Brak sensu życia u 15-latki

Nienawidzę siebie Mam 15lat odkąd pamiętam śmieją sie z mnie. Nienawidzę siebie za to kim jestem i jak wyglądam. Nie chcę wychodzić z domu w dzień bo się wstydzę siebie.Wiem ze ludzie mają gorzej do mnie ale ja sie po prostu sobą brzydzę . Dołuje się gdy widzę ładne szczupłe dziewczyny które mają wszystko. Cały czas się czerwienie. Nic nie potrafię,ciągle się dołuję Nieraz mam myśli samobójcze i chce się zabić. Na dodatek po śmierci bratanicy straciłam sens życia nie wiem co robić.

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Psychologia

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!
Sposób, w jaki o sobie piszesz, wskazuje na subiektywnie zaniżone poczucie własnej wartości. Brakuje Ci samoakceptacji. Ciągle się krytykujesz, sądzisz, że inni się z Ciebie śmieją, nie lubisz siebie za to, jaka jesteś i jak wyglądasz. Zbyt mocno koncentrujesz się na swoich wadach i mankamentach, a nie dostrzegasz w ogóle mocnych stron, zalet, sukcesów. Twój pesymizm pogłębia się wskutek Twojego destrukcyjnego zachowania – unikasz towarzystwa, jesteś nieśmiała, nie chcesz wychodzić z domu. Dokonujesz niekorzystnych porównań społecznych, myśląc, że inne dziewczęta są ładniejsze, lepsze od Ciebie. Niewykluczone, że Twoja niska samoocena przyczyniła się do rozwoju depresji, stąd smutek, przygnębienie, myśli samobójcze, poczucie beznadziei i bezsensu. Pamiętaj, że nie ma ideałów. Każdy z nas ma jakieś słabości i wady, ale też każdy z nas ma zalety, mocne strony. Ty również masz wiele zalet, tylko ich nie zauważasz, nie chcesz zauważyć. Może nie jesteś super szczupła, ale masz piękne oczy? Może nie grasz na gitarze, ale piszesz piękne wiersze? Każdy z nas ma coś, czego mu zazdroszczą inni. Ty też jesteś oryginalna, jedyna w swoim rodzaju! Postaraj się spisać na kartce cechy, zalety, z których jesteś zadowolona. Niech to nie będą tylko cechy wyglądu zewnętrznego, ale także cechy charakteru (np. mam smukłe palce, jestem punktualna, ambitna, dyskretna, umiem dochować tajemnicy, mam ładne włosy, mam dobre wyczucie rytmu itd.). Zapytaj też najbliższych, co w Tobie lubią, co im się w Tobie podoba, za co Cię cenią. Jestem pewna, że nawet wielu swoich mocnych stron nie jesteś świadoma. Jeżeli kiepskie samopoczucie sprawia, że czujesz się sama ze sobą subiektywnie źle, postaraj się o tym porozmawiać z kimś bliskim, np. z mamą, z przyjaciółką. Wsparcia możesz również szukać u psychologa szkolnego lub w najbliższej poradni psychologiczno-pedagogicznej. Wsparcie emocjonalne oferują też telefony zaufania, np. http://www.116111.pl/.
Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry,

Faktycznie stan, w którym jesteś, budzi niepokój i bardzo dobrze, że pisząc o swoich objawach, szukasz pomocy, bo ta pomoc jest Ci potrzebna.

Potrzebujesz pomocy specjalistycznej psychologicznej, bądź psychoterapeutycznej, celem zdiagnozowania Twoich symptomów, by była możliwość skutecznie Ci pomóc.

Proszę nie zwlekaj i zrob ten pierwszy krok, poproś swoja Mamę o pomoc i wsparcie, czego Ci serdecznie życzę,
irena.mielnik.madej@gmail.com

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Analiza własnego życia i brak celu – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak zlikwidować kompleksy i przestać bać się żyć? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Mam dość siebie. Czy mogę to jakoś zmienić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Apatia i brak sensu życia - jak z tym walczyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Poczucie smutku i brak sensu życia u 14-latki – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Myśli samobójcze i brak wsparcia u rodziców – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Niska samoocena i brak pewności siebie – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak sobie poradzić z tym życiem? – odpowiada Mgr Małgorzata Wierzbicka
Nie widzę sensu życia - co mam robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak wiary we własne możliwości – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz

artykuły

Twój cień jest twoją siłą

A co jeśli bym ci powiedziała, że to, co jest twoi

Choroba afektywna dwubiegunowa. Agnieszka opowiada, jak wygląda życie z chorobą bipolarną (ChAD)

Nawet lekarzom zdarza się mylić jej objawy z depre

Ten test pokaże, jakie cechy osobowości ukrywasz przed światem. Sprawdź tylko, jakie zwierzę widzisz na tym obrazku

Jakie cechy dominują w twojej osobowości? Jakie ce

Brak sensu życia

Mam na imię Jacek i mam 23 lata. Od ponad roku choruję na depresję. Jestem osobą z natury spokojną, zamkniętą w sobie i nieśmiałą. Pochodzę z biednej rodziny i mam czworo rodzeństwa. Jestem w trudnej sytuacji finansowej. W grudniu 2008 roku rozpocząłem swoją pierwszą pracę w banku. W lutym 2009 roku doznałem załamania. Zacząłem płakać, że jestem beznadziejny, samotny, biedny. Nie mogłem spać i budziłem się z bólami brzucha. W pracy chciało mi się płakać. Moja mama postanowiła udać się ze mną do psychiatry. Zacząłem przyjmować leki. Lekarz po zdiagnozowaniu moich objawów przepisał mi silne leki przeciwdepresyjne, które powodowały to, że pół dnia spałem (przyjmowałem benzodiazepiny). Udałem się do innego specjalisty, który zalecił mi łagodniejsze leki. Samopoczucie poprawiło się. W lipcu było już bardzo dobrze. Odstawiłem leki (niepotrzebnie). Dodatkowo od sierpnia zacząłem spotykać się z dziewczyną. Byłem nią zafascynowany, dobrze mi się rozmawiało, spędzało czas. Pojechaliśmy razem w góry. Zakochałem się. Niestety, nasza znajomość trwała krótko. Zaledwie 1,5 miesiąca. Po powrocie z wymarzonych wakacji zostawiła mnie. Wtedy to uświadomiłem sobie, że to nie była dla mnie dziewczyna, ponieważ rozstała się ona wcześniej z narzeczonym po długim związku, a ja byłem dla niej tylko zabawką. Mówię, trudno - skończyło się. Niestety, w połowie października znowu ogarnął mnie zły nastrój. Zacząłem płakać, że znów jestem sam, że jestem beznadziejny. Pojawiły mi się natrętne myśli natury agresywno-seksualnej. Nie mogłem się na niczym skupić. Oglądałem film i nie wiedziałem, o co w nim chodzi. W listopadzie udałem się do trzeciego specjalisty i zalecił mi lek przeciwdepresyjny i przeciwlękowy. Biorę go do dziś, już 5 miesiąc. Natrętne myśli zaczęły ustępować. Niestety, strasznie zacząłem się pocić i pojawił się jakiś niedowład ruchowy. Na nieszczęście w styczniu 2010 roku straciłem pracę (czyli jedyną rzecz, która tak naprawdę dawała mi sens życia), że miałem zajęcie i byłem wśród inteligentnych i fajnych ludzi. Teraz siedzę w domu i jestem załamany że życie jest bardzo trudne i że ja jestem nieszczęśliwy. Leżę do południa w łóżku, nie chce mi się rozmawiać. Nie potrafię żyć dla siebie - jakbym się poddał i zaczął nienawidzić siebie i cały świat. Ogarnęła mnie jakaś bezradność, obojętność. Czuję się niepotrzebny na tym świecie, nie potrafię postawić sobie żadnych celów. Powtarzam sobie w myślach że nie chce mi się żyć. Czuję, że zrujnowałem sobie życie i nie da się nic zrobić, że to psychika zaważyła na wszystkim, że się poddałem i teraz cierpię. Psychiatra stwierdziła, że po prostu jestem nieszczęśliwy.

MĘŻCZYZNA, 23 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

wydaje mi się, że powinien Pan poszukać porady i pomocy psychologa bądź psychoterapeuty. Pana problem, z tego co rozumiem, jest złożony i dotyczy tak sfery zawodowej, jak i osobistej. Z pewnością specjalista doradzi Panu sposób, by zdobyć pracę, jak również zastanowi się wspólnie z Panem nad przyczynami sygnalizowanych przez Pana trudności emocjonalnych w radzeniu sobie z pewnymi trudnymi sytuacjami osobistymi.

Nie doradzałbym Panu jednak zaprzestania przyjmowania leków w tym momencie. Taką decyzję proszę zawsze konsultować z lekarzem prowadzącym.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego jestem nieszczęśliwy? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Druga fala depresji – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mam depresję na tle społecznym? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak sensu życia, samotność, brak koncentracji – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Brak sensu życia i ochoty na nie – odpowiada Dr n. med. Paweł Gosek
Co zrobić, gdy nie widzę sensu w swoim życiu? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Brak sensu życia - czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak zachowywać się po rozstaniu, kiedy nic nie ma sensu i nie chce się żyć? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Jaki jest sens mojego życia? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak sobie poradzić z brakiem chęci do życia? – odpowiada Mgr Kamila Drozd

artykuły

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Piotr Pogon: człowiek jest istotą przekorną, a życie - cudem

Piotr Pogon jest maratończykiem, biegaczem charyta

Koronawirus. Pierwszy Polak po przeszczepie płuc po COVID-19: "Przeraża mnie, gdy słyszę, że pandemii i koronawirusa nie ma"

Pan Grzegorz to pierwszy Polak, a ósmy człowiek na

Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Neurolog

umów wizytę

Dr n. med. Karolina Porębska Neurolog, Kraków

umów wizytę

Ewa Biegaj - Okulus Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Małgorzata Kogut Neurologia, Kraków

umów wizytę

Brak sensu w życiu u 21-latki

Nie widze sensu w zyciu. Nie poszlam na studia, mam zle platna prace, 20 lat i jestem w ciąży bez slubu. Mam brac slub za rok a wstydzę się mowic publiczine w kościele, pierwszego tanca. Jestem niesmiala i nie lubie być w centrum. Nie potrafie rozmawiać z ludzmi. Jestem jedynaczka może dlatego nie potrafie rozmawiać z rodzicami, jak jesteśmy w gronie rodziny to to tylko odpowiadam na pytania.Jestem beznadziejna na tle rodziny. Czuje ze nie nadaje się do zyciu i do ludzi. Brak znajomych.

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Zaburzenia nastroju Psychologia

Mgr Karolina Matlak Psycholog, Katowice

53 poziom zaufania

Witam,

Proszę rozważyć wizyty u psychologa, psychoterapeuty. Intensywna psychoterapia na ten moment nie będzie wskazana, ze względu na to, że jest Pani w ciąży i oczekuje dziecka. Może Pani jednak korzystać z wspierających form psychoterapii. Skorzystanie z pomocy specjalisty może Pani pomóc zająć się własnym poczuciem wartości, oswoić nowe role, jakie przed Panią - bycie mamą, żoną, radzić sobie z lękiem przed ludźmi. Cele do terapii ustali Pani zresztą z terapeutą, do którego się Pani wybierze - jeśli oczywiście się Pani na to zdecyduje.
Kiedy przeżywa się kryzys, sytuacje często przeżywa się jako beznadziejne lub bez wyjścia, gdy tak naprawdę wcale takimi nie są. Nie jest moją intencją, by bagatelizować to co Pani przeżywa, lecz raczej zachęcić, by pozwoliła sobie Pani pomóc. Proszę też nie zapominać o rozmowach z parterem i innymi ważnymi dla Pani osobami.

Pozdrawiam

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Jeżeli chce Pani zmienić swój sposób funkcjonowania i przeżywania to jak najbardziej namawiam na konsultację z psychoterapeutą, które mogą zakończyć się wspólnym podjęciem decyzji o leczeniu /tj.psychoterapii/.
Sam fakt bycia w ciąży nie stanowi przeciwskazania do podjęcia psychoterapii. Pomoc może Pani uzyskać w ramach NFZ - np.: w Poradni Leczenia Nerwic, Poradni Zdrowia Psychicznego lub prywatnie. W internecie dostępna jest również lista certyfikowanych psychoterapeutów Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego wg miejscowości.

Mgr Piotr Jan Antoniak Psycholog, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam Panią. Chciałbym, żeby zdanie, które napiszę dużymi literami przeczytała Pani bardzo powoli. JEST PANI WYJĄTKOWA. NA CAŁYM ŚWIECIE NIE MA TAKIEJ DRUGIEJ OSOBY JAK PANI. Kiedyś pewien człowiek z wykształcenia lingwista powiedział "Uważaj co do siebie mówisz, bo może się okazać, że słuchasz". Jednym źródłem, które może Panią osłabiać to doświadczenia życiowe (słabo płatna praca, brak studiów, ciąża). Być może w dotychczasowym życiu nie miała Pani wystarczająco dużo wsparcia od najbliższego otoczenia. Takie wsparcie jest potrzebne do budowania poczucia wartości i odpowiedniej samooceny. To co Pani o sobie pisze to drugie źródło, które Panią osłabia. Proszę spróbować być dla siebie bardziej łagodną. Może Pani się czuć przytłoczona, że w jednym okresie skumulowały się czynniki zewnętrzne i wewnętrzne, które działają na Panią oslabiająco. Jeśli to jest możliwe proszę spróbować umówić się do psychologa w bezpośrednim kontakcie. Drugi równoległy pomysł jaki mi przychodzi do głowy to rozejrzenie się w najbliższym otoczeniu i być może wybranie z niego osoby, z którą czuje się Pani najbezpieczniej w kontakcie. Psycholog i bliska osoba to zasoby zewnętrzne, kiedy trudno nam znaleźć w sobie zasoby wewnętrzne. Proszę wykonać krok w tym kierunku, żeby sobie pomóc (tak zresztą traktuję Pani opis na tym portalu). Pozdrawiam Panią