Jak nauczyć się walczyć z takim zachowaniem?
Jestem młodą, ambitną osobą o dość dużym poczuciu własnej wartości. Studiuję równolegle dwa kierunki studiów, które obecnie są na finiszu ale ewidentnie cierpię na problem prokrastynacji, przez co większość rzeczy robię zwyczajnie na ostatnią chwilę. Staram się z tym włączyć, ale nie to jest moim największym problemem. Dotychczas nauka na studiach przychodziła mi dość łatwo, natomiast w tym sesnstrze jestem za granicą, studia po angielsku, zueplenie inne podejście do wszystkiego i wiele rzeczy jest dla mnie niezrozumiałych. Muszę się na prawdę mocno zaangażować, żeby coś zrobić. Problem polega na tym, że projekty mi się nawarstwiły a ja zamiast usiąść nad tym, to po paru minutach paraliżuje mnie strach i odpuszczam, mimo że został mi ostatni dzień. Już któryś raz mam taki problem, w sytuacji w której nie wystarczy że po prostu siądę i zaczne pisać lub czytać, a realnie muszę rozwiązać jakiś napotkany problem lub problemy, których rozwiązać nie potrafię. Mimo którejś z kolei próby czuję się sparaliżowany, serce mi kołata, dzień wcześniej nie potrafiłem z tego powodu spać w nocy, mam biegunkę oraz szukam czynności zastępczych lub po prostu kładę się i chce zasnąć żeby się zregenerować, ale po uspokojeniu i kolejnej próbie znowu pojawia się ten sam problem. Nie umiem zebrać myśli i poszukać rozwiazania, irytuje się że nie mogę zrobić czegoś produktywnego, bo w pierwszej kolejności muszę skończyć projekty, które są dla mnie mało interesujące i stanowią dla mnie problem "jak je w ogóle ugryźć". Przez to czuję się jeszcze gorzej, bo wiedząc że mam tyle rzeczy do zrobienia, nie robię nic bo czuję się sparaliżowany. Czy znajdę tu jakiś złoty środek? Złotą radę? Czuję się tak pod presją, że pisząc to wstrzymuje oddech i mam bardzo wysokie tętno.
