Jak mam dalej żyć i po co?

Do psychiatry zaczęłam chodzić gdy w dość krótkim czasie straciłam pracę oraz umarła moja mama, która była dla mnie najważniejsza na świecie. Po prostu zmarła mi na rękach. Od tamtej pory praktycznie każdego dnia chodzę na cmentarz i tam czekam na nią, mam wrażenie, że wróci. Bardzo brakuje mi jej obecności. Żyłam dla niej, więc wraz z jej śmiercią moje życie straciło sens. Nie założyłam własnej rodziny, jestem sama, bezdzietna, w przeciwieństwie do mojego rodzeństwa, które pozakładało własne rodziny. Czuję złośc, że nie mogłam pomóc mamie, że nie zobaczy ona mojego ślubu lub dzieci, które mogę mieć. Nie potrafię w ten sposób żyć, dlatego ciągle siedzę sama w pokoju, a jedynym zajęciem jest oglądanie filmów. Kładę się ok. 8 wieczorem i kręce się w łóżku, bo mam problem z zaśnięciem. Każdy dzień zapoczątkowany jest negatywnymi myślami, które nie ustępują w ciągu dnia. Mam ustalony harmonogram, którego nie chce zmieniać, bo doprowadza mnie to do szewskiej pasji. Kiedy idę ulicą czuję jak ludzie się na mnie patrzą, dlatego nie lubię chodzić wśród otaczającego tłumu. Posiadam jedynie kilku znajomych. Czuje się nikomu niepotrzebna i samotna. Myślę o własnej śmierci, o tym, żeby spotkać się z mamą i proszę ją o jakikolwiek znak. Całymi dniami myślę o tym. Dosyć często też dokuczają mi natrętne myśli. Jakieś 9 miesięcy temu wyszukałam sobie psychologa. Mimo, że to mężczyzna będący w moim wieku, to ciężko mi się przed nim otworzyć. Wykonuje jedynie zadania, które zadaje mi do domu, lecz nie mówię dużo (jedynie kiwam głową). Nie mogłabym chyba wybrać się do psychologa-kobiety. W tym przypadku miałam wizytę ukrytą, ponieważ mieszkam w niedużej miejscowości i nie chce, żeby ktoś wiedział gdzie tak chodzę. Nawet w rodzinie nikt o tym nie wie i nie chce, żeby sie dowiedział, dlatego muszę kombinować i oszukiwać ojca na różne sposoby. Na szczęście udaje mi się to. Mieszkam właśnie z ojcem, ale aktualnie próbuje znaleźć mężczyznę, z który mogłabym założyć rodzinę - pech chce, że nie udaje mi się, ponieważ albo zakochuje się w nieodpowiednim człowieku albo mężczyzna mnie oszukuje. W rodzinie tez nie mogę znaleźć zrozumienia. Czuje, że jestem dla nich niepotrzebna, chyba, ze jest im potrzebna ciocia do pilnowania dziecka to jestem wtedy najlepsza. W innych sytuacjach nawet nie mają ze mną tematu do rozmowy ani nigdzie nie zabierają. Poza tym cały czas mają do mnie jakieś pretensje... ja nie widzę już sensu mojego życia. Podczas wypełniania testu Becka przeraziłam się, bo mam skalę 51 pkt. Widzę czarną otchłań, brakuje kolorów w moim życiu. Co mam zrobić i jak dalej je poprowadzić? Bardzo proszę o wiadomość. To tylko fragment tego, co napisałam o sobie.