Nadopiekuńczość rodziców wobec 19-latki

Witam. Mam duży problem. Mam 19 lat i moi rodzice traktują mnie jak dziecko. Nie pozwalają mi jechać do koleżanki która mieszka 1godzinę dalej ode-mnie (38km). Nie idzie z nimi porozmawiać bo co bym nie powiedziała oni i tak mają racje, przychodzą jak coś chcą i tak w kółko. Nie mogę nigdzie wyjść a jak już wyjdę to mam wyznaczoną godzinę muszę się również spowiadać gdzie idę co będę robić i wgl. Mam dość takiego życia. Chciałam wyjechać i zostawić im kartkę boje się im postawić co mam zrobić?

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Pogorszenie relacji z bliskimi Psychologia Psychoterapia

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Nadopiekuńczość rodziców i relacje między członkami rodziny nadopiekuńczej to częsty temat poruszany w gabinetach terapeutycznych. Z pewnością potrzebny jest dłuższy kontakt, aby odkryć i zrozumieć przyczyny takich myśli, emocji i zachowań rodziców. Często jednak jest to trudne lub niemożliwe, ponieważ nie dostrzegają oni problemu, nie chcą zmieniać swojego zachowania. Obecnie najwięcej możliwości zmian leży po Pani stronie. Jako osoba pełnoletnia nabrała Pani wielu praw do samodecydowania o sobie. Dojrzałość, samodzielność i samostanowienie o sobie to jednak nie tylko odpowiedzialność finansowa, samodzielne zamieszkania, praca itp. (co oczywiście warto planować), ale także - a może przede wszystkim - sposób myślenia.

Pozdrawiam!

Mgr Sabina Sadecka Psycholog, Poznań

32 poziom zaufania

* Warto rozmawiać z rodzicami o Pani potrzebach (autonomii, zaufania, samodzielnego poznawania świata). Proszę jednak zadbać, by nie prowadzić rozmowy w nerwach. Najlepszym czasem na taką rozmowę jest moment, w którym nie planuje Pani żadnego wyjścia i obie strony - zarówno Pani, jak i Pani rodzice są spokojni.
Proszę użyć w tej rozmowie tzw. języka korzyści, opowiedzieć rodzicom, jakie KORZYŚCI będą mieli z Pani samodzielności ("Abym mogła..., potrzebuję Waszego zaufania").
* Niech Pani docenia każdy mały gest rodziców, który przyczynia się do Pani autonomii. * Proszę zapytać rodziców, czego tak bardzo się obawiają w związku z Pani wyjściami. Może istnieje sposób, by ich obawy załagodzić. * Warto pokazywać im na ich przykładzie, jak ważne jest poczucie niezależności. * Czasami warto też zadziałaś paradoksalnie, w miejsce okazywania zdenerwowania obecnym stanem rzeczy, skuteczny może okazać się komunikat odwrotny, np. zamiast "Nienawidzę Was za to, jak krótko mnie trzymacie, powiedzieć: "Jak dobrze, że tak się o mnie troszczycie". * Życzę powodzenia!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak wyprowadzić się do narzeczonego, nie urażając rodziców? – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Nadopiekuńczy rodzice u 24-latki – odpowiada Mgr Piotr Schwarz
Problemy w relacjach z rodzicami u 20-latki – odpowiada Mgr Joanna Szlasa
Dlaczego rodzice traktują mnie jak dziecko? – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Poszukiwanie rodziców adopcyjnych – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski
Jak być szczerym wobec rodziców? – odpowiada Mgr Dominika Wieland-Lenczowska
Stres przed własnym weselem – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Nadopiekuńczy rodzice i zakaz wychodzenia – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Postępowanie z mężem, który jest dzieckiem toksycznych rodziców – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki
Jak przekonać mamę, aby pozwoliła na pieszą pielgrzymkę do Częstochowy – odpowiada Mgr Tomasz Furgalski

artykuły

"Dopóki robię szpagat, jest ze mną dobrze"

O tym, że osteoporoza to cichy złodziej kości, pon

''Szkoda by było teraz umierać''. Magda Swat od 9 lat żyje z rakiem trzustki i nie zamierza się poddać

- To jest walka. Niektórym może się wydawać, ż

Smutna prawda o SORach: Przekroczenie granicy godności

W maju dziennikarka Magdalena Rigamonti opisała na

Jak radzić sobie z agresją wobec rodzica?

Mam 20 lat, byłem dość lubianym i rozsądnym człowiekiem. Mieszkam z rodzicami. Mam siostrę, ale mieszka już gdzie indziej. Nienawidzę swojego ojca, który robi mi wstyd przed całym światem, jest prostakiem bez szkoły i jakiegokolwiek poziomu, patus, każdy dzień uwieńcza zgonem poalkoholowym. Uważa, że może mnie i matkę rozstawiać po kątach. Mama jest już współuzależniona i podlizuje mu się, żeby tylko nie zaczął jej bić. A ja z dnia na dzień coraz bardziej pragnę jego śmierci. Nienawidzę go tak bardzo, że jestem w stanie zatłuc go gołymi rękami. Z trudem powstrzymuje się, żeby nie zniszczyć go doszczętnie. Jest we mnie niewyobrażalny szał, który piętrzy się od 13 roku życia. Obawiam się, że pewnego dnia skończy mi się cierpliwość i czasu nie będzie się dało cofnąć. Nie, nie mogę się wyprowadzić, bo jestem bez zawodu i nie stać mnie nawet na pokój. Poza tym nie zostawię matki z tym świrem, nie ma opcji. Chodziłem kiedyś do pedagoga szkolnego, pani za biurkiem zamiast zgłosić to gdzie trzeba, uczyła mnie brać głębokie wdechy. Zażenowany zaprzestałem spotkań, wielokrotnie próbowałem skontaktować się z numerami typu niebieska linia, zawsze zajęte. Napisałem w końcu maila, usłyszałem w odpowiedzi, że jestem z patologicznej rodziny i w sumie trudna sprawa. Byłem raz u psychologa, ale wizyta polegała na tym, że zwierzyłem się z problemu, a pani psycholog słowo w słowo powtórzyła wszystko moim rodzicom, co delikatnie powiedziawszy, skomplikowało sprawę. Proszę o fachową pomoc, bo jestem na skraju swoich możliwości. Dziękuję, że mogłem tu napisać. Pozdrawiam.

MĘŻCZYZNA, 20 LAT ponad rok temu

Wypadki, napaść Psychologia

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam Pana,
możecie Państwo (Pan i mama) zgłosić problem na policji - wszcząć procedurę niebieskiej karty, postępowanie prawne i cały proces naprawczy wobec osoby stosującej przemoc domową "Niebieska Karta jest to procedura, która może zostać zainicjowana przez Policję, Ośrodek Pomocy Społecznej lub Gminną Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Dotyczy ona członków rodzin dotkniętych problemem przemocy w rodzinie. Co ważne, założenie Niebieskiej Karty nie jest równoznaczne ze złożeniem zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. Nie stanowi podstawy do wszczęcia postępowania karnego, ale w przypadku gdy ofiara zdecyduje się złożyć zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa może ona zostać wykorzystana jako dowód procesowy. Osobę dotkniętą przemocą w rodzinie zaprasza się na posiedzenie zespołu interdyscyplinarnego lub grupy roboczej. Tam analizuje się sytuację rodziny i wypełnia formularz Niebieska Karta – C. Grupa robocza opracowuje indywidualny plan pomocy rodzinie zawierający propozycje działań pomocowych.
Osoba, wobec której istnieje podejrzenie, że stosuje przemoc również zapraszana jest na spotkanie grupy roboczej. Z jej udziałem wypełniany jest formularz Niebieska Karta – D. Jeśli ujawni się iż np. przemoc stosowana jest z powodu nadużywania alkoholu, wówczas osobę taką kieruje się do gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych".
Zachęcam Pana do podjęcia działań, w celu uzyskania wsparcia dla siebie i dla mamy.
Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Co robić gdy mój narzeczony nadużywa alkoholu? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak pomóc sobie z agresją w małżeństwie? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co robić, jeśli dziadek jest agresywny? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Konflikty dorosłej osoby z rodzicami – odpowiada Mgr Małgorzata Mont
Znęcanie się starszej osoby nad rodziną – odpowiada Mgr Anga Aleksandrowicz
Jak sobie pomóc, gdy osoba uzależniona od alkoholu jest agresywna? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Boję się, że ojczym-alkoholik w końcu mnie zabije. Gdzie to zgłosić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Alkoholizm i agresja u 30-latka – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Znęcanie fizyczne i agresja męża – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Mąż mojej mamy zaczął się znęcać psychicznie nad całą rodziną - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Zapobieganie alkoholizmowi

Alkoholizm stanowi jeden z najpoważniejszych probl

Pierwsze takie badanie o alkoholu. "Może mieć wpływ na poglądy czy intencje"

Już nawet jeden mocniejszy drink może wpływać na z

Bulwersująca interwencja. "Kobieta może dokonać aborcji farmakologicznej"

Tą historią żyje cała Polska. Pani Joanna wzięła t

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Jak zachowywać się wobec toksycznych rodziców?

Przeczytałam ostatnio książkę Susan Forward "Toksyczni rodzice", ponieważ od zawsze martwiło mnie zachowanie moich rodziców wobec mnie. Od zawsze byłam nazywana przez nich głupią, nienormalną, bezwartościową, co gorsza, im więcej miałam lat wyzwiska zmieniły się na gorsze. Potrafili uderzyć mnie za nic. Kłamali, wpierali mi, że rzeczywistość jest inna. Matka wyzywała mnie, że się puszczam, choć nigdy na to nie zasłużyłam. Kiedy tylko skończyłam 18 lat ucieszyłam się, że mogę zacząć studia w obcym mieście. Niestety ich kontrola nie zmieniła się. Szantaże emocjonalne, pieniężne, kłótnie. Bardzo przeżywałam każdy telefon od mojej matki. Niestety cały czas pokazywała mi jaka to jestem od niej zależna. Rok temu powiedziałam im, że się zaręczyłam. Za pół roku wychodzę za mąż. Oni mają włożyć pewien wkład finansowy. Teraz wszystko czego ode mnie chcą, motywują "albo to zrobisz, albo nie będzie wesela, albo nie dostaniesz na życie". Ostatnio kazali mi udokumentować, że studiuję, bo stwierdzili , że mi w ogóle nie ufają. Powiedziałam, że moje słowo powinno wystarczyć - przestali się do mnie odzywać, nie ma żadnego kontaktu od miesiąca, no i oczywiście zero pieniędzy od nich. Wysłałam im zaświadczenie z uczelni, że studiuję - nic nie dało. Boję się, że nie dadzą mi pieniędzy na wesele (choć zapłacili za zaliczki) i nie odezwą się do mnie już nigdy. Nie wiem co mam zrobić w tej sytuacji. Gdybym nie potrzebowała ich pomocy finansowej, może nie musiałabym się tak martwić, choć i tak boli, że nie chcą utrzymywać ze mną kontaktu. Wiem, że cała sytuacja jest chora, ale jeśli ktoś może mi pomóc, to będę bardzo wdzięczna. Pozdrawiam

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Relacje Relacje z rodzicami i teściami

Magdalena Pikulska Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Witam!
Sytuacja, której Pani doświadcza ze strony rodziców rzeczywiście nie jest komfortowa. Aż nasuwa się pytanie, dlaczego tak bardzo nie ufają Pani, dlaczego poniżają itp. Zapewne próbowała Pani z nimi rozmawiać, pytać dlaczego w taki sposób się zachowują - jak nie rodzice. Jeżeli kolejna rozmowa z nimi nic nie da, to proponowałabym, aby zaczęła żyć Pani na własny rachunek.
Proszę porozmawiać o swoim problemie z narzeczonym oraz jego rodzicami. Przecież wesele nie musi być wystawne, możecie ograniczyć się jedynie do małego poczęstunku po ślubie. Proponowałabym, aby bardziej skoncentrowała się Pani na sobie i udała się do psychologa, z którym mogłaby Pani przepracować relacje z rodzicami. Nawet jeśli odetnie się Pani od nich, to proszę mi wierzyć, że emocje i myśli na temat rodziców będą powracały. Tak samo jak pytanie: dlaczego tak postępują. Trudno za pomocą Internetu udzielić wsparcia, musi go Pani poszukać wśród bliskich, życzliwych osób, bądź poprosić o pomoc psychologa.
Pozdrawiam