Problem z relacjami z rodzicami u 20-latki

Witam, mam problem z relacjami z rodzicami. Mam 20 lat, utrzymuje się sama. Bedac 'u siebie' moi rodzice traktuja mnie jak doroslą. Jednak gdy wracam do domu rodzinnego, moi rodzice na nowo staraja sie mnie kontrolowac, dyktowac mi co i jak mam robic, co wypada a co nie. Czasami odnosze wrazenie, ze mialam 'pozwolone' na wiecej gdy mialam 15 lat niz teraz. Co mam robic? Czy powinnam ulec i postepowac jak rodzice kaza, czy stac przy swoim? Domyslam sie, ze to trudny czas dla moich rodzicow, jestem pierwszym dzieckiem i zaczynam sie usamodzielniac. Zyc wlasnym zyciem, ale czy to blad? Nie potrafie sie z nimi dogadac. Chcialabym by bylo inaczej.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Jeżeli pani "dla świętego spokoju" będzie przymykac oko na cos, co powoduje pani dyskomfort to w dalszym rozrachunku będzie to przyzwolenie na dalsze tego typu działania. Można jednak inaczej, asertywnie podejść do problemu i w momencie, gdy czuje sie pani źle po prostu o tym mówić, nazywać i przekazywać czego oczekuje. I jednocześnie pytać rodziców dlaczego zachowują się tak i czeho oni potrzebują. Jest to trudna i żmudna praca, ale przynosi efekty. Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak poprawić relacje z rodzicami? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Kłótnie z rodzicami i agresja – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Problem z toksycznym rodzicem – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak polepszyć kontakt z rodzicami? – odpowiada Mgr Ryszard Chłopek
Brak szacunku i dialogu z rodzicami – odpowiada Mgr Anna Ręklewska
Relacje w domu i zaufanie do matki – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Problemy dziewczyny z rodzicami – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak rozmawiać z rodzicami o swojej relacji? – odpowiada Mgr Marzena Mandziej
Leczenie rodziców uzależnionych od alkoholu – odpowiada Lek. specjalista psychiatra, Alina Nowicka
Jak ułożyć relacje z rodzicami? – odpowiada Mgr Alicja Maria Jankowska

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

"Najgorszy był piekący ból od środka". Pacjentki, które przeszły COVID-19 opowiadają o długim powrocie do normalności

- Najdziwniejsze było takie uczucie, jakby w ś

Jak wspomóc seniorów, u których odnawia się trauma związana z wojną?

Choć byli wówczas dziećmi, pamiętają II wojnę świa

Problemy w relacjach z rodzicami u 20-latki

Bardzo proszę o pomoc, bo kontakt z rodzicami już mnie wykańcza. Mam 20 lat i rodzice jeszcze mnie utrzymują. Ich nadopiekuńczość doprowadziła mnie do depresji i pogłębiła moje myśli nerwicowe. Rodzice zawsze byli ludźmi, którzy trzymali dyscyplinę, kiedy byłam mała, a nawet w gimnazjum dawali mi kary i kilka razy oberwałam pasem. Teraz boję się im postawić, bo każda próba kończy się awanturą, a drążenie tematu słowami,, masz robić co ci każemy i bez dyskusji!" Ja rozumiem, że oni się o mnie martwią, jestem na ich utrzymaniu, ale czepiają się odnośnie bardzo wielu rzeczy. Zakazują picia słodkich soków, bo to prowadzi do cukrzycy, przypominają o gaszeniu światła, utrzymywaniu higieny osobistej. Mamę próbowałam przekonywać do kolczyka w nosie, na początku uznała że kolczyk oszpeca twarz, nie stanowi biżuterii jak np naszyjnik. W końcu dała się namówić, ale w zamian za częstsze sprzątanie w domu. Innym razem doczepiła się moich brwi, że są za cienkie i żebym już tak bardzo ich nie regulowała. O prostownicy nie chce słyszeć, bo zniszczy mi włosy. Pomijając sprawy, które są po prostu śmieszne, bo możnaby dawać takie zakazy małemu dziecku rozmawiamy na tematy, które dotyczą mojej przyszłości. Mój chłopak jest ateistą, a rodzice chcą żebym,, zachęcała go do chodzenia do kościoła". Nie wyobrażają sobie nawet ślubu jednostronnego, a co dopiero mówić o cywilnym. W napływie gniewu oznajmili, że nie mam prawa decydować o niczym, bo nałożą na mnie sankcje. Ja też muszę chodzić do kościoła, mimo że nie zawsze mi się chce. Zazwyczaj jadę wtedy gdzieś autobusem, nie mówiąc nic rodzicom. Mam dosyć takiego traktowania. Pewne prawa udaje mi się,, wywalczyć" buntem albo okłamując rodziców/ nie mówiąc im nic, jednak nie na wszystko to działa. Nie potrafię się bardzo sprzeciwić po stosowanej w dzieciństwie przemocy fizycznej. Przez to wszystko tracę kontrolę nad własnym życiem, czuję, że moje marzenia stają się nieosiągalne i popadam w coraz większą rozpacz. Rodzice mówią, że robią to z troski, żebym w życiu nie cierpiała, ale przecież jestem dorosła i sama poniosę konsekwencję własnych wyborów. Oni uważają, że nawet jak zamieszkam sama to mają prawo zabraniać mi niektórych rzeczy, czym mnie tylko dobijają.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Depresja Psychiatria Psychologia Psychoterapia Dziecko Ślub Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Joanna Szlasa Psychologia

48 poziom zaufania

Dzień dobry,
opisywane przez Panią zachowanie rodziców budzi niepokój i wskazuje na postawę nadopiekuńczą oraz lękową w stosunku do Pani. Mimo, że jest Pani osobą dorosłą, to rodzice nadal traktują Panią, jakby była Pani dzieckiem. Czasami rodzicom bardzo trudno zaakceptować, że ich dzieci dorastają, potrzebują wolności, autonomii, niezależności i samodzielności. Zwłaszcza trudno przychodzi to rodzicom o nadopiekuńczym stylu wychowania. O ile ten nadopiekuńczy charakter zachowuje pewne granice i nie ma to negatywnego wpływu, to można to w pewnym stopniu zaakceptować. Natomiast w sytuacji, kiedy to zachowanie oddziałuje negatywnie na Pani życie społeczne, psychiczne i emocjonalne, to jet to bardzo zły znak i nie można tego bagatelizować. Pisze Panie również, że w dzieciństwie rodzice stosowali przemoc fizyczną. Takie zachowanie zostawia trwały ślad w psychologicznej przestrzeni człowieka. Poradzenie sobie z tym w życiu dorosłym jest złożonym procesem i wymaga najczęściej pomocy specjalisty - psychoterapeuty. Bardzo ważne, aby rozmawiała Pani ze swoimi rodzicami o potrzebie autonomii i niezależności, jeśli jest to możliwe. Być może dobrym pomyłem byłoby wyprowadzenie się z domu, jako fizyczne odcięcie się od codziennego wspólnego funkcjonowania z rodzicami. Tu oczywiście należy wziąć pod uwagę kwestie finansowe. Opisywany przez Panią problem jest złożony, więc zachęcam do udania się do psychologa bądź psychoterapeuty, który będzie mógł szerzej poznać Pani sytuację i pomóc znaleźć odpowiednie rozwiązanie.
Pozdrawiam,
Joanna Szlasa

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Zmiana chłopaka i problemy w relacjach z rodzicami – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Dlaczego rodzice traktują mnie jak dziecko? – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Nadopiekuńczość rodziców wobec 19-latki – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak poprawić relacje ze swoimi rodzicami? – odpowiada Mgr Katarzyna Kapral
Nadopiekuńczy rodzice u 24-latki – odpowiada Mgr Piotr Schwarz
Problemy w relacjach z partnerem po zapoznaniu rodziców – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Rodzice nie akceptują mojego partnera ponieważ jest on niewierzący - co robić? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Brak akceptacji rodziców mojego chłopaka – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak poprawić takie relacje z rodzicami? – odpowiada Dr Mieczysław Bakun
Relacje z siostrą i rodzicami – odpowiada Mgr Magdalena Golicz

artykuły

Tajemnice pracy psychologa - wywiad z psychologiem i psychoterapeutką Magdaleną Nagrodzką

Rozumienie ludzkich zachowań to zadanie, przed któ

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Świat ciszy ma wiele barw

Małgorzata Szok-Ciechacka miała rok, gdy przestała

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

Lek. Jolanta Charewicz Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Michał Morąg Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Dr n. med. Tomasz Kucmin Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Problem w relacjach z rodzicami

Witam,nie mogę dogadać się rodzicami. Mam 19 lat i ciągle zabraniają wielu rzeczy.Nie mogę spotkać się normalnie ze znajomymi czy tez podjąć pracę na weekend.Uważają ze jak ktoś zobaczy mnie na mieście z nimi to od razu bedę miała zła opinie i bedą wytykać mnie palcami.staram sie wyjaśnić że nie przejmuje się opinią innych,oni mówią mi że jestem nie normalna,powinnam się leczyć, przynoszę wstyd, nie dorosłam.Nie potrafię już z nimi rozmawiać.Ciaglę słyszę że muszę się ich słuchać,prosze o odp

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z rodzicami i teściami

Marta Osińska-Białczyk Psychologia, Warszawa

60 poziom zaufania

Witam,

Proponuję zgłosić się do najbliższej Poradni Zdrowia Psychicznego, tam skierują Panią do odpowiedniej osoby lub instytucji. Rodziców niestety Pani nie zmieni, póki sami nie zechcą zmienić swojego zachowania. Może Pani jedynie nauczyć się z tym radzić.

Pozdrawiam

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Zachęcam do podjęcia dialogu w którym opowie Pani o swoich uczuciach, potrzebach i oczekiwaniach, ale także z zaangażowaniem wysłucha tego, co będą chcieli powiedzieć rodzice, ich zapyta o ich uczucia, oczekiwania i potrzeby. Wato pamiętać, że wiele rzeczy, które robią może mieć pozytywną intencję, choć działanie nie przysparza już korzyści. Atmosfera zaangażowania i troski powinna jednak ułatwić dogadanie się.