Jak sobie radzić z psychiką?

Witam, jestem 22 - letnią dziewczyną, mam uciążliwy charakter, który mi przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu między ludźmi.

Drażni mnie odmienne zdanie na jakiś temat, jeśli jest ono inne niż moje. Rzadko kiedy się uśmiecham, coraz częściej chce mi się płakać. Czuje się mało dowartościowana, nie potrafię sobie poradzić z tym, że znajomi mówią mi nie miłe rzeczy... Jakaś mała odzywka niemiłym tonem do mnie może spowodować u mnie niechęć. Bardzo często się kłócę i awanturuję. Dodam, że moja matka (z którą się nie wychowywałam), ma zaburzenia emocjonalne, depresję... brała jakieś leki, często robiła awantury po alkoholu, nie potrafi sobie poradzić sama ze sobą. Boję się, że z wiekiem pojawiają się u mnie coraz silniejsze objawy i że będę taka sama jak ona.Jak mam temu zapobiec?

Naprawdę jest mi coraz bardziej ciężko. Wszystko mnie drażni. Czuję się gorsza od innych, nie potrafię sobie znaleźć własnego miejsca na ziemi. Również przestało mnie cokolwiek cieszyć. Do tego wszystkiego dochodzi wstydliwość... lęk przed pojawieniem się w jakiejś ogólnej sytuacji publicznej, gdzie uwaga będzie skoncentrowana na mnie. Unikam chodzenia w miejsca, gdzie ktoś mógłby mnie obserwować, gdy np. uprawiam sport, pływam lub biegam. Boję się negatywnych opinii na swój temat, a z drugiej strony myślę, że zawsze mam rację. Boje się, że ktoś może mnie źle postrzegać, wystarczy, że spojrzy na mnie. Nie potrafię się pogodzić, że np. mój chłopak jest w towarzystwie i dobrze się bawi, a ja nie. Mam dużo różnych dziwnych i sprzecznych myśli. Często płaczę i spotykam się z niezrozumieniem u najbliższych. Jestem nadwrażliwa.

JAK MAM SOBIE POMÓC? Nie chcę skończyć jak moja matka, histeryczka i wariatka, która przez to, jaka jest narobiła sobie wiele złego w życiu. Wszyscy mówią o niej jak o nienormalnej. Jak mam sobie z tym poradzić? Nie znoszę kiedy ktoś porównuje mnie do niej, nie znoszę krytyki. Nie umiem się śmiać. Ostatnio sama siebie usprawiedliwiam, że mam depresję, bądź zaburzenia emocjonalne, nie wiem tak naprawdę co to jest, ale wiem, że nie jest wszystko w porządku!

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Relacje z matką rzutują na późniejsze życie. Pani ma problemy z odnalezieniem się w towarzystwie, nie potrafi Pani poradzić sobie z problemami. Pisze Pani również o problemach w sferze emocjonalnej. Mogą one być związane z zaniżoną samooceną i niskim poczuciem własnej wartości.

Warto, by w takiej sytuacji pomyślała Pani nad rozpoczęciem terapii. Przeżycia z dzieciństwa i problemy z matką mogą powodować narastanie trudności w dorosłym życiu. Myślę, że praca z psychologiem może dać Pani możliwość poradzenia sobie z kłopotami i poprawę samopoczucia.

Zachęcam również do uczestnictwa w treningach i warsztatach komunikacji interpersonalnej, radzenia sobie ze stresem i asertywności. Jest to dobra okazja do nauczenia się sprawnego komunikowania, rozwiązywania konfliktów i radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jest coraz gorzej... – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Może dać nam jeszcze jedną szansę? Może, gdy się zmienię jeszcze się nam ułoży? – odpowiada Magdalena Pikulska
Co się dzieje z moją psychiką? – odpowiada Mgr Małgorzata Wierzbicka
Jak sobie radzić w trudnych sytuacjach? – odpowiada Lek. Jan Karol Cichecki
Często czuję się beznadziejna, że do niczego się nie nadaję. Czy to jest depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak sobie z tym poradzić? Czy to depresja? Gdzie się udać po pomoc? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Jak się wyleczyć z miłości? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego sobie nie radzę z życiem? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Na co ja choruję? Czy to już depresja i czy powinnam iść do specjalisty? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Moja mama jest bardzo nerwowa, nie możemy się dogadać - co robić? – odpowiada Paulina Witek

artykuły

Smutna prawda o SORach: Przekroczenie granicy godności

W maju dziennikarka Magdalena Rigamonti opisała na

Po prostu lubię ludzi

Z dr Mariolą Kosowicz, jedną z pięciu najwyżej oce

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Słaba psychika

Mam dwadzieścia kilka lat. Ostatnio zdażyła mi się sytuacja wstydliwa dla każdego mężczyzny. Mianowicie między mną a moją niedawno poznana dziewczyną miało dojść do inicjacji, ale niestety penis opadł. Gdy zaczynaliśmy pieszczoty było okej. Za każdym razem, gdy się tylko pieścilismy, nic nie wskazywało na to, że nie podołam, no ale gdy miało dojść do seksu, nie dałem rady. Wcześniej nie miałem z tym problemów. Myślę, że wina leży po stronie mojej i mojej psychiki, bo dziewczyna jest wspaniała, zaangażowana i wyrozumiała... teraz to już wygląda tak, że denerwuję się, że znów nie wyjdzie, nakręcam się i koło się zamyka... Czy to poważny problem? Czy po prostu strzelić sobie banieczkę i jak już uda się za pierwszym razem, to później już będzie okej...? Z góry dziękuję za odp.

ponad rok temu

Zaburzenia erekcji Problemy z seksem Seksuologia

Lek. Marcin Buczek

48 poziom zaufania

Szanowny Panie,

przy zaburzeniach psychogennych koniecznie trzeba zrozumieć istotę problemu (to już za Panem) i przełamać się, nie myśleć o porażce, dać się ponieść emocjom. Jak już raz się uda, to potem dalej pójdzie samo. W sumie sam Pan do tego doszedł, ja tylko to potwierdzam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego on ma problem z utrzymaniem wzwodu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy przez masturbację można uszkodzić członek? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Co mogą oznaczać problemy z obniżonym libido? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Problem ze wzwodem nastolatka – odpowiada Lek. Marcin Buczek
Rozwijający sie problem – odpowiada Lek. Marcin Buczek
Opadanie penisa podczas klasycznego seksu – odpowiada Lek. Marcin Buczek
Problemy z psychiką i samoakceptacją – odpowiada Mgr Alicja Maria Jankowska
Problem ze wzwodem i przedwczesnym wytryskiem – odpowiada Lek. Marcin Buczek
Brak erekcji - czy to impotencja psychogenna? – odpowiada Lek. Anna Syrkiewicz
Ocieranie a ciąża – odpowiada Lek. Aneta Zwierzchowska

artykuły

Impotencja psychogenna

Przyczyny zaburzeń potencji można podzielić na dwi

Pytania pacjentów o impotencję

Zaburzenia erekcji to wstydliwa dolegliwość, do kt

Nerwica a impotencja

Między nerwicą a impotencją jest bardzo ścisły zwi

Lek. Jerzy Więznowski Seksuolog, Poznań

umów wizytę

Mgr Filip Grabowski Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Marta Płonecka Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Marcin Szuster Psychiatria, Poznań

umów wizytę

Co jest z moją psychiką?

Jestem kobietą, mam 19 lat. Obawiam się, że mam schizofrenię. Może się to wydawać głupie, że sama z góry narzucam sobie diagnozę, ale nie potrafię tego inaczej nazwać. Zaczęło się od tego, jak w 2001r. zmarła mi babcia. Przeżyłam najgorszy okres w swoim życiu...

Jako dziecko "jechałam" na tabletkach uspokajających, które i tak przynosiły znikome efekty. I od tego się zaczęło. Otępienie, pustka i to, co najbardziej mnie przerażało - omamy. Kilka dni po pogrzebie babci, gdy bylismy odwiedzić grób, cały czas śledzila mnie jakaś czarna postać. Przebiegała wszędzie między grobami, gdzie tylko bym nie spojrzala - ona tam była. Później to zniknęło. Po tym wszystkim zostało tylko uczucie megapustki.

W gimnazjum zrobiłam się do tego stopnia aspołeczna, że zamykałam się w domu, bardzo często nie chodziłam do szkoły, zaczęłam się okaleczać. Miałam też myśli samobójcze, które wiele razy próbowałam zrealizować, np. przedawkowując tabletki. Po 2 latach takiego życia nagle stan się poprawił. Wszystko było w jak najlepszym porządku.

Nawrót nastąpił wraz z pójściem do liceum. Tylko był już dużo gorszy. Nie miałam myśli samobójczych, nie okaleczałam się już, ale moje omamy sięgnęły chyba apogeum. Budziły mnie w nocy trzaski w kuchni, szłam... na krześle siedziała stara babcia mówiąca, że jej zimno (zalał mnie oczywiście ze strachu zimny pot) i bez słowa poszłam po koc. Jak wróciłam - jej nie było. Niejednokrotnie obudziła mnie jakaś mała dziewczynka w kapeluszu, siedząca na moim łóżku...

Nie moge zostawać sama w domu czy gdziekolwiek, bo wtedy te psychozy się pogłębiają i boję się, że kiedyś nieświadomie mogę sobie coś zrobić. Wiele miałam takich sytuacji. Jak byłam z tatą na siłowni w piwnicy, poszedł tylko na chwilę po picie - z końca korytarza zbliżała się czarna postać. Byłam tak zahipnotyzowana i otępiała, że moj tata mnie szarpał, żeby mnie ocucić.

Przez to, że nie mogę zostawać sama, zrobiłam się bardzo towarzyska, więc mogę wyglądać na osobę zupelnie zdrową, choć tak się nie czuję. Nie wiem co mam z tym zrobic - czy liczyć na jakąś poradę lekarską, czy wezwać egzorcystę. Nie wiem. Liczę na jakąś pomoc.

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Twoje problemy poważnie zaburzają funkcjonowanie w życiu, dlatego powinnaś je skonsultować jak najszybciej z lekarzem psychiatrą. Mogą one być związane z poważnymi zaburzeniami psychicznymi lub efektem traumy, jaką była śmierć babci.

Postaraj się skonsultować z lekarzem jak najszybciej, ponieważ potrzebujesz pomocy. Po ustabilizowaniu swojego stanu możesz także rozpocząć psychoterapię, która będzie bardzo pomocna w rozwiązaniu problemów emocjonalnych z przeszłości.

Pozdrawiam