Zmiana miejsca zamieszkania to jedno z najbardziej stresujących doświadczeń życiowych, powodujących konieczność adaptacji do nowego otoczenia. Pisze Pani, że decyzję o przeprowadzce podjęła Pani wspólnie z mężem, jednak teraz żałuje swojej decyzji. Z pewnością jakieś czynniki i argumenty spowodowały, że taka decyzja 6 miesięcy temu wydawała się atrakcyjna również dla Pani. Jakie to były czynniki? Pisze Pani: „w domu zostawiłam całe swoje życie”, co sugeruje że obecnego miejsca nie postrzega Pani jako swojego domu. Proszę się zastanowić co takiego Pani zostawiła, co sprawiło że czuje się Pani nieszczęśliwą osobą? Co postrzegała Pani do tej pory jako „swoje życie”? W jakie sprawy była Pani zaangażowana 6 miesięcy temu, którymi nie zajmuje się Pani obecnie? Nieustanna opieka nad dzieckiem jest obciążająca emocjonalnie. Proszę się zorientować co mogłaby Pani zrobić dla siebie w obecnej sytuacji. Może porozmawiać i zaprzyjaźnić się z inną matką z dzieckiem na spacerze? Zapisać się/ lub zorganizować jakieś zajęcia dla mam z dziećmi, gdzie wspólnie mogłybyście wymieniać się doświadczeniami i spostrzeżeniami? Niewielka zmiana pociąga za sobą kolejne możliwości. Ważne, aby nawiązała Pani jakieś nowe relacje z nowym otoczeniem, w postaci nowo poznanych osób, zajęć które lubi Pani robić. Jeśli to nie pomoże, proszę skonsultować się bezpośrednio z psychologiem.

Pozdrawiam i życzę powodzenia,
Malwina Huńczak

Warto zgłosić się do psychologa. Specjalista pomoże przepracować zarówno trudności związane z tęsknota, ale także zwróci uwagę na inne aspekty, które mają wpływ na Pani życie i samopoczucie. Zmiana jest możliwa, wymaga jednak zaangażowania.

Dzień dobry, rozumiem, że ta sytuacja jest dla pani bardzo trudna. Zachęcam do jak najszybszego kontaktu z psychologiem: w Poradni Lecznia Nerwic lub innej instytucji oferującej darmową pomoc psychologiczną. Przy wsparciu specjalisty może pani poprawić swoje funkcjonowanie. Pozdrawiam.