Dzień dobry!
Opisane przez Panią zachowania córki dotyczą większości nastolatków i są w okresie dojrzewania naturalne. Choć reakcje córki mogą się wydawać nieco przesadzone, są adekwatne do jej przeżyć, emocji i zadania, które stoi przed nią na najbliższe lata - odnalezienie odpowiedzi na pytanie, kim jestem, jaka jestem, czego chcę, czego potrzebuję, jakie nawiązuje relacje itp. Upieranie się o zamykanie drzwi jest walką o prawo do prywatności. Zmienność nastrojów, popłakiwanie, nadwrażliwość, refleksyjność wiążę się zarówno ze zmianami hormonalnymi, jak i dojrzewaniem emocjonalnym, co - na pewno wspomni Pani siebie, jako nastolatkę - bywa trudne i bolesne. Warto być otwartym na córkę, dyskutować z nią, dopytywać o jej zdanie, poglądy (to pomaga je kształtować), emocje, uczucia.
Pozdrawiam!
Proszę słuchać uważnie tego co mówi córka. Rzeczywiście jest czas dojrzewania i myślę, że warto by było, aby Pani zauważyła, iż "moja Ania', nie jest maleńką dziewczynką-laleczką. To trudny wiek ze względu na burzę hormonalną.
Najprawdopodobniej problem dotyczy Pani, a nie Ani.
U niej kształtuje się odrębność, szuka swojej nowej tożsamości. Ania ma prawo do tego, aby rodzice okazywali jej i miłość i troskę i szacunek, aby dawali jej poczucie bezpieczeństwa i szanowali jej granice, a zamykanie drzwi jest tego obrazem.
Ona chce, aby traktowała ją Pani jak odczuwającego człowieka, a nie jak bezwolny przedmiot. Tak więc "wymysłem" nazwałabym otwarte drzwi do jej pokoju". Warto tez ją jak najczęściej chwalić. Za co ją Pani ostatnio pochwaliła?
Pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Bójki, gwałty, brak nadzoru - oto jak pacjenci wsp
- Może Bóg tak chciał, żebym mogła lepiej ją z
30-latka od dziecka choruje na otyłość, jednak w o
