Nie lubię przebywać z ludźmi

Witam, mam 15 lat. Ostatnio w ogóle nie chce mi się nawet wstawać z łóżka, moja jedyna przyjaciółka zaczęła mnie poniżać i przestała się do mnie w ogóle odzywać, bo jak twierdzi: "jestem nietowarzyska i tylko ją dołuję". Na moich oczach zawsze głośno się śmieje i plotkuje z innymi, żeby tylko wzbudzić moją zazdrość. Udaję, że to mnie nie obchodzi, ale czuję się z tym coraz gorzej.

W dodatku mama cały czas porownuje mnie do innych, mówi, żebym "wyszła do ludzi, bo zgniję w tym domu" (lubię czytać książki i coraz częściej oglądam TV). Jak mam chociażby spotkać się z kuzynkami, to denerwuję się strasznie. Czuję się wtedy jakbym miała gorączkę, chce mi się wymiotować, jestem osłabiona, bo strach, nawet nie wiem przed czym, mnie paraliżuje. Nie lubię przebywać z ludźmi, cały czas jestem smutna, płaczę i mam "doła".

Środowisko w szkole mnie nie akceptuje, bo jestem "kujonką" - nie piję, nie palę, nie ćpam, lubię czytać książki i słucham muzyki klasycznej. Raczej nie używam slangu, wolę wyszukane słownictwo. Kilka razy myślałam nawet, żeby się zabić. Czy ja mam depresję? Co powinnam z tym zrobić? I proszę, nawet nie mam zamiaru romawiać z mamą czy koleżanką.

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Myślę, że powinnaś porozmawiać ze swoją mamą o swoich odczuciach związanych z jej zachowaniem. Nie powinna Cię porównywać z innymi, bo każdy jest inny, ma inne cechy, zdolności i hobby. Nie musisz przyjaźnić się ze wszystkimi na około, żeby być wzorem.

Bardzo dobrze, że masz swoje zainteresowania i rozwijasz się wewnętrznie. Takie cechy, jak bogate słownictwo, znajomość literatury, czy szerokie zainteresowania, ludzie doceniają dopiero w późniejszym wieku. Warto, żebyś dalej inwestowała w swój rozwój intelektualny, ponieważ z czasem to przyniesie Ci korzyści.

Twój stan psychiczny może wynikać z problemów z mamą i przyjaciółką. Obie nie są względem Ciebie w porządku, przez co cierpisz. Myślę, że możesz o tym porozmawiać ze szkolnym psychologiem/pedagogiem.

Jeśli nie masz do takiej osoby zaufania, możesz skorzystać z telefonu zaufania dla młodzieży. Wtedy będziesz mogła porozmawiać o swoich problemach oraz pozostać anonimową. Dzięki takim działaniom możesz popracować nad swoim samopoczuciem. Lepszy nastrój pozwoli Ci otworzyć się bardziej na innych i podwyższyć swoją samoocenę, którą masz obecnie zaniżoną.

Sądzę, że powinnaś być bardzo dumna z tego, że masz swoje poglądy i nie poddajesz się chwilowym trendom. Kryzysy zdarzają się każdemu i ważne, by wtedy szukać odpowiedniej pomocy. Skorzystaj z możliwości, jakie masz w najbliższym otoczeniu. Twój stan psychiczny zależy przede wszystkim od Ciebie i Twojej motywacji do jego poprawy.

Pozdrawiam