Jak przestać się przejmować, zaufać i poradzić sobie z konfliktami w rodzinie?

Jestem 23-letnią mężatka, mam córkę, problem i nie mam odwagi się nim z nikim podzielić. Może wyolbrzymiam, ale źle się z tym czuję odkąd wyszłam za mąż (2008) i urodziła się nasza córeczka.

Przeprowadziłam się i stałam się paradoksalnie strasznie samotna - opiekowałam się małą, a mąż był w pracy, kiedy wracał nie miał dla mnie czasu, był zmęczony albo wychodził, a my siedziałyśmy same. W weekendy jeździłam na uczelnię i szybko wracałam. Brakowało mi przyjaciół i męża, który kiedyś patrzył mi w oczy i mówił czułe słowa - wtedy czułam się kochana, a teraz byłam nierozumiana i zmęczona. Ale byłam szczęśliwa, że miałam przy sobie córę - dzięki niej jeszcze się uśmiechałam.

Niestety, ale mąż też ma nieco swojej winy w tym wszystkim. Przestałam mu ufać. Często nie mówi mi prawdy, ukrywa drobnostki, które doprowadzają mnie do gorączki, zmyśla, a przede wszystkim nie dotrzymuje słowa. Tęsknię za czasami kiedy mówił jak bardzo kocha, trzymał za rękę. Dziś muszę prosić, żeby powiedział kilka miłych słów, ale kocha mnie, wiem o tym, jest wierny - co do tego nie mam wątpliwości. To rutyna - tak myślę, ale on nie rozumie, że potrzebuję tych słów i ciepła. Tłumaczę - obiecuje, że będzie mnie doceniał i pamiętał. Pamięta przez tydzień i zapomina.

Przez tydzień czuję, że jestem mu potrzebna. Potem znowu wypatrzę kłamstwo, niedotrzymane słowo, choćby to była tylko drobnostka. Wpadam w złość, a raczej histerię, serce mi się tłucze, ręce trzęsą, płaczę, nie mogę przestać, nie mogę spać, jeść, jestem smutna nawet przez tydzień! Chudnę. Potem jest straszny ból głowy, żołądka, rzadko, ale i wymioty. Nie mogę się skupić. A najgorsze jest w tym to, że córka na to wszystko patrzy... Domyślam się, że to nerwica, może depresja, nie znam się. Chciałabym się nie przejmować - tłumaczę sobie, że nie warto, nie działa.

Proszę o radę: czy iść do psychologa? Boję się, że tam zacznę płakać i nie będę mogła przestać. Kiedy jest naprawdę źle biorę tabletki uspokajajace, żeby tylko zasnąć i nie myśleć. Takie stany mam raz na 1-3 miesiące. Poza tymi okresami jestesmy zwykłą rodziną, tylko brak mi miłości, wsparcia i czułości... Z natury jestem bardzo otwartą osobą, uwielbiam rozmawiać i śmiać się, lubię przebywać wsród ludzi. Skończyłam studia i jestem nauczycielką, ale boję się, że kiedy znowu mnie dopadnie nie poradzę sobie z obowiązkami... Wtedy nic nie ma dla mnie sensu. Z góry dziękuję za poradę, kasia.

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Miłość od pierwszego wejrzenia częściej przytrafia się mężczyznom

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

84 poziom zaufania

Witam!

Narodziny dziecka są bardzo ważnym wydarzeniem w życiu obojga rodziców. Stają się też czasem przyczyną kryzysu w związku. Młoda mama jest zajęta dzieckiem, mężczyzna czuje się odtrącony. Maluszek wymaga wiele opieki i uwagi, dlatego nie ma już czasu na opiekowanie się partnerem. Może on uciekać od czasu spędzanego z rodziną i być obojętny na to, co dzieje się w domu.

Nie oznacza to jednak, że mąż może się całkowicie wycofać z życia rodzinnego. Czuje się Pani samotna, nie ma przyjaciół, ciągle zajmuje się dzieckiem. Pani córeczka może zostać z tatą. Dlatego powinna Pani ustalić z mężem, że on też bierze aktywny udział w wychowaniu dziecka. Dzięki temu Pani zyska trochę wolnego czasu i będzie mogła odpocząć. Warto, żeby odnowiła Pani stare przyjaźnie, nawiązała nowe kontakty. Powinna Pani także znaleźć swój sposób na relaks, mieć odskocznię od rzeczywistości i problemów. To, że jest Pani mamą i żoną, nie oznacza, że ma Pani cierpieć i zapominać o sobie.

Jest Pani tak samo ważna, jak córka i mąż. Dlatego i dla Pani należy się czas wolny i możliwość uczestniczenia w życiu społecznym. Nie powinna się Pani czuć winna z powodu plotek z koleżanką, wyjścia na zakupy czy wyjścia do kina. Mąż doskonale poradzi sobie z dzieckiem. Zobaczy, jak ciężko jest się opiekować dzieckiem, ale zarazem nawiąże głęboką emocjonalną więź z córeczką.

Powinniście też razem z mężem odnowić wzajemne więzi i znów celebrować swoje uczucie. Zostawcie czasem dziecko pod opieką zaufanej osoby i zajmijcie się sobą. Zaplanujcie wspólny wieczór, kolację, kino czy coś co lubicie robić razem i co Was zbliża. Poprawcie jakość swojego związku, bo wtedy będziecie szczęśliwi.

Myślę, że takie zabiegi poprawią Pani samopoczucie i rozładują napięcie wewnętrzne. Dusi Pani w sobie emocje i wybucha co jakiś czas. Warto sprawy załatwiać na bieżąco. Z mężem może Pani spisać zasady, np.: to, że będzie Pani mówił czułe słowa, że Pani będzie także odwdzięczała się czymś podobnym itd. i powiesić je w widocznym miejscu w domu. Może będzie wtedy bardziej o tym pamiętał. Musi mu Pani często mówić o tym, co czuje i jak się Pani czuje.

Pozdrawiam