Witam,
to zapewne bardzo trudna dla Pana sytuacja, wciąż jest Pan obarczany dużą odpowiedzialnością, być może pojawia się także poczucie winy, być może to ono może odpowiadać za to, ze radość z wyjścia ulatuje. Pana rodzicom trudno jest zrozumieć, ze Pan już może sobie sam z życiu poradzić, dręczą Pana być może ciągłe wyrzuty sumienia. To może powodować ten wielki żal, jest on także zrozumiały w takiej sytuacji. No cóż to przykre, ale dostajemy od rodziców rożne przekazy, czasami dzieje się to bez świadomości Pana czy też rodziców, a jednak oddziałowuje to na Pana. Sprawa wygląda tak, że jeśli dostał Pan już taki "spadek" to dla własnego dobra warto, żeby Pan się z tym zmierzył, idealna byłaby psychoterapia, w której mógłby Pan pomóc nie tylko sobie ale nawet i rodzicom. To bardzo ważne, żeby zawalczyć o oddzielenie się od rodziców, choć Pan już poczynił w tym kierunku znaczne kroki, jednak można sądzić, ze coś pozostało do pracy, oczywiście trudno tu mówić o czyjeś winie i tez nie mam takiego zamiaru, widzę tylko, że to Pan ma w sobie tyle siły, żeby to przezwyciężyć, dlatego zachęcam Pana do tego. Gdyby miał Pan taką potrzebę zachęcam do indywidualnego kontaktu mailowego, może będę mogła jeszcze coś pomóc, podpowiedzieć jakieś materiały do samopoznania, znaleźć adekwatne miejsce na terapię, czy cokolwiek jeszcze wyjaśnić. Pozdrawiam i życzę powodzenia.
