Głęboki smutek, brak energii, niezdolność do czerpania przyjemności ze zwykłych rzeczy, zaburzenia wegetatywne - problemy z jedzeniem, snem, stanem zdrowia, to najczęstsze syndromy depresji.
Depresję, o ile nie ma charakteru endogennego, wiąże się w poczuciem straty. To jak sobie z nią poradzimy, czy będziemy wstanie ją opłakać i pójść dalej, czy też smutek i rozczarowanie zmienią się w stany depresyjne, zależy od wielu czynników.
Często osoby ze skłonnościami do depresji same wychowywały się w rodzinach, w których jeden z rodziców cierpiał na depresję. W innych wypadkach rodzice zaniedbywali potrzeby emocjonalne dziecka, oczekując, że samo poradzi sobie z własnymi problemami. W jeszcze innych przypadkach rozwinięciu się skłonności depresyjnych sprzyjała atmosfera, w której nie było miejsca na rozmowę o problemach czy też przeżywanie smutku. W takich rodzinach żałoba czy też inne formy troski czy pocieszenia traktowane były z pogardą jako użalanie się.
Cierpiąc na depresję można wybrać dwie drogi - rozpocząć leczenie farmakologiczne lub też poddać się psychoterapii. W wielu przypadkach obie te formy pomocy stosowane są równolegle.
