Witam. Jestem dość ambitna osobą i nigdy nie myślałem, że będę kiedykolwiek miał takie problemy. No ale przejdźmy do rzeczy. Mam 25 lat i do tej pory nie współżyłem z żadną kobietą. Teraz poznałem wspaniałą kobietę. Doświadczoną i starszą od siebie. Jesteśmy razem rok, a od pół roku mieszkamy ze sobą i niestety mamy problem z seksem. Do momentu jej poznania masturbowałem się dość często - 2-3 razy w tygodniu. Nigdy nie miałem problemu z erekcją. Po 2 miesiącach znajomości, kiedy wiedziałem, że najwyższy czas spróbować seksu, a nie chciałem jej powiedzieć, że jestem prawiczkiem, więc postanowilem pójść do domu publicznego, żeby "potrenować", żeby nie wyjść na kompletnie zielonego. Tam doszło do stosunku. Oczywiście krótkiego, ale skończyłem w środku. Kiedy spróbowaliśmy to zrobić, moja partnerka od razu skroiła się, że jest coś nie tak (nie do końca wiedziałem, jak się za to zabrać) i kiedy przyznałem się, że tego nie robiłem była trochę zażenowana, ale stwierdziła, że sobie poradzimy. I tak impas trwa już ponad poł roku. Podczas pieszczot mi stoi, ale kiedy zdejmę spodenki i już wiem, że zaraz dojdzie do stosunku, to opada mi. Proszę o pomoc, podejrzewam, że to stres, ale zupełnie nie wiem, jak go rozładować. Dodam, iż próbowałem już wielu rzeczy. Seksuolog - przepisal mi tabletki antydepresyjne twierdząc, że mają utrwalić we mnie męskie zachowania. Viagra - stał jak armata, ale i tak miękł przy/po wlożeniu. Badania testosteronu i tego drugiego wyszły ok. Oczywiście przez ten czas zbliżyliśmy się do siebie. Nasze ciała nie są nam obce. Bardzo lubi, kiedy robię jej dobrze i z jej strony widzę starania, w postaci seksu oralnego. Widze jednak jej zażenowanie i rezygnację,kiedy mi opada przy próbie normalnego stosunku. I wcale się jej nie dziwię. Mój problem się pogłębia, bo ciągle o tym myślę. Nasze kontakty seksualne są dość rzadkie 2-3 w miesiącu - ona boi się, że znów mi opadnie, a ja nie chcę naciskać, żeby znów jej nie dołować. Problem był chyba od samego początku, bo ona uważała mnie za gościa doświadczonego, chyba nawet bardziej niż ona sama, a tu taki zawód. Podejrzewam, że przez te nieudane próby skutecznie obniżyłem swoje libido. Czy są jakieś tabletki, ćwiczenia na poprawę tego stanu?

Witam. Mój partner ma 31 lat. Od początku naszego życia seksualnego nie miał problemu ze wzwodem. Wystarczyło go dotknąć, pocałować i już. Jednak w momencie wejścia we mnie często opada i już nie chce wstać. Takie sytuacje mają miejsce w około 70% przypadków. Początkowo myślałam, że może ja go stresuję, że tak stara się mnie zadowolić, że blokuje się. Rozmawiałam z nim o tym, zapewniałam, że dla mnie i tak jest wspaniały, itp. Zdarza się, że nasz seks jest cudowny i trwa długo. Jednak często jest też tak, że jak już nie opada to dochodzi w ok 20 sekund. Takie sytuacje (albo szybko dochodzi albo opada) zdarzają się coraz częściej a ja nie chcę, żeby on zadręczał się, że jest do niczego. Jak mogę mu pomóc? Czy powinniśmy zgłosić się do lekarza?

Jestem chłopakiem i mam 19 lat. Od półtora miesiąca mam chłopaka. Szybko przeszliśmy do współżycia z racji zakochania się i mojego krótkiego pobytu w Polsce (wakacje).

Podczas stosunków zaskoczyłem sam siebie, bowiem moja dolna część ciała nie stawała w pełni na wysokości zadania. Pewne pozycje były niemożliwe. Mój chłopak nie spotkał się z tym problemem. Jemu moja przypadłość nie przeszkadzała i twierdzi, że był zachwycony. Sytuacja jednak powtórzyła się 2 razy. Ja o stan rzeczy obwiniam początki w seksie, alkohol, zmęczenie, porę dnia (zawsze ok. 5 rano), całonocne imprezy, stres, chęć wypadnięcia dobrze, itp.

Moim problemem jest to, że rozumiejąc to wszystko nie potrafię odpuścić. Nie raz myślę, że jestem gorszy, nie najlepszy. Nachodzi mnie strach o zdrowie; o to, że mój partner kłamie, by nie zrobić mi przykrości. Zamiast się cieszyć miłością, takie wielkie szczęście mnie spotkało, ja wciąż rozmyślam nad tym co się stało, nad sobą. Bo to nie chodzi o niego, tylko o mnie. Jest mi wstyd przed sobą, bo ostatnio w niczym nie jestem najlepszy. I nawet w tak prostej czynności zawaliłem...

Jak sobie wybaczyć, odpuścić? Przemówić do podświadomości? Powiecie, czy potrzeba czasu, spokoju, treningu, czy to się uda? Z tym, że ja się z nim nie będę widzieć przez bardzo długi czas. Chodzi mi o to, aby uwolnić się od przytłaczającej sytuacji z przeszłości... Z góry dziękuję za wszelką pomoc!