Czy mogę mieć traumę transgeneracyjną?
Jestem wnuczką kobiety, która w czasie II WŚ padła ofiarą gwałtu ze strony radzieckiego żołnierza. Dowiedziałam się o tym już jako dorosła kobieta, gdy babcia leżała na łożu śmierci. Babcia po wojnie wyszła za mojego dziadka i urodziła trzy córki. Co do mnie. Odkąd pamiętam, czuję się niekomfortowo w męskim towarzystwie. Nie lubię się rozbierać, nie chodzę na plażę, jak pływam to w zakrywającym kostiumie z nogawkami do kolan. Najbezpieczniej czuję się w zakrytym ubraniu i dodatkowo okryta nawet cienkim szalem. Nie znoszę, jak ktoś opowiada sprośne dowcipy. Łatwo się domyślić, że nie chodzę do lekarzy mężczyzn, zawsze wybieram kobiety, a przede wszystkim ginekologa. Z tego powodu, mimo że mam 32 lata, nie mogę zdecydować się na dziecko, bo nie chcę, by w szpitalu badali mnie meżczyźni. Nie przepadam również za seksem, mimo że mam cudownego męża, którego kocham. Pod wpływem komentarzy osób, które nie mogły zrozumieć mojego problemu, udałam się do psychologa. Terapeuta stwierdził, że czuję i zachowuję sie jak ofiara przemocy seksualnej i starał sie dociec do źródła. Mimo długich sesji, nic nie znalazł. Ostatnio natknęłam się na artykuł o traumie transgeneracyjnej. Zauważyłam, że wiele rzeczy pasuje, oprócz jednej. Ani moja mama, ani moje ciotki (wnuczki babci) nie przejawiają takich zachowań, ani lęków, jak ja, mimo że, siłą rzeczy, spędziły więcej swojego życia z babcią, niż ja. U babci też, jak teraz "grzebię" w pamięci, nie widzę zachowań, które mogłyby być przyczyną mojego problemu. Stąd moje pytanie, czy trauma transgeneracyjna może "przeskoczyć" pokolenie ( w sensie odczuwają ją dopiero wnuki)? Czy wobec tego mogę odczuwać tę traumę? Czy ona może być odpowiedzią na pytanie, co jest przyczyną mojego problemu?
