Jak wytrwać w żałobie partnera?

Witam,
Bez względu na wyznanie, śmierć rodzica dla każdego jest ogromnym przeżyciem. W Pani przypadku upłynęło stosunkowo niedużo czasu od tamtego zdarzenia. Jeśli partner o to prosi, może faktycznie warto dać mu odrobinę czasu na ochłonięcie.
W początkowym okresie żałoby dominuje rozpacz, zaprzeczanie,żal, które mogły zdominować myśli i życie partnera. W miarę upływu czasu pojawia się akceptacja, negatywne emocje nie są aż tak wyraźne, pojawia się przestrzeń na przeżywanie również tych dobrych.
Warto jednak oferować wsparcie, rozmowę, tak, aby wiedział, że jest Pani z nim w tej ciężkiej sytuacji i że może na Panią liczyć. To, że odmówi bliskości prawdopodobnie wcale nie oznacza, że o Pani nie myśli. Małymi krokami, delikatnie, może Pani próbować się do niego zbliżyć, np.:poprzez rozmowę o swoich potrzebach. Radziłabym jednak zachować w tej sytuacji pewien dystans, by nie poczuł, że Pani naciska.
Pozdrawiam
Sylwia Nowak

Bez względu na wyznawaną religię śmierć bliskiej osoby jest bardzo trudnym wydarzeniem. Każdy przeżywa tą stratę na swój, indywidualny sposób. Śmierć taty Pani chłopaka miała miejsce 8 dni temu a zatem wszystko jest bardzo świeże a smutek i cierpienie u Pani partnera silne. Proponuję uzbroić się w cierpliwość. Przepracowywanie straty zwykle trwa jakiś czas. To co może Pani zrobić to być przy partnerze, wspierać, wysłuchać kiedy tego potrzebuje i nie wymagać tego czego na ten moment nie może/ nie jest w stanie Pani dać.

Dobry wieczór,

najwyraźniej nie radzi sobie Pani z tym, jak partner przeżywa żałobę? Rozumiem, że nie jest Pani łatwo w sytuacji, gdy partner odrzuca oferowane przez nią wsparcie, zapewne czuje się teraz Pani przez niego odrzucona.

Być może warto, by zasięgnęła Pani konsultacji z psychologiem by porozmawiać o tym jak wspierać partnera, jednocześnie zadbać o swoje uczucia i potrzeby. Jeśli nie czuje się Pani na to gotowa, być może wystarczy rozmowa z bliską osobą, może przyjaciółką? Czy jest w Pani otoczeniu ktoś, kto może być przy Pani w tym trudnym dla Pani momencie? Kto Panią zrozumie? Mam nadzieję, że tak!

Pozdrawiam,
Elwira Chruściel