Jestem aspołeczny. Nie potrafię prawidłowo funkcjonować w środowisku. Jestem małomówny, cichy, skryty. Nie mam przyjaciół. Nie rozumiem sam siebie. Mam 18 lat, a nigdy nie miałem dziewczyny. Jestem zbyt nieśmiały, by porozmawiać z dziewczyną, nie mówię dużo. Zazwyczaj nie mam o czym mówić - moje życie nie jest bogate w pasjonujące historie, myślę, że nie jest ciekawe ani trochę, i nikogo nie zainteresuje moja osoba. Często jestem "olewany", kiedy zaprasza się znajomych na imprezy. Chciałbym zmienić coś w swoim życiu i dodać mu atrakcyjności, ale nie wiem jak. Mam mało wolnego czasu - większość przeznaczam na obowiązki. Właściwie nie mam nawet wielu znajomych. Można mnie polubić, trzeba mnie tylko lepiej poznać. Ale to trudne, skoro nie jestem otwarty. Co zrobić?

Chodzę do klasy z dziewczyną, która zachowuje się dość dziwnie. Nie ma przyjaciół i jest zamknięta w sobie. Staram się z nią zaprzyjaźnić, zaprosiłam ją nawet na sylwestra. Była tylko na chwilę i stwierdziła, że psuje nam zabawę i jest samotna, i poszła do domu. Nie wiem, jak mam jej pomóc.

Dzień dobry. Proszę mi pomóc. Boję się odzywać, cokolwiek powiedzieć, by ktoś się z tego nie śmiał. Mam problem z rodziną mojego chłopaka, ale nie tylko. Jak jadę do niego, to prawie się nie odzywam, a oni się przez to wywyższają nade mną. Chcą być po prostu najmądrzejsi, dogadują mi, a ja nie wiem, co im odpowiedzieć. Tak bym chciała im pokazać, coś mądrego odpowiedzieć, by się przede mną tak nie unosili, że są najmądrzejsi. Co robić, by się nie bać? Chciałabym mądrze i sensownie mówić. Jak można się tego nauczyć?

Witam! Niedawno dostrzegłam, że tylko przy niektórych osobach potrafię się tak w pełni "otworzyć" - nie martwię się co pomyślą, bo lubią mnie za to jaka jestem. Ale czasem mówię coś by tylko dorównać innym, albo na rozluźnienie sytuacji opowiadam historię z "mojego" życia, taką z której ludzie będą się śmiać.

Hm, może inaczej: z niektórymi osobami gadam tak po prostu na luzie, na każdy temat, ale są osoby, które nawet nie wiedzą jaka jestem naprawdę! O coś mnie pytają, ja nie wiem, co odpowiedzieć. Krępują mnie swą postawą i w ogóle. Jak to dobrze ująć?

Staram się z niektórymi osobami gadać normalnie, ale nie potrafię. Ich zachowanie jest takie dziwne, że potem albo odp "tak" albo "nie", pocieszam i widzą we mnie nieśmiałą dziewczynę, jaką w rzeczywistości (w pewnym stopniu) nie jestem... Nie wiem, czy coś Pan/Pani zrozumiała z mojej wypowiedzi, ale liczę na poradę w tej sprawie. Pozdrawiam, Yellow.

Witam. Mam problemy w szkole i nie wiem jak sobie z tym poradzić. Otóż moi koledzy na początku mi dokuczali, wyśmiewali się za mnie, poniżali itd. Powiedziałem to moim rodzicom i nauczycielowi, zmienili się, ale teraz zaczęli mnie unikać, przezywać, namawiać inne osoby przeciwko mnie, uciekać przede mną, nie wiem co już mam robić? Jestem tym wszystkim zmęczony. Bardzo dużo kosztuje mnie pójście do szkoły, ale nie mam odwagi powiedzieć to moim rodzicom, jeszcze raz. Nie wiem już co mam robić? Cały czas moi koledzy rozmawiają na mój temat, obgadując mnie. Proszę o pomoc, radę, bo nie wiem co mam już robić, jestem tym wszystkim zakłopotany i zmęczony!

Mam prośbę, chodzi o mamę mojego narzeczonego która leczy się od kilku lat u psychiatry w tej chwili trafiła do szpitala. Mówi się, że osobą z tą chorobą nie powinno się mówić "weź się w garść" ale właśnie jak się zachowywać, co zrobić aby jakoś pomóc, czy zmuszać ją do działań, co mówić aby chciała walczyć z chorobą. Chora ma 53 lat nie pracuje, nic ją nie cieszy, nie ma chęci do niczego, nie ma ulubionych zajęć czy zainteresowań, nie ma świadomości że musi się leczyć brać leki, boi się wychodzić, zaczęła palić i taki stan trwa już od ponad roku, teraz jest chyba pogorszenie brak jej chęci do życia. Osobą która najbardziej się o nią troszczy jest właśnie mój narzeczony który niebawem wyprowadzi się z domu, boimy się tego momentu bo to on dba o nią i pilnuje aby brała leki, ale już tracimy nadzieje że jej stan się poprawi jak mamy postępować aby cieszyła się życiem i zaczęła radzić sobie sama. Zaczynam się obawiać, że jej choroba odbije się na moim chłopaku, który wszystko ma na swojej głowie zakupy, leki, wizyty, apteki a mama jakby tego zupełnie nie doceniała, jak o nią walczy.

Witam. Mam 19 lat. Od 3 lat choruję na depresję. Moje problemy zaczęły się w liceum. Nowa szkoła, nowi ludzie - to mnie przerosło. Niestety zbiegło się to z wyprowadzką mojej siostry z domu.

Poczułam się opuszczona. Boję się kontaktów z ludźmi. Jednocześnie chciałabym mieć chłopaka, z którym mogłabym dzielić swoje radości i smutki. Ale jak ja mam go znaleźć skoro boję się wyjść do ludzi? Kiedy jestem w towarzystwie, mało się odzywam, ponieważ obawiam się krytyki. Od października wybieram się na studia. Bardzo się tego boję. Co zrobić aby w końcu przestać się wszystkiego bać? Tak bardzo chciałabym żyć normalnie. I proszę nie mówcie mi "wyjdź do ludzi" bo to jest naprawdę trudne...

Jeżeli przeczyta to chłopak, który chciałby poznać wrażliwą dziewczynę, która lubi chodzić na spacery, do kina itd., i która chciałaby mieć dla kogo żyć to podaję swój nr gg 6062881.

W szkole nie jestem sobą. Nie wiem czego mi brakuje. Jestem zagubiony, bo w domu jestem luzak jakich mało, a w szkole staję się sztywny i mimo iż siebie przekonuję, iż następnego dnia będę luźniejszy, bardziej... rozmowny, pewny siebie, to i tak nic z tego. Chodzi o to, że nie potrafię tak po prostu zacząć rozmowy lub podejść do kogokolwiek i tak po prostu zacząć znajomość.

Chcę aby ludzie mnie traktowali jako czułego, śmiesznego, zboczonego, może i odrobinę chamskiego, a chodzi o to, że od pierwszej liceum, a jestem już w drugiej, nie potrafię wejść w grupę klasową, wciąż czuję się nieswojo, gdy wchodzę do szkoły.Nie wiem czemu się zmieniam i nic nie skutkuje, nawet wmawianie sobie tego, czy też zabawa w aktorstwo. Nie wiem co na to poradzić, pomóżcie! Jestem zagubiony i niespełniony.