Jak radzić sobie z trudnymi emocjami?
Dzień dobry, mam 33 lata, jestem żoną od 5 lat, matką od 2 lat. Mam problemy z emocjami, ciągle coś mnie niepokoi, nie potrafię się cieszyć, wszystko widzę w czarnych barwach. Od dawna boję się chorób, kiedyś bardzo bolał mnie brzuch, jakby ktoś mnie dźgał nożem, to występowało bardzo często, poszłam po skierowania do szpitala, gdy zbadano mnie na izbie przyjęć okazało się, że jestem zdrowa. Później ten ból już nigdy nie powrócił. Kolejna rzecz po urodzeniu synka, jego główka była krzywa, ktoś na grupie facebookowej poradził mi żebym sprawdziła szwy czaszkowe, bo może to być kraniosynestoza. 1,5 miesiąca oczekiwania na wizytę, a ja myślałam że nie dożyję ze strachu. W głowie już zaczęłam planować operacje, konsultacje, ciągły mój płacz, histeria. Zbadaliśmy szwy, wszystko w porządku. Na jakiś czas się uspokoiłam, ale od pewnego czasu znów to samo, tylko teraz to jestem już prawie pewna, że syn ma autyzm. Aczkolwiek jeszcze nikt go nie obejrzał, ale Pani w żłobku zwróciła uwagę, że może mieć pewne cechy. Jestem załamana, jak żyć? Przeczytałam chyba cały internet na temat autyzmu i sama się zastanawiam czy ja go nie mam? W zasadzie to nigdy nie miałam znajomych, nigdy nikogo nie zapraszałam do domu. W szkole nie miałam problemów. Długo się bawiłam lalkami, w dom do ok 14 lat. Pamiętam jak byłam mała to uwielbiałam kręcić włosy na palec, wąchać rękaw bluzki i ruszać ustami tak jakbym ssała kciuka. I to robiłam bardzo często, to mnie uspokajało i tak zasypiałam. Odkąd pamiętam odczuwam lęk wewnątrz i czy jest coś negatywnego czy pozytywnego to ten lęk jest. Mąż aktualnie twierdzi, że nie da się ze mną żyć, mam chwile dobre, ale większość to jednak te złe bo wybucham płaczem, histeria. Próbuje z nim rozmawiać o moich problemach, bo komu mam powiedzieć jak nie jemu, ale i tak mam wrażenie że nikt mnie nie rozumie. Jesli chodzi o sex, to mógłby dla mnie nie istnieć, i tak było niemal od zawsze. Jedynie chciałam mieć dziecko i to wszystko mnie interesowało. Aczkolwiwk jako małolata lubiłam się bawić na niby, ze mam męża i z nim sex. Jak miałam 3 latka to mama mnie przypada jak leżałam goła z wielkim miśkiem. Dodam jeszcze, że wychowywałam się w ciągłych awanturach, bo mój ojciec nie stronił od alkoholu. Nieraz broniłam mamy żeby jej nie uderzył. Nie wiem gdzie szukać pomocy i co mi jest? Nigdzie się nie konsultowałam, dopiero po ciąży mam wrażenie że to wszystko się pogłębiło, ciężko mi już we własnej skórze.
