Zaburzenia emocjonalne a ich leczenie

Witam serdecznie. Chciałbym zapytać czy istnieje możliwość wyleczenia zaburzeń emocjonalnych? Zaburzenia emocjonalne to coś, z czym zmagam się od lat. Nigdy nie byłem z tym u lekarza ani żadnego specjalisty, jakoś mam opory, chciałem sobie sam z tym poradzić, ale mam z tym coraz większy problem. Myślałem, że może to okres buntu, jak dorosnę to zaburzenia emocjonalne miną i będzie lepiej, a tymczasem jest coraz gorzej i trudniej. Często nie radzę sobie z emocjami, szczególnie tymi negatywnymi, mam też wahania nastroju i potrafię przez chwilę cieszyć się i śmiać z innymi, a później marzy mi się tylko żeby usiąść w ciemnym pokoju i płakać. Czy zaburzenia emocjonalne można jakoś wyleczyć? Są na to jakieś środki, lekarstwa, terapia? Jestem ciekawy jak wygląda takie leczenie zaburzeń emocjonalnych, ile wymaga czasu, pieniędzy. Nie mam na ten moment żadnej wiedzy w tej kwestii, a może warto coś z tym w końcu zrobić... dziękuję za poradę.

MĘŻCZYZNA, 23 LAT ponad rok temu

Fobie społeczne Zaburzenia osobowości Psychologia

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Nie sposób udzielić odpowiedzi przy takiej ilości informacji.
Jednakże, namawiam na KONTAKT OSOBISTY ze specjalistą, który będzie w stanie odnieść się do Pana/i pytań/wątpliwości.

Mgr Adam Horak Psycholog

51 poziom zaufania

Emocje są odpowiedzią umysłu na zdarzenia w świecie zewnętrznym. Towarzyszą im myśli, pobudzenie fizjologiczne i mimowolne zachowania. Wśród emocji wyróżniamy tzw. emocje podstawowe: radość, smutek, lęk, gniew, wstręt i wstyd a także emocje pochodne, stanowiące ich mieszankę. Emocje mają swoje natężenie i czas trwania. Prawidłowo przeżywane emocje są krótkotrwałe i prowadzą do prawidłowej adaptacji do sytuacji. O zaburzeniach emocjonalnych mówimy wtedy, gdy przeżywane emocje są zbyt silne, trwają zbyt długo lub są nieadekwatne do sytuacji, np. śmiech na pogrzebie. W takim przypadku możemy mówić o cierpieniu, które wymaga pomocy psychologicznej (psychoterapia) lub/i medycznej (lekarstwa). Zaburzenia emocjonalne można wyleczyć a czas trwania terapii zależy od głębokości zaburzenia. Czasem mogą wiązać się z nieprawidłowo ukształtowaną osobowością, wtedy zaburzenia emocjonalne są najgłębsze. Leczenie emocji przede wszystkim zależy od zaangażowania pacjenta w proces terapii.

mgr Katarzyna Binder Psychologia

29 poziom zaufania

Nie pisze Pan, na czym polegają zaburzenia, więc trudno się do tego dokładniej odnieść. To, co możemy nazwać zaburzeniami emocjonalnymi jak najbardziej podlega leczeniu - psychoterapii i/kub farmakoterapii. Z pewnością jeśli występują jakieś trudności w sferze emocji warto skonsultować się z psychologiem, który po wstępnej konsultacji będzie w stanie dać dopasowane do Pana potrzeb zalecenia.

Pozdrawiam
Katarzyna Binder

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Wpływ stresu, napięcia emocjonalnego i zaburzeń nerwicowych na zbyt mocny porost włosów – odpowiada Mgr Justyna Kała
Leczenie zaburzeń lękowych przy pomocy psychoterapii – odpowiada Mgr Marta Dziekanowska
Okres buntu w wieku 20 lat – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Dlaczego leczenie zaburzeń nerwicowych trwa tak długo? – odpowiada Lek. Jan Karol Cichecki
Jak pomóc bliskiej osoby z zaburzeniami emocjonalnymi? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak leczyć zaburzenia emocjonalne? – odpowiada Lek. Seweryn Segiet
Chwiejność emocjonalna a zaburzenia odżywiania – odpowiada Mgr Aleksandra Tyszka
Zaburzenia osobowości a terapia – odpowiada mgr Małgorzata Danielewicz
Jak radzić sobie z wahaniami emocjonalnymi? – odpowiada Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Czy opiekunką dziecięcą można zostać, mając zaburzenia emocjonalne? – odpowiada Mgr Anna Ingarden

artykuły

Na czym polega terapia śmiechem? (WIDEO)

-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por

Syndrom Piotrusia Pana

Chłopiec rośnie, dojrzewa, staje się mężczyzną, za

Bunt a depresja

Bunt młodzieńczy w potocznym rozumieniu często jes

Jak przyspieszyć leczenie zaburzeń emocjonalnych i psychosomatycznych?

Mam 30 lat. Przez większość swojego życia tłumiłem w sobie negatywne emocje, zwłaszcza gniew, nie potrafiłem go wyrażać, przeżyłem 6 silnych epizodów depresyjnych. Trafiłem do ośrodka leczenia nerwic i depresji, po tym jak go opuściłem rozpocząłem terapię hydrodynamiczną, która trwała 2,5 roku - nauczyłem się wyrażać swoje negatywne uczucia, wyleczyłem się z depresji. Od ostatniego epizodu minęły prawie 3 lata. Pozostał jednak problem - ciągle czuję dolegliwości w różnych częściach ciała, klucia w klatce piersiowej, mrowienia w stopach, odbijanie z żołądka, drżenie głosu, a jakość życia społecznego nie jest zadowalająca. Ćwiczę gimnastykę zdrowotną, jeżdżę na basen, biegam, robiłem też przez dłuższy czas ćwiczenia oddechowe. Z miesiąca na miesiąc czuję jakby lepszy kontakt z własnym ciałem i uczuciami. Czy można to jakoś przyspieszyć?

MĘŻCZYZNA, 30 LAT ponad rok temu

Neurologia Nerwica Psychiatria

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

O dolegliwościach, jakie Pan nadal odczuwa, warto informować psychoterapeutę. W trakcie procesu terapeutycznego będzie Pan mógł pracować nad tym problemem.
Jako metodę wspomagającą powrót do pełnej sprawności polecam techniki relaksacyjne. Może się Pan zapisać na specjalny trening, gdzie pozna Pan metody, które pozwolą zmniejszyć odczuwanie dolegliwości fizycznych. Może Pan również uprawiać jogę lub tai chi. Te metody także pozytywnie wpływają na stan ciała i psychiki.
Metody relaksacyjne nie rozwiązują psychicznych problemów. Pozwalają jednak zmniejszać dolegliwości fizyczne (np. napięcie mięśniowe, przyspieszone tętno) poprzez kontrolę reakcji fizjologicznych. Dobre samopoczucie fizyczne wpływa na stan psychiczny. Jeśli nie odczuwa Pan fizjologicznych objawów lęku czy stresu, to psychiczne natężenie emocji zmniejsza się.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nerwica, depresja, czy schizofrenia - co mi dolega? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Lęk przed silnym wiatrem – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Stres a depresja - czy warsztaty na pewno bywają skuteczne? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co mam myślec o tym, że byłabym gotowa kogoś zabić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak poradzić sobie z dokuczliwymi myślami? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy mogę zwalczyć lęki bez zażywania psychotropów? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy jest jakiś sposób na fobię społeczną? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Skąd mam koszmary, przyspieszenie akcji serca, nerwy? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak sobie poradzić z nieustającą nerwicą? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Lęki - jak z nimi walczyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Medytacja a zaburzenia lękowe - co trzeba wiedzieć?

Medytacja a zaburzenia lękowe to kwestia, która bu

Ciało w psychoterapii ma znaczenie

Pacjenci często przychodzą do gabinetu psychoterap

Czy jesteś typem psychosomatycznym?

Psychosomatyka jest nauką, która zajmuje się zależ

Dr n. med. Karolina Porębska Neurolog, Kraków

umów wizytę

Ewa Biegaj - Okulus Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Bernadeta Miodońska Neurologia, Wrocław-Śródmieście

umów wizytę

Dr n. med. Magdalena Godek Neurologia, Lublin

umów wizytę

Zaburzenia emocjonalne?

Obecnie przebywam za granicą, tutaj nie mam możliwości skontaktowania się z psychologiem, poza tym wolałabym uniknąć spotkania z przypadkowymi psychologami. Dzisiaj naprawdę trudno jest trafić na psychologa z powołania. Przypisywanie surowych teorii z książek nie bardzo służy lepszemu samopoczuciu. Dlatego piszę zupełnie na ślepo. Być może skorzystam na tym, być może nie, w każdym razie niczym nie ryzykuję - o ile mój wpis nie zostanie kompletnie zbagatelizowany. Problem z zaburzeniami emocjonalnymi towarzyszy mi wystarczająco długo. Z każdym miesiącem wydaje mi się, że jest coraz gorzej. Nie mam problemów z nawiązywaniem kontaktów, jestem raczej typem interpersonalnym. Właściwie nie potrafię sprecyzować swoich pragnień. Nie umiem określić, co jest dla mnie najważniejsze, nie potrafię ocenić, czy moje decyzje przyniosą mi korzyść. Moje zainteresowania i rozwój idą przez matematykę, sztukę, śpiew, malowanie, sport teraz grafikę komputerową, animacje, filmy... i doszły jeszcze relacje z mężczyznami. Moje związki są krótkie i kończą się zwykle bardzo gwałtownie. Przez pewien czas głosiłam teorie feministyczne i szczerze miałam żal do mężczyzn za całe zło tego świata, a dzisiaj jestem zakochana w kilku naraz. Bardzo często uciekam w pracę - tu raczej twórczą, czuję, że muszę pracować, pracować i jeszcze raz pracować. Nie potrafię pogodzić pracy ze związkiem. Albo jestem oddana w stu procentach pracy, albo jestem ślepo w kimś zakochana. To kompletnie mnie dekoncentruje. Mam nawet problemy z nadpobudliwością ruchową. Zaczęłam zawzięcie boksować. Myślę, że to potrzeba ukrycia moich słabości napędza mnie do rzeźbienia mięśni na ciele. Wstydzę się swoich słabości. Zaczynałam naprawdę wiele rodzajów sportu - głównie sztuki walki, ale wciąż nie znajduję spokoju. Mam problemy z zasypianiem. Czuję się niewymownie samotnie i każdy związek przyczynia się do pogłębienia tej samotności. Mam świadomość tego, że moje niektóre wspomnienia z dzieciństwa przyczyniają się do poczucia niższości - czasem mam wrażenie, że jestem bardzo przeciętna i niewiele warta, pomimo wielu sukcesów w życiu, nie czuję się dowartościowana. To poczucie niższości napędza mnie do ciągłego ulepszania swoich umiejętności - brzmi całkiem normalnie, tylko w moim wypadku jestem niemalże chora na punkcie rywalizacji. Największy problem jednak stanowi moje niezdecydowanie. Staram się wszystko ubierać w logikę, podejmować decyzje jak nakazuje prawo logiki, ale taki tok rozumowania ostatnio przyczynia się do pogłębiania uczucia zagubienia, zawieszenia gdzieś w próżni... Nie wiem, w którym punkcie mojego życia wszystko zaczęło się tak bardzo komplikować. Nie umiem sobie pomóc.

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

wydaje mi się, że dostrzega Pani pewną sprzeczność w swoim zachowaniu. Wiele tu emocji, często wręcz przeciwstawnych. Widzi Pani ich genezę niejako zakorzenioną w dzieciństwie, wcześniejszym życiu, nabytych doświadczeniach. Z pewnością jest to słuszne rozumowanie - zrozumieć siebie, sposób, w jaki odczuwam, by móc lepiej funkcjonować, żyć...

Ma Pani wiele zainteresowań, pasji, jednak wydaje mi się, że ten ogromny potencjał mogą blokować niejako właśnie te silne emocje.

Pisze Pani: "nie akceptuję swoich słabości". Ciekawiłaby mnie odpowiedź na pytanie: dlaczego?

Pisze Pani również: "albo jestem w stu procentach oddana pracy, albo ślepo w kimś zakochana"... albo uprawia Pani sztuki walki. Czy nie jest tak, że przed czymś Pani ucieka?

Myślę, że nie tyle powinna Pani poszukać kontaktu psychologa, co psychoterapeuty. Wszystkie Pani pytania i wątpliwości mają swoje odpowiedzi. Brak odpowiedzi często powoduje, że poruszamy się w świecie w pewnym sensie po omacku. Skoro pisze Pani, że: "z miesiąca na miesiąc jest coraz gorzej", to może tym bardziej warto przemyśleć sprawę?

Polecam kierunek poznawczo-behawioralny (CBT).

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia.