Witam... ech, jak trudno czasem nie wdać się w dyskusję... obawiam się niestety, że Pani list dotyczy "wierzchołka góry lodowej". Problem z teściową to pojedyncza sytuacja... nie pierwsza zapewne... czyż nie ? Zazwyczaj dorośli, którzy w dzieciństwie zaznali braku poszanowania uczuć, są przekonani, że inna droga niż droga walki "o swoje racje"nie istnieje . Czy nie jest Pani "przypadkiem" takim dorosłym ? Być może warto, korzystając z okazji konfliktu z mamą męża, zadać sobie pytanie: dlaczego właściwie pozwałam sobie wciągać się w wymiany zdań, które nie poprawiają mojego samopoczucia ? Dlaczego angażuję się emocjonalnie w sytuacje, których skutki są dla mnie problemem ? Dlaczego nie potrafię wycofać się "w porę" ? Co sprawia, że "racja" jest dla mnie ważniejsza od komfortu życia ? Gdzie się tego nauczyłam ? Skąd we mnie przekonanie, że powinnam "naprawiać świat" zamiast zadbać o samą siebie i np.uciec ? Myślę, że lista pytań dlaczego przedkłada Pani "dowiedzenie swoich racji" nad własny komfort i spokój może być dłuższa. Warto, moim zdaniem, spotkać się z psychologiem, psychoterapeutą i porozmawiać o tym .Zycie może być bowiem "za krótkie",aby udało się równocześnie spokojnie "pożyć" i przekonać otoczenie do Pani zdania. Proszę więc nie zlekceważyć problemu. Dobrego - satysfakcjonującego rozwiązania problemu z teściową nie ma. Może Pani jednak skorzystać i zająć się swoją "tendencją do dyskomfortu" - co poprawi Pani życie w przyszłości. Psychoterapeutę znajdzie Pani za pośrednictwem działu informacji, w regionalnym oddziale NFZ. Pozdrawiam.
