Co mam myśleć? Potrzebuję pomocy...

Mam 27 lat, jestem z mężczyzną w związku od 3 lat. Nasz związek jest bardzo burzliwy. Bardzo często się kłócimy. Był czas, że ten mężczyzna mi ubliżał i terroryzował psychicznie, ale miłość była górą i nadal z nim byłam. Jednak moja psychika się trochę załamała. Nie miałam ochoty współżyć z nim przez jakiś rok. Teraz to wszystko minęło, jednak znów mam napady nerwowe, i to coraz częstsze, z byle powodów... wybucham, biję go... bo na myśl o tamtych przykrych sprawach nerwy mi się gotują. Nawet ostatnio znów nie mam ochoty na jakiekolwiek współżycie, przytulanie i igraszki... Chcę się z nim rozstać, ale on sam twierdzi, że mam loty i że sama sobie awantury robię, a jego zawsze za winnego mam. Najgorsze jest to, że jestem bezpłodna i on o tym wie, więc jak się z nim kłócę, to mi dogryza i mówi, że to z mojej winy, że latałam z gołym tyłkiem i teraz mam... Nie wiem już, co mam zrobić. Czasem mam myśli samobójcze, że skończę ze sobą, skacząc z 3 piętra... Ale strach mi nie pozwala... Nie chciałabym zrobić krzywdy tacie, bo by chyba za mną poszedł... A mama od 10 lat nie żyje... więc na pewno by się załamał. Nie wiem już, co mam myśleć. On nie chce się rozejść, mówi, że do tragedii doprowadzę, jak się rozejdziemy!!!

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu
Paulina Witek Psycholog, Warszawa
72 poziom zaufania

O czym myśleć? Przede wszystkim proszę zacząć myśleć o sobie. Co Pani się podoba - jeśli cokolwiek w ogóle - w tym związku i co Panią w nim trzyma?

Trudno nawet pisać o miłości w sytuacji, gdy jest między Wami tak dużo spięć, agresji słownej, a nawet fizycznej. Niechęć do współżycia przez tak długi okres to poważny objaw trudności w relacji i we wzajemnej komunikacji. Związek powinien opierać się na zaufaniu i bliskości - a w tym drugim przypadku oznacza to także szczerość oraz wybaczenie.

Wypominanie przez partnera Pani bezpłodności świadczy o braku empatii i w pewnym sensie niedojrzałości, gdyż takie argumenty są dla kobiety bardzo bolesne. Dlatego, jeśli poważnie myślicie Państwo o wspólnej przyszłości, proponowałabym udać się na terapię par. Tak naprawde decyzja należy do Pani. Jeśli podejmie Pani decyzję o rozstaniu, proponowałabym podjąć własną psychoterapię. Państwa relacja ma cechy toksycznego związku, a to, niestety, pozostawia pewien ślad na duszy, który warto przepracować. W przeciwnym razie, czy to w obecnym, czy w innym związku, będziecie Państwo emocjonalnie pokaleczeni.

Pozdrawiam ciepło

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Mam nadwagę, potrzebuję pomocy!

Mam problem, z którym walczę od małej. Mam 14 lat i walczę z nadwagą... nie tak jak inni, którzy ważą 60 kg... ważę 85 kg przy wzroście 175 cm. Nie umiem sobie z tym poradzić. Byłam już na diecie kapuścianej i schudłam 3 kg, ale utracone kilogramy szybko powróciły. Od następnego tygodnia chcę zaczać biegać codziennie po godzinie... i zacząć jeździć na rowerze stacjonarnym. Ćwiczę na wf., ale nic nie pomaga... Mam naprawdę problem:( Czy da się coś zrobić...? Bardzo chciałabym schudnąć do wakacji i pokazać się w stroju kąpielowym... ale przez nadwagę mam rozstępy na brzuchu i celluit...
14 LAT ponad rok temu

Witam,

Przede wszystkim powinnaś wiedzieć, że stosowanie diet redukcyjnych typu kapuściana nie przyniosą efektów, a jedynie mogą zaszkodzić. Po pierwsze, obniżasz w ten sposób tempo swojego metabolizmu, a także ograniczasz podaż niezbędnych do prawidłowego rozwoju i wzrostu składników pokarmowych i energii. Jeśli chcesz się odchudzać, powinnaś to robić pod okiem specjalisty, aby nie wpłynęło to negatywnie na rozwój Twojego organizmu.

Dodatkowo powinnaś już od dzisiaj zacząć stosować się do zdrowych nawyków żywieniowych, których opis znajdziesz w artykule http://portal.abczdrowie.pl/buduj-dobre-nawyki-piramida-zdrowego-zywienia.

Pamiętaj też o codziennej aktywności fizycznej. Ćwicz minimum 30 minut dziennie.

Bardzo dobrze, że zaczęłaś biegać i jeździć na rowerze. Ćwiczenia te pozwolą Ci wyszczuplić i ujędrnić ciało. Pamiętaj jednak, że proces odchudzania jest długotrwały i wymaga wysiłku. Nie załamuj się, jeśli nie będziesz widziała zmian w swoim ciele. Optymalna utrata masy ciała to 0,5 do 1 kg tygodniowo. Przykładowe ćwiczenia do wykonywania w domu znajdziesz na stronie www.abccwiczenia.pl.

Pozdrawiam.

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy potrzebuję pomocy?

Mam 16 lat, 162 cm wzrostu i ważę 40 kg. Mam jadłowstręt, ale nie mam z kim o tym porozmawiać. Ciągle jestem blada i boli mnie brzuch. Najchętniej nie wstawałabym z łóżka. Boję się, że popadnę w anoreksję. Uważam, że moje nogi mogłyby być zgrabniejsze... Nie chcę się odchudzać, ale często się głodzę. Dużo czytałam o tej chorobie i nie wiem, czy nie popadam w jakąś paranoję. Czy to możliwe, że mam anoreksję? Jeśli tak, to co mam robić, gdzie szukać pomocy? Tracę kontrolę nad swoim ciałem...

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Witam!

Rozpoznanie anoreksji jest wysoce prawdopodobne!!!! Przy tak niskiej masie ciała rozważa się często leczenie szpitalne. Twoje BMI to 15,2.  Wartości poniżej 17,5 są jednym z kryteriów rozpoznania anoreksji. Piszesz, że utrata wagi została spowodowana celowym ograniczaniem przyjmowania posiłków, postrzegasz swoją figurę jako nieprawidłową - to kolejne kryteria.

Ponadto ton Twojej wypowiedzi, obniżony nastrój, zmniejszona aktywność, gorsze samopoczucie w godzinach porannych z niechęcią do wstawania z łóżka może wskazywać na zespół depresyjny, który często jest powikłaniem anoreksji. Lekarz psychiatra może przepisać Ci leki przeciwdepresyjne, które dodatkowo wpływają korzystnie na sen i apetyt. Podstawową metodą leczenia anoreksji jest psychoterapia. Pacjentkom poniżej 18 roku życia zaleca się psychoterapię rodzinną.

W tej sytuacji powinnaś udać się razem z Mamą do lekarza internisty w celu wykonania odpowiednich badań. Internista może Cię też skierować do endokrynologa i innych specjalistów. Ponadto konieczna jest konsultacja lekarza psychiatry, najlepiej w ramach poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Do psychiatry nie jest potrzebne skierowanie.

Proszę, abyś jak najszybciej porozmawiała na ten temat z rodzicami.

Z pozdrowieniami i życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty