nie potrafię się skupić nawet na chwilę. Starałam się ograniczać ilość rzeczy na biurku, wyłączałam telefon, żeby się nie rozpraszać, ale to nic nie daje, co chwila wstaję od biurka, żeby coś zjeść, napić się, do toalety (mimo, że nie czuję potrzeby). Czasami czytam jedno zdanie kilkukrotnie i nic z tego nie rozumiem. W dodatku mój chłopak był świetnym studentem, miał same 5, jest bardzo inteligenty, a ja czuję, że nigdy mu nie dorównam, moim przyjaciółkom też dobrze idzie studiowanie, a mi się nie chce, bo czuję się głupia, bo nawet nie umiem się skupić. Czuję się bardzo nieszczęśliwa. Czuję, że nigdy nie będę w stanie się tak rozwinąć jak inni, że zawsze będę gorsza. Moi rodzice nigdy nie przykładali wagi do mojego rozwoju, przez to pewnie mam takie braki. Mój ojciec pije odkąd pamiętam, a mama ciężko pracuje na utrzymanie, ale też, co mnie bardzo dołuje, udaje, że nie ma problemu. Często jest tak, że rodzice się kłócą, ja bronię mojej mamy, czasami musiała aż policja przyjeżdżać, a następnego dnia mama i ojciec pili rano wspólnie kawę i rozmawiali jak gdyby nigdy nic. Czuję się wtedy oszukana, jakby moja mama bardziej kochała mojego ojca niż mnie. Czasami nie chce mi się wstać z łóżka, czasami myślałam, że w sumie jest mi obojętne czy będę żyła czy nie. Trudno jest mi nawiązywać nowe znajomości, czuję się gorsza od innych oraz często czuję wzrok ludzi na sobie, osądzający, nieprzychylny, jakby myśleli o mnie same najgorsze rzeczy. Zanim coś powiem, nawet jeśli to koleżanka ze studiów (nie mówiąc już o wykładowcach) muszę przemyśleć milion razy swoją wypowiedź. Boję się, że odstraszam ludzi, bardzo często słyszę, że wyglądam na smutną. Czuję się mało atrakcyjna, mam nadwagę spowodowaną tym, że ciągle jem, szczególnie słodycze. Czuję jakbym przegrywała życie, jakbym stała w miejscu, a nic dobrego już miałoby mnie nie spotkać. Proszę o pomoc, nie chcę zostać z tym sama, a na bliskich nie mogę liczyć - mama skupia się na ojcu, siostra wyśmiewa moje problemy, a chłopak mówi mi, że we mnie wierzy, że to co mówię to nieprawda, ale ja nie umiem uwierzyć w jego słowa. Marta.

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Nadwaga Psychologia Słodycze

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam.

wskazana jest psychoterapia jako pomoc, polecam podejście poznawczo - behawioralne.
poczucie własnej wartości czyli samoocenę trzeba odbudować, tak żeby była optymalna i stabilna. Wiele czynników składa się na poczucie własnej wartości, takich jak; postrzeganie samego siebie, wiara w siebie, własna skuteczność, samoakceptacja, poczucie własnej godności. Ogólnie mówiąc jest to opinia nas samych o sobie, inaczej mówiąc negatywne automatyczne myśli dotyczące siebie, wysoki krytycyzm w stosunku do siebie. Przydałaby się pomoc psychologa/psychoterapeuty, proces terapeutyczny umożliwi Pani zrozumieć swoje zachowanie w określonym kontekście (sytuacji) i umożliwi zmodyfikować wzory myślenia, to wpłynie na poprawę funkcjonowania społecznego.
Pozdrawiam serdecznie

Mgr Mikołaj Górny Psycholog, Gdańsk

21 poziom zaufania

Witam. Dużo pisze Pani o smutku, trudnościach w codziennym funkcjonowaniu, braku przyjemności z codzienności, oraz trudnych doświadczeń ze swojego życia. Uważam, że podzielenie się tym na forum wymaga dużo odwagi i musi być Pani niezwykle silną osobą, skoro postanowiła Pani zrobić krok w kierunku szukania pomocy. Chciałem przede wszystkim napisać Pani, że z pewnością nie jest Pani jedyną osobą, która doświadcza takich trudności. Nic co Pani opisuje nie świadczy również o Pani głupocie. Jedną z funkcji nastroju jest pobudzanie uwagi. Kiedy jest on obniżony w naturalny sposób o wiele trudniej jest nam się skupić. Myśli często wędrują wtedy w nieprzyjemnym kierunku i nie mamy motywacji, żeby to zmienić. Dotyka to większośći osób, które zmagają się np. z depresją. Słodyczy są również tym, po co często sięgają ludzie w momentach smutku. Zastrzyk cukru pobudza ośrodki dopaminergiczne w mózgu (ośrodki nagrody). Kiedy wydziela się dopamina, mamy poczucie satysfakcji i zadowolenia. To uczucie przyjemności jest niestety nietrwałe i bardzo ulotne, dlatego w celu jego przedłużenia, może dochodzić do objadania się. Sposób myślenia, który Pani opisuje, jest również charakterystyczny dla osób, które odczuwają obniżony nastrój. Dotyczą one negatywnych myśli w stosunku do siebie, do otoczenia (świata), oraz przyszłośći. Wtórnie powodują one tylko dalsze obniżenie nastroju. Jest duża szansa, że doświadczenia z Pani życia miały wpływ na obecną sytuację, w której Pani się znajduje. Z tego co zrozumiałem, posiada Pani wsparcie w postaci chłopaka. Pomimo, że czasami jest on źródłem Pani trudności (porównywanie się z nim), ważne, że w jakimś zakresie może Pani na niego liczyć. Sieć społeczna i wsparcie bliskich są niezywkle ważne w procesie zmiany nastroju.Niezwykle istotne byłoby, żeby dopasowała Pani oczekiwania do swoich możliwości i nie wymagała od siebie zbyt wiele. Ma Pani całkowite prawo mieć gorszy czas. Akceptacja siebie jest niezwykle ważna i pomimo, że w tym momencie może wydawać się to Pani bardzo trudne, proszę o tym pamiętać. W związku z ograniczeniami kontaktu wirtualnego, ogromnie zachęcam Panią do skontaktowania się z psychoterapeutą, z którym będzie Pani mogła spotkać się osobiście w celu postawienia kolejnego kroku ku uzyskaniu efektywnej pomocy. Tak jak pisałem, wykonała już Pani pierwszy krok, który z pewnością wymagał wiele siły. Siły, którą pomimo wielu opisanych trudności, Pani ma. Pozdrawiam serdecznie

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

100 poziom zaufania

Witam Panią
Problemy, z którymi Pani zmaga się od dłuższego czasu,
to znaczy obniżony nastrój, obniżenie aktywności psychicznej
i fizycznej, utrata radości życia, poczucie bezsensu życia,
obniżona samoocena, negatywne myślenie o sobie,
pesymizm, rezygnacja, spowolnienie psychoruchowe,
brak motywacji do działania, przygnębienie, zobojętnienie,
brak nadziei na zmianę tej sytuacji itp., wskazują
na zaburzenia depresyjne, które są schorzeniem całego organizmu.
Jednak rzetelną diagnozę można postawić tylko podczas
osobistej konsultacji po wnikliwym przyjrzeniu się różnym
sytuacjom i wydarzeniom na przestrzeni Pani życia.
Bardzo ważne jest, żeby Pani problem został prawidłowo
zdiagnozowany i żeby Pani rozpoczęła psychoterapię.
Żeby Pani pomóc, trzeba poznać dokładnie naturę Pani problemu,
dotrzeć do jego źródeł i na tej podstawie opracować właściwą
metodę terapii.
Zachęcam Panią do omówienia problemu z psychologiem
oraz do spotkań terapeutycznych.
Terapeuta pomoże Pani uporać się zarówno z objawami
jak i przyczynami depresji i ciągłego zmęczenia
oraz ich uciążliwymi konsekwencjami, dzięki czemu odzyska
Pani spokój, równowagę wewnętrzną oraz sens i radość życia.
Gdyby chciała Pani porozmawiać ze mną o problemie,
to zapraszam do kontaktu.
Istnieje możliwość konsultacji online,
np. za pośrednictwem komunikatora Skype.
Pozdrawiam serdecznie

Hanna Markiewicz
psycholog
konsultacje@psycholog24online.pl
http://psycholog24online.pl