Jak mogę sobie poradzić z samotnością?

Dzień dobry, to co pani przeżywa - smutek, osamotnienie, wahania nastroju, poczucie niedopasowania, nieadekwatności są na pewno przytłaczające i mogą się wydawać nie do udźwignięcia. Sama pani pisze, że wręcz pojawiają się myśli, że może łatwiej byłoby nie być, niż dalej znosić to cierpienie. Z jednej strony widzi pani inne osoby w pani wieku, które korzystają z życia, możliwości, zbierają się na imprezach, a pani nie do końca tak potrafi. Wiek, w którym pani jest nie jest łatwy- hormony buzują, emocje odczuwa się kilka razy mocniej niż w późniejszym wieku. Takie emocje i doświadczenia jak pani teraz ma przeżywa wiele młodych osób i faktycznie duże znaczenie ma tutaj samoakceptacja, polubienie siebie. Wiem, że jest to trudne, teraz dostrzega pani pewnie większość wad, nie docenia siebie. "Polubienie siebie, zaakceptowania , zbudowanie poczucia wartości wymaga czasu, pracy, trochę wysiłku, jeśli nie ma się tego w sposób naturalny (to też może znaczyć, że tej pewności siebie nie zbudowali w pani rodzice- nie chwalili, nie doceniali, tylko wytykali błędy). Na szczęście może to sobie zrekompensować- proszę się zastanowić, jakie cechy cenią w pani pani przyjaciele, rodzina ,znajomi (można ich zapytać). By lepiej zrozumieć siebie, zaakceptować można czytać artykuły psychologiczne np. Charaktery. Znajomych można zdobywać przez całe życie, wierzę, że pani ich zdobędzie, także chłopaka. Warto czasem jednak zaryzykować, wyjść ze swojej skorupki i zrobić pierwszy krok. Jestem przekonana, że ma pani wiele do zaoferowania innym, tylko może teraz tego nie dostrzega. Życzę wszystkiego dobrego
Agnieszka Fiszer
www.agnieszkafiszer.pl

Witam. Opisany przez Panią problem jest wystarczającym wskazaniem do podjęcia psychoterapii i może warto ją rozważyć. Angelika Urban, pozdrawiam

Witam Panią, gratuluję Pani że ma Pani dopiero 19 lat! To jest wielki potencjał, który należy rozwijać. Ale przede wszystkim uwierzyć w siebie. Każdy człowiek jest doskonałą istotą. Każdy. Nie ma ludzi złych, brzydkich, są tylko osoby które siebie albo akceptują albo na siłę próbują nie akceptować siebie. Właśnie do tych osób Pani należy. Prawdopodobnie jest Pani śliczną i inteligentną dziewczyną, i wtedy kiedy Pani na siłę usiłowała przekonać swoich kolegów i koleżanki, że tak nie jest, to oni się śmiali z tego, bo jest to nieprawdą. Zamiast desperacko wyszukiwać swoje wady, lepiej szukać w sobie pozytywów, które na pewno Pani ma w dużej ilości. Proszę głownie na to zwracać uwagę, co Pani robi dobrze każdego dnia i starać się podziękować sobie. Nawet jeżeli to będzie mała rzecz, na przykład przeczytanie książki, porozmawianie przez telefon z kimś znajomym, lub jeszcze inne sytuacje, w których można powiedzieć "dziękuję sobie". To jest bardzo ważne, żebyśmy siebie szanowali i byli zadowoleni ze swojego życia. Proszę zobaczyć że Pani nogi chodzą, a Pani ręce umieją wykonywać wiele czynności, to jest cud. Żadna maszyna tego nie zrobi, co robią Pani ręce i nogi. Proponuję wyszukać w internecie programy inspirujące, medytacyjne, oddechowe. Każdego dnia może Pani postawić sobie cel który trzeba wykonać, aby potem po wykonaniu móc powiedzieć "dziękuję sobie". Można też zadzwonić na bezpłatną infolinię NFZ i poprosić o kontakt z psychologiem : 800 590 190. Może Pani opowiedzieć psychologowi o swoich wątpliwościach. A przede wszystkim nie zamartwiać się i pomyśleć że świat jest piękny i że szkoda Pani 19 lat na zamartwianie się. Pozdrawiam serdecznie, Alicja Jankowska