Związek z uzależniona osobą - jak uporać się z emocjami?

Witam. Mam 26 lat i jestem DDA. Od roku chodzę na terapię indywidualną i zamierzam niedługo pójść na grupową. Teraz mam przerwę w spotkaniach z terapeutą. Dwa miesiące temu zakończyłam bardzo burzliwy związek z osobą uzależnioną (trwał on cztery lata), byliśmy zaręczeni. Aktualnie przechodzę bardzo dziwny okres...

Mam wrażenie że nie wiem kim jestem, że w ogóle nie znam siebie, bardzo brakuje mi kogoś kto byłby przy mnie. Mam problemy ze zrozumieniem samej siebie, bardzo boję się przebywać wśród ludzi, których nie znam zbyt dobrze (cały czas zastanawiam się nad tym co ktoś inny o mnie myśli), a jednocześnie brnę w powierzchowne relacje z mężczyznami, bo bardzo brakuje mi bliskości fizycznej (szczególnie przytulania). Czuję, że mam w sobie mnóstwo skrajnych i bardzo silnych emocji, a przy tym staram się za wszelką cenę uciec od ich analizowania i przeżywania. Mam wrażenie, że oszukuję samą siebie, że czuję się dobrze, choć tak naprawdę czuję się jakbym miała w sobie bombę zegarową, która w każdej chwili może wybuchnąć.

Mam ochotę napić się alkoholu aby móc odciąć się od problemów, żalu, bólu i zagubienia. Zaczynam mieć myśli samobójcze, pragnę się wyzwolić od samej siebie i swoich chorych myśli. W kółko mam o coś do siebie pretensje lub męczy mnie poczucie winy odnośnie właściwie wszystkiego co robię lub czego nie robię, a powinnam. Cały czas coś lub kogoś udaję. Jestem po dwóch kierunkach studiów, a boję się szukać pracy, bo lęk przed tym, że sobie nie poradzę paraliżuje mnie. To sprawia, że czuję się jeszcze gorzej, porównuję się do innych i znów wpędzam w poczucie winy. Mam wrażenie, że moje związki mnie określały - zawsze byłam z kimś, a teraz gdy jestem sama po prostu nie mogę znieść samej siebie. Co się ze mną dzieje i jak poradzić sobie z takimi emocjami? Proszę o poradę.

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem Toksyczne związki

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie.

W tej sytuacji polecałabym Pani konsultację u lekarza psychiatry. Po rozstaniu z partnerem, które jest bez wątpienia stresującą sytuacją, mogły ujawnić się objawy depresji. Wskazuje na to obniżona samoocena, poczucie braku perspektyw, samoobwinianie oraz mysli samobójcze.

Część z wymienianych przez Panią objawów jest dość typowa dla syndromu DDA (np. problemy z rozpoznawaniem i ekspresją emocji, trudności w relacjach interpersonalnych) i zmiany w tym zakresie bedą dokonywac się w procesie psychoterapii.

Pojawiające się myśli samobójcze są niepokojącym objawem, wymagającym diagnozy i ewentualnego leczenia.
Może Pani skorzystać z konsultacji psychiatrycznej, np. w poradni leczenia uzależnień - czas oczekiwaniana wizytę jest często krótszy niż w poradni zdrowia psychicznego. Nie potrzebuje Pani skierowania.

Część leków przeciwdepresyjnych działa również przeciwlękowo, a wspomina Pani o negatywnym wpływie objawów lęku na wiele aspektów życia. Lęk i depresja są często ze sobą powiązane.

http://portal.abczdrowie.pl/depresja-podstawowe-informacje

Polecam Pani również książkę M. Fennell "Przezwycięzanie niskiego poczucia własnej wartości" oraz "Umysł ponad nastrojem" autorstwa Ch. Padesky - są to podręczniki samopomocy zawierające ćwiczenia pomagające zmienić swój sposób myślenia i poprawić samopoczucie.

Serdecznie pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Walka z DDA u 19-latki – odpowiada Agnieszka Jamroży
Związek z osobą chorą na depresję - czy to wróci? Czy dam radę? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Rozdrażnienie i nerwowość u 21-latki – odpowiada Mgr Małgorzata Bukowska
Nie potrafię się cieszyć wszystko mnie dobija, miewam myśli samobójcze - co mam zrobić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy jest szansa na związek z osobą chorą na depresję? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Uzależnienie od papierosów na tle nerwowym – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki
Przyczyny znacznego obniżenia nastroju – odpowiada Agnieszka Jamroży
W jaki sposób ratować związek? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
Czy można wmówić sobie depresję? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Jak pomóc mężowi cierpiącemu na depresję? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

Syndrom ocalałego dotyka uchodźców. Jak go rozpoznać i pomóc?

Mogłoby się wydawać, że Ukraińcy, którzy imigrują

Sama straciła koleżankę. Agnieszka Sienkiewicz chce krzyczeć o problemach psychicznych Polaków

- Moja koleżanka targnęła się na życie mając 1

Agata i Wojtek Sawiccy z Life on Wheelz rozstali się. Tak wcześniej mówili o swoim związku

Agata i Wojtek Sawiccy, autorzy słynnego projektu

Związek z osobą uzależnioną od alkoholu

Witam. Otóż żyję 18 lat w związku z osobą uzależnioną od alkoholu, która od 2 lat jet nie pijącym alkoholikiem. Uczestniczył przez rok w terapii, ja również. Pochłonęło to sporą ilość pieniędzy i skończyło się niefortunnie bo terapeutka zaczęła nas traktować jak bank. Oboje zakończyliśmy terapię. Incydent alkoholowy się nie powtórzył za to mój partner przerzucił się na kobiety... Nie mam już siły walczyć o nas, ani zostawić dorobek życia i wyjść z reklamówką...Nie wiem co robić.. Proszę o pomoc.

KOBIETA, 38 LAT ponad rok temu

Uzależnienie od alkoholu Uzależnienia Psychiatria Alkohole

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Trudno odnieść się do oskarżeń przy tak niewielkiej ilości informacji, natomiast Państwo NIE zakończyli terapii a ją PRZERWALI.
W Polsce, szczególnie dla osób uzależnionych od alkoholu i ich bliskich, istnieje dużo BEZPŁATNYCH ośrodków, w których można podjąć leczenie. Stąd, proszę znaleźć Poradnie Leczenia Uzależnień i kontynuować leczenie.

Prof. dr hab. n. med. Iwona Małgorzata Kłoszewska Psychiatra, Łódź

60 poziom zaufania

Mamy w Polsce bardzo dobrze funkcjonującą opiekę odwykową całkowicie bezpłatną. Warto z niej skorzystać.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Uzależnienie od alkoholu u syna – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Uzależnienie od alkoholu a nowy związek – odpowiada Lek. Grzegorz Nawara
Uzależnienie od alkoholu u 33-latki – odpowiada Mgr Marta Widera-Kędryna
Jak pomóc osobie uzależnionej od codziennego alkoholu? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Czy nieleczona nerwica w dzieciństwie ma jakiś wpływ na uzależnienie od alkoholu? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Koszt terapii uzależnienia od alkoholu – odpowiada Lek. Małgorzata Horbaczewska
Jak sobie poradzić z uzależnieniem od alkoholu? – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Od czego zacząć walkę z uzależnieniem? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Pomoc osobie uzależnionej od alkoholu – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Jak pomóc partnerowi uzależnionemu od alkoholu? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

Leczenie alkoholizmu

Podjęcie leczenia alkoholizmu oznacza zaakceptowan

Alkoholizm wysokofunkcjonujący - objawy i sygnały ostrzegawcze

Alkoholizm wysokofunkcjonujący to choroba alkoholo

Nie pije od 6 lat. To nie próba samobójcza była jego "dnem"

Przez alkohol zrujnował sobie życie, stracił rodzi

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

Lek. Jolanta Charewicz Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Michał Morąg Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Dr n. med. Tomasz Kucmin Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Jak uporać się z tymi emocjami?

Witam, mam 20 lat i od jakiś 5 lat mam problem ze sobą. Potrafie w jednej chwili być szczęśliwa, a za moment ogarnia mnie wściekłość. Odkąd zaczełam technikum, powoli starałam się unikać kontaktów z ludźmi. Do tej pory to robie. Unikam spotkań,a na samą myśl, że mam zacząć prace z ludźmi, przeraża mnie to do takiego stopnia, że nocami płacze i się okaleczam. Ostatnio zaczełam prace w sklepie z obuwiem, do pewnego momentu było wspaniale, ale zaczełam myśleć, że inni mnie oceniają, co robie, jak pracuje, jak wyglądam i na ile bystra jestem. Zaczeły mi drżeć ręce, oczy zaczeły łzawić i nie mogłam się opanować. Myślałam, że zaraz kucne i będę się bujać. Wytrzymałam ledwo 1 dzień i jestem aktualnie na zwolnieniu lakarskim i niewyobrażam sobie pracy w sklepie gdzie codziennie jest tłok. Doszło też do tego, że dzień przed rozpoczęcie pracy, pociełam się świadomie z myślą; to mi pomoże, nie zrobie z siebie idiotki.Nie pomogło. Chciałabym być szczęśliwa, znaleźć chłopaka, ale nie potrafie, bo wiem, że mu zniszcze życie, bo wiem, że by mógł trafić na kogoś lepszego. Boje się też tego, że będzie podobny do mojego Ojca i będę musiała już do końca życia spać z zamkniętymi drzwiami lub z myślą na ile procent się dziś upił i czy mam się czegoś obawiać. Nie bije mnie i mam nadzieje, że nie zacznie, ale zawsze coś powie i myśle wtedy, że to prawda. Tyle razy miał być rozwód, ale jakoś daleko do niego, a ja wiem, że byłoby lepiej. O wszystko potrafie płakać, ale nawet nie wiem czemu, ktoś mi coś powie, a ja mam ochote ucieć do pokoju i wejść pod kocyk. Ze stresu, potrafie nie jeść, jak widze po sobie, że z moim wyglądem jest coś nie tak, to zaczynam ograniczać jedzenie do minimalnych ilości. Z tego samego powodu, też się okaleczam jak i w przypadku z Ojcem. Myślałam, że jak skończe szkołe to problemy znikną, ale to ja mam ochotę zniknąć. Zazdroszcze jak czytam, słysze, że ktoś umarł. Bardzo zazdroszcze. Z każdym dniem uświadamiam sobie, że ja się poprostu nie nadaje do życia. Męczy mnie to, czuje się wiecznie wykończona, beznadziejna i niepotrzebna nikomu. Gdyby nie to, że mam psa, nie wiem co by było, ale przeraża mnie to, że mam myśl: zaopiekują się nim, więc moge odejść. Nie wiem jak już mam żyć, abym chociaż rok pociągneła.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Drżenie rąk Stres Psychologia Psychoterapia

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Zacznę od podziękowania Pani, że zechciała Pani podzielić się swoją częścią historii osobistej; mam nadzieję, że pisząc odczuła Pani małą ulgę.

Pani historia poruszyła mnie, wygląda na smutną oraz mocno doświadczającą Panią.
Z Pani relacji domniemam, że była Pani sama w swoim urazowym doświadczaniu i przeżywaniu.
Opisane objawy wskazują na mocno obniżony nastrój, co wskazuje na stan depresyjny.
Specjalistyczna pomoc jest dla Pani niezbędna, dlatego zachęcam Panią, by nie pozostawała już Pani sama ze Sobą i sięgnęła po wsparcie specjalistyczne, kontaktując się z Poradnią Zdrowia Psychicznego, by mogła Pani przepracować to, co dla Pani tak trudne.

Chcę Pani powiedzieć, że odbiera Pani rzeczywistość w ciemnych barwach - jako skutek Pani wcześniejszych doświadczeń - a ta rzeczywistość jest inna.
Zasługuje Pani na satysfakcjonujące życie - potrzebuje Pani stare programy z dzieciństwa przetransformować na nowe, które będą Panią wspierać i nadadzą sens codzienności.
Wymagałoby to pracy terapeutycznej, by stare/zniekształcone wzorce zamieniła Pani na nowe, czego Pani serdecznie życzę:)
Jestem przekonana, że jest w Pani wystarczająco dużo siły, by odzyskać energię życiową.

Wspieram Panią mentalnie, życząc życzliwych, dobrych Ludzi,

irena.mielnik.madej@gmail.com
tel. 502 749 605