Mam niskie poczucie wartości z powodu własnego wyglądu - co robić?

Witam serdecznie! Mam 17 lat. Jestem w 2 klasie liceum. Mniej więcej od pójścia do szkoły ponadgimnazjalnej zaczęły się moje problemy, o których wstydzę się komukolwiek powiedzieć, gdyż nie bardzo chcę się użalać, choć to mi nawet pomaga. Otóż od dość długiego czasu mam okropnie zły nastrój. Nie mogę spać, źle się czuję i nie mogę się skoncentrować. Oprócz tego, mam chyba okropnie niskie poczucie wartości, co wiele osób mi już powiedziało, wnioskując z konwersacji (nie wiem sam, jak doszli do tego wniosku). Skąd się wzięło to poczucie – do końca nie wiem. Zawsze byłem bardzo dobrym uczniem, wiedziałem, że wszystko mi wyjdzie, etc. To zaczęło się chyba od wyglądu. Otóż jestem przeraźliwie chudy (każdy mi to powie). Najbardziej nie lubię, jak ludzie pytają, czy normalnie jem. Dlaczego takie pytania do osób otyłych są uważane za obraźliwe, a do takich szkieletorów jak ja – nie? Tego nie wiem. Ważę ok. 60 kg przy 177 cm wzrostu. Kiedyś mnie to nie obchodziło, ale z czasem rodzice zaczęli narzekać na mój wygląd. Moja matka: nie znajdziesz pracy, nikt nie chce takich osób jak ty. Chyba chciała mnie zmobilizować do pracy nad sobą – fizycznie. Ja sam nie miałem oporów, ale ile bym nie ćwiczył, czego nie jadł, czego nie stosował, zawsze pozostawała taka sama waga, może trochę rozwinąłem mięśnie, co i tak przy moim ogólnym wyglądzie nie ma znaczenia. Właśnie myślę, że te pretensje ze strony rodziców zadziałały najbardziej, szczególnie po tym, jak mi nie wyszło z tym przybraniem na masie. Czasem myślę, że przyjdą ze sznurem i mi powiedzą – po co im taki syn. Mam jeszcze troje rodzeństwa – dwie siostry i brata. Wszyscy są ,,wyrobieni", szczególnie moja siostra bliźniaczka. Z kolei ja zawsze miałem najlepsze wyniki w nauce, ale to i tak się nie liczyło, bo nawet i na to można ponarzekać. W domu wszyscy się ze mnie śmieją (Maciek! Program o odchudzaniu, Nie stój bokiem, bo cię nie widać, Może kiedyś dostaniesz papiery na niepełnosprawność). Zdrowie mam też dobre, ostatnio chorowałem jakieś trzy lata temu. W odróżnieniu od brata, nie piję, ale i tak zawsze jestem ten najsłabszy. Nienawidzę WF-u, chociaż kiedyś lubiłem, ale teraz czuję się jakby każdy miał prawo mnie zabić za to, jaki jestem beznadziejny. Boję się ruszyć, wszyscy na mnie wrzeszczą. Nienawidzę powrotów do domu, mam daleko do przystanku, wstydzę się przejść ulicą. Nakładam trzy warstwy ubrań. Nigdy nie kupuję ubrań w normalnym sklepie, bo wstydzę się wejść (po co na takie ciało coś nowego – tak myślę). Oprócz tego, sam łapię się na tym, że zacząłem uważać się za gorszego – np. myję się w lodowatej wodzie, bo nie zmarnuję na takiego jak ja ciepłej wody. Każda uwaga o tym, jak wyglądam, nawet ,,sympatyczna", sprawia, że do końca dnia do nikogo się nie odzywam. Nigdzie nie wychodzę, nie mówię o chodzeniu na jakieś tam zabawy albo postaraniu sie o dziewczynę. W klasie wszyscy chłopcy je mają, tylko nie ja, no i oczywiście od razu jestem gejem. Wiem, że to żałosne, ale co dwadzieścia minut pocieszam się samobójstwem, chociaż wiem, że tego nie zrobię, bo pamiętam, że kiedyś było lepiej. Nie wiem jednak, co robić, bo siebie zaakceptować nie umiem. A do psychologa nie pójdę, bo mieszkam na wsi. Raz już poprosiłem rodziców, aby mnie podwieźli, ale z tego powodu mieli tylko kupę śmiechu.

MĘŻCZYZNA, 17 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samoocena

Wychowanie a pewność siebie

Mgr Magdalena Brudzyńska Psycholog, Warszawa

65 poziom zaufania

Witam!
Znajdujesz się w trudnej dla siebie sytuacji i nie dostrzegasz możliwości jej rozwiązania.
Cieszę się, że zdajesz sobie sprawę z tego, że samobójstwo nie jest dobrym wyjściem.
Z twojej wiadomości wynika, że są dwie kwestie, nad którymi powinieneś popracować – własna samoocena i relacje z rodziną.
Rozumiem, że wygląd jest ważny, ale nie najważniejszy. Z tego, co piszesz wynika, że na tę chwilę niewiele można zmienić, jeśli chodzi o Twoją budowę ciała. Nie jest to jednak powód ani do wstydu, ani do żartów. Pamiętaj, że jesteś w okresie dojrzewania – Twoje ciało będzie się jeszcze zmieniało. Piszesz, że byłeś dobrym uczniem i ambitnym chłopcem – trzeba wrócić do tamtej postawy.
W tym celu musisz popracować nad swoją samooceną, nie możesz postrzegać siebie wyłącznie przez pryzmat swojego ciała. Z pewnością jest w Tobie wiele zalet. Musisz je jedynie na nowo w sobie odkryć – przypomnij sobie, jaki byłeś kiedyś, co Cię cieszyło, jakie były Twoje pasje?
Na nowo uczyń je swoimi atutami, zacznij rozwijać swoje uzdolnienia.
Kolejnym problemem, na jaki wskazujesz są trudne relacje z rodziną. "Żarty" na temat Twojego wyglądu są dla Ciebie nieprzyjemne, ale rodzina nie musi sobie zdawać z tego sprawy – musisz im o tym powiedzieć. W tym celu najlepiej jest zastosować komunikat asertywny, czyli komunikację typu JA. Taki komunikat składa się z trzech elementów:
1. Wyrażenie swoich emocji w związku z zaistniałą sytuacją (np. Nie lubię gdy..., Czuję się źle, kiedy..., itp.)
2. Skonkretyzowanie, o jaką sytuację chodzi (np. W ten sposób nawiązujesz do mojego wyglądu..., Gdy robisz sobie żarty z tego, jak wyglądam, to…)
3. Uzasadnienie swojej wypowiedzi (np. ... ponieważ jest to dla mnie temat drażliwy, trudny, ...ponieważ rani to moje uczucia.)
Taka forma komunikacji nikogo nie rani, a jasno wyraża Twoje oczekiwania i broni Twoich praw.
W sytuacjach trudnych zawsze też możesz się zgłosić do szkolnego pedagoga lub psychologa albo skorzystać z bezpłatnego telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży pod numerem 116 111.
Pozdrawiam.