Mieszkanie z rodzicami a rozwój dziecka

Witam,tymczasowo mieszkamy z teściami.Teściowie są b.pomocni i wiele im zawdzięczamy, ale często ingerują w wychowywanie dzieci,np.samodzielne zasypianie.Obecnie córka chce,aby dziadek opowiadał jej na dobranoc bajkę.Dziadek jednak po bajce nie wychodzi tylko zostaje z nią do momentu aż zaśnie.Dziadkowa bajka jest dla mnie z 1.str. odciążeniem ze wzgl.na drugie dziecko(6 mcy)ale boję się,że córka potem nie będzie chciała sama zasypiać.Czy moje obawy są słuszne,bo uważają że ZNOWU się "czepiam"?

KOBIETA, 33 LAT ponad rok temu

Psychologia Dziecko

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Na każdą sytuację można spojrzeć z różnych perspektyw i zauważać zarówno jej plusy, jak i minusy.

Rzeczywiście, u Pani córki właśnie wyrabia się nawyk, że zasypianie polega na słuchaniu bajki, a potem stałej obecności opiekuna przy łóżku. Ma Pani rację, że w przyszłości (np. kiedy przestaniecie Państwo mieszkać z teściami) będzie konieczna zmiana nawyku (na zasypianie córki samej) i może okazać się to sporym wyzwaniem, wymagać czasu i cierpliwości.
Jednocześnie jest to jednak duży plus. Teść odciąża Panią, może się Pani zaopiekować w tym czasie młodszym dzieckiem.
Jednocześnie jest bardzo możliwe i prawdopodobne, że kiedy Pani córka dorośnie, dobry kontakt z dziadkiem i opowiadane przez niego wieczorem bajki, będą jednym z jej pięknych wspomnień. Mogą dawać dziecku poczucie bezpieczeństwa, bycia ważną itp. To duża wartość.

Większy negatywny wpływ na dzieci może mieć raczej trudna relacja Państwa z teściami i atmosfera pouczania, "znowu się czepia", "znowu wiedzą lepiej" itp. Zachęcam raczej do próby ułożenia tych relacji między Wami - dorosłymi.
Nie musicie Państwo zgadzać się z teściami we wszystkim. Każde z Was może pozostać przy swoim zdaniu. Szkoda jednak, aby cała rodzina żyła w stresującej atmosferze, wzajemnych podejrzeniach, niechęci itp.

Pozdrawiam!

Mgr Justyna Szczygłowska Psycholog, Warszawa

41 poziom zaufania

Witam,

Znaczącą kwestią jest to w jakim wieku jest Pani starsza córka.
Warto aby Pani porozmawiała z teściami nt zasad opieki na dziećmi, tzn jak by Pani chciała, żeby wyglądała, jakie ich zachowania są dla Pani pomocne, które zaś nie?

Dziecko, które ma jasno wytyczone granice przez dorosłych, nie ma też większego problemu z ich przestrzeganiem, jeśli też dorośli ich przestrzegają.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak rozmawiać z rodzicami na trudne tematy? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Wtrącanie się do życia codziennego przez rodziców partnera – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Mieszkanie z natarczywą teściową – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Dlaczego rodzice traktują mnie jak dziecko? – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Jak rozumieć zachowanie 2,5-letniej córki podczas rozwodu rodziców? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Dlaczego mój pięciolatek ma problemy z zasypianiem? – odpowiada Mgr Anna Kic
Nieustanne pytania o życie 8-letniego dziecka – odpowiada Mgr Małgorzata Bukowska
Jak leczyć niskie poczucie wartości? – odpowiada Mgr Agnieszka Galas - Konsor
Jak porozumieć się z córką po rozwodzie z jej ocem? – odpowiada Piotr Bochański
Dziwne zachowanie i brak empatii u 5-letniej córki – odpowiada Mgr Agnieszka Glica

artykuły

Karmiła córkę w samolocie. Została oskarżona o próbę uwiedzenia czyjegoś męża

39-letnia Reka Nyari podróżowała samolotem z Noweg

Koronawirus a wakacje w Hiszpanii. Polka opowiada o sytuacji w kraju

Hiszpanie od 1 lipca będą wyczekiwać turystów. Z j

Wszawica. Powracający problem polskich przedszkoli?

Wszy wcale nie są reliktem przeszłości ani efektem

Mieszkanie za granicą a rozwój depresji

Witam, mam 19 lat mieszkam sam w UK od 9 miesiecy. Mam wrażenie, że popadam w depresje. Nie cieszy mnie absolutnie nic, pracuje w miejscu którego nie lubie, nie mogę znaleźć innej pracy. Zastanawiam się, czy powrót do Polski może to zmienić? Może powrót ,,do siebie'' poprawi moją sytuacje? Boje się o własne zdrowie, chce coś zrobić zanim będzie za późno.

MĘŻCZYZNA, 20 LAT ponad rok temu

Depresja Psychiatria

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Może najlepiej na miejscu udać się do lekarza psychiatry i/lub psychoterapeuty (polskojęzycznych), którzy w kontakcie osobistym będą w stanie odpowiednio Panu pomóc ?

Mgr Kamil Tarnawski Psychoterapia, Kraków

60 poziom zaufania

Szanowny Panie, nie ma w tym nic dziwnego,że dopadła Pana dół. Pana problemy mają charakter zaburzeń adaptacyjnych, które często myli się z depresją. To, co może pomóc, to albo powrót do miejsca i ludzi za którymi Pan tęskni, albo psychoterapia.
Psychoterapia jest najskuteczniejszą metodą leczenia zaburzeń tego typu.Zachęcam Pana do zapoznania się z podejściem Metasystemowym na stronie:

www.pocieszka.pl

gdzie znajdzie Pan również adresy zaufanych specjalistów w UK.

Odsyłam również do artykułów:

http://psychoterapia.natemat.pl/

Pozdrawiam,

Kamil Tarnawski
psychoterapeuta rekomendowany przez
Polskie Towarzystwo Psychoterapii Integratywnej

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Obgryzanie warg a możliwe choroby – odpowiada Mgr Kamil Tarnawski
Leki na depresję a karmienie piersią – odpowiada Mgr Anga Aleksandrowicz
Stosowanie leku Tranxene i Afobam na nerwicę lękową – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Skutki uboczne stosowania leku Setalof podczas leczenia depresji – odpowiada Piotr Pilarski
Chęć samobójstwa, depresja u 27-latka – odpowiada Lek. Bartosz Małek
Niepełne oddechy, szybkie męczenie się u 14-latki – odpowiada Mgr Kamil Tarnawski
Bulimia u córek bliźniaczek – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Myśli samobójcze po leczeniu i stosowanie leków na depresję – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Problem z częstym oddawaniem moczu u 23-latki – odpowiada Mgr Kamil Tarnawski
Nerwica a uczucie gulki w gardle – odpowiada Mgr Violetta Ruksza

artykuły

Koronawirus. Pierwszy Polak po przeszczepie płuc po COVID-19: "Przeraża mnie, gdy słyszę, że pandemii i koronawirusa nie ma"

Pan Grzegorz to pierwszy Polak, a ósmy człowiek na

Mobbing a depresja

Według Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Zdrow

Zaburzenia depresyjno-lękowe

Jednoznaczna diagnoza zaburzeń psychicznych czasem

Dr n. med. Jacek Gajewski Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Dr n. med. Agnieszka Kamińska Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Ewa Gruszecka Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Agata Todzia Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Wspólne spanie dziecka z rodzicami a wpływ na jego rozwój

Moja 3 letnia córeczka śpi razem ze mną i moim męzem, czy może mieć to jakiś negatywny wpłwy na jej rozwój? Póki co trudno jest nam ją nauczyć spać we własnym łóżeczku.

KOBIETA, 29 LAT ponad rok temu

Pediatria Problemy wychowawcze

Dr Katarzyna Sitnik-Warchulska Psycholog, Gliwice

15 poziom zaufania

Witam!

Maluchy mają w zwyczaju wędrować nocami do rodziców, a rodzice mają w zwyczaju ich do siebie przygarniać. Trzy lata to jednak wiek, w którym nauka samodzielności, w tym samodzielnego spania jest bardzo ważnym elementem rozwoju.

Oduczanie dziecka wspólnego spania z rodzicami z roku na rok bywa coraz trudniejsze. Wspólne spanie często przeobraża się w codzienny nawyk, który wszystkim stronom jest ciężko zmienić.

W nauce samodzielnego spania w pierwszej kolejności ważna jest odpowiedź na pytania: Czy córeczka zawsze spała z Państwem? Czy zasypia sama i przebudza się podczas Waszej nieobecności? Na czym polega właściwie trudność nauki spania we własnym łóżeczku? Na nocnych wędrówkach czy odmowie położenia się w swoim łóżeczku? Jak córeczka radzi sobie z emocjami? Czy problem ten pojawia się także wtedy, gdy dziewczynka przebywa w innym miejscu lub Państwo jesteście poza domem rodzinnym?

Jak widać po pytaniach powodów trudności w nauce samodzielnego spania może być wiele i zawsze warto zastanowić się co tę naukę może utrudniać.

Dla dzieci w wieku 3 lat cenny jest uregulowany rytm dnia, mniej więcej stałe pory zasypiania poprzedzone w miarę stałymi rytuałami. Warto zadbać o elementy, które pozwolą córeczce poczuć się komfortowo w swoim łóżeczku (typu maskotka pomagająca zasnąć, element garderoby rodzica, który można mieć blisko siebie itp.).

Ze strony rodziców ważna natomiast jest konsekwencja. Często nauka samodzielnego spania zaczyna się od trwania na krześle przy łóżeczku dziecka zanim nie zaśnie lub upartego odprowadzania wędrującego w nocy malucha. Wymaga to cierpliwości, a nierzadko i przełamania swojej niechęci. Każdy z nas w końcu potrzebuje snu.

Jeżeli mimo tych prób nauka samodzielnego spania okaże się trudna warto zwrócić się do psychologa dziecięcego po poradę i wsparcie. Pozdrawiam

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

74 poziom zaufania

Witam serdecznie. Jest wiele koncepcji wychowawczych i zapewne co pedagog to inne podejście. Ja jestem zwolennikiem nauczania dziecka samodzielności. Powinniście Państwo uczyć córeczkę spać we własnym łóżku - zwłaszcza, że już ma 3 lata.

Oczywiście zdarzają się momenty w których dziecko powinno przytulić się do mamy i taty - jak w przypadku sennego koszmaru.

Moją propozycją jest próba nauczenia dziecka spania w swoim łóżku. Pozdrawiam serdecznie.