Witam. Dla babci będzie Pani zawsze małą wnusią, nawet jak Pani skończy czterdziestkę, tak to już jest. Lęk czy sprzeciw babci jest więc z jej punktu widzenia uzasadniony i należy go uszanować. Inna sprawa, że niezależnie od tego, czy podoba się to babci, czy nie, jest Pani dorosłą osobą i z punktu widzenia psychologa Pani chęć wyprowadzenia się z domu jest przejawem prawidłowego rozwoju. Nie napisała Pani, co o Pani wyprowadzce myślą rodzice - czy wspierają Panią w tej decyzji, czy może zgadzają się z babcią? Jeśli rzeczywiście chce Pani zacząć samodzielne życie (a czas po temu najwyższy), trzeba to zrobić - delikatnie lecz stanowczo. Pani konsekwencja w tej sprawie prędzej czy później zaprocentuje. Ważne, żeby babcia wiedziała, że jest Pani gotowa na wyprowadzkę, że nadal Pani babcię kocha, że jest Pani bezpieczna i że Pani decyzja jest ostateczna. Może warto byłoby zawieźć babcię do wybranego przez Panią lokum - i choć prawdopodobnie będzie strasznie krytykować a to lokalizację a to wystrój a to cenę; wszystko po to, by Panią zniechęcić - to i tak jest to lepszym wyjściem niż wyprowadzenie się w miejsce którego babcia nigdy nie widziała. Życzę dużo konsekwencji, dyplomacji i wytrwałości. Witam w dorosłym świecie :-)
