Przygnębienie i złe samopoczucie - jak sobie pomóc?

Odkąd pamiętam, zawsze byłam gorszą córką moich rodziców. To do mnie należało sprzątanie, wynoszenie śmieci itp., podczas gdy siostra miała "luz-blues". Nigdy nie czułam, że ktokolwiek z mojej rodziny mnie kocha. Każdy tylko oceniał i pouczał. Szybko znalazłam sobie "miłość" - w rzeczywistości osobę, która zastraszała mnie, szantażowała... Mając 16 lat zaszłam w ciążę, 17 lat jak urodziłam... On w ogóle mi nie pomagał, mało co go interesowało. Mieszkałam z rodzicami. W mojej mamie obudził się "instynkt macierzyński", przez co starała się oddalić mnie od opieki nad dzieckiem, mówiła, że wszystko robię źle - wprost nazywałą ją swoją 3 córką. Było mi ciężko i źle... Później poznałam kogoś, komu zaufałam, lecz ten ktoś bez podania jakiegoś logicznego powodu odszedł, pozostawiając na sercu ogromną bliznę... Po pewnym czasie znów ktoś się pojawił. Mogłam postawić jasno sprawę z rodzicami - żeby się nie wtrącali. Narobili nam szumu i gnoju - przestałam utrzymywać z nimi kontakt. A my? Przyznam się - były sprawy, w których go okłamałam (dlatego, że o pewnych sprawach nie chciałam mówić, a on wymuszał to na mnie). Jak się wszystko wydało zaczął się koszmar... Brak zaufania, pretensje, kłótnie, obwinianie, sms co 20 minut, odbieranie telefonu za każdym razem, pisanie gdzie idę, z kim rozmawiam, wytykanie spóźnienia o minutę z smsem... Nie mogę nigdzie ruszyć się bez telefonu... nawet w pracy. Muszę za wszystko przepraszać, mam się go o wszystko pytać, bo sama nie umiem podjąć żadnej dobrej decyzji... Jest dobrze, po chwili czuję się jak nic... On robi to "dla mojego dobra", ale nawet nie wie, czego ja pragnę... Nie mam już siły. Nie chcę wracać do rodziców - bo będzie jeszcze gorzej. Dość mam płakania w pracy przy biurku... Mam napady płaczu, agresji. Czuję się beznadziejna... Nie chce "być". Nic mnie nie cieszy, nie chce mi się uśmiechać. Jest mi ciężko, przykro, smutno... Chcę, żeby ktoś mnie przytulił i nie pozwolił, bym płakała. Chcę, żeby ktoś mnie kochał... Proszę, odpiszcie. Do psychologa nie pójdę - sama nigdzie nie chodzę, a i on odwleka...

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem Toksyczne związki

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Ma Pani problemy, bardzo poważne, od dziecka. Teraz, kiedy jest Pani dorosła, nadal jest Pani bezradna i traktowana jak małe dziecko. Pani sama decyduje o swoim życiu i nikt nie ma prawa tego robić za Panią pod przykrywką "dla Pani dobra"! Działania partnera są przemocowe i jeszcze mocniej pogłębiają Pani problemy. Czuje się Pani niekochana i przygnębiona, dlatego szukała Pani oparcia w partnerach. Chce Pani być kochana. To normalna ludzka potrzeba. Jednak ważne jest to, by nie stała się ona ważniejsza niż Pani samopoczucie. Związek z drugą osobą powinien polegać na wzajemnym szacunku i trosce. Jednak "troska" Pani partnera tak silnie ogranicza Panią i Pani działania, że nie jest Pani w stanie zrobić nic bez jego wiedzy. Ale jak już podkreślałam, jest Pani dorosłą i samostanowiącą o sobie osobą. Ma Pani taką samą wartość, jak Pani partner. Nie musi Pani za wszystko przepraszać i korzyć się przed innymi osobami. Ma Pani prawo do poszanowania Pani godności i intymności. Oznacza to, że może mieć Pani swoje sprawy, wspomnienia czy korespondencję, o której partner nie musi wiedzieć, bo to Pani prywatna sfera. Warto, żeby zgłosiła się Pani do organizacji, które pomagają kobietom w trudnej życiowej sytuacji (Niebieska Linia, Centrum Praw Kobiet). Kiedy czuje się Pani źle i nie ma z kim porozmawiać, może Pani dzwonić do telefonu zaufania, np. 116 123 dla osób w kryzysie emocjonalnym. Ma Pani szansę poradzić sobie z problemami i zacząć żyć samodzielnie, jednak to do Pani należy decyzja (nie do Pani partnera!) czy i z jakiej pomocy będzie Pani chciała skorzystać, by wpłynąć na swoje życie i samopoczucie.

Pozdrawiam