Obsesyjne myślenie o jedzeniu

Witam! 2 lata temu zaczęłam się odchudzać, po 6 mies. schudłam 30 kg, dostałam anoreksji. Wyleczyłam się z pomocą rodziny. Ale cały czas czuję skutki uboczne. Znów zaczęłam się odchudzać. Jem małe śniadanie i mały obiad, co 2 dni na kolację piję kakao. Chciałabym normalnie jeść. Cały czas myślę o jedzeniu. Ćwiczę. Jak zjem choć trochę więcej mam okropne wyrzuty sumienia. Co mogę z tym zrobić? pomocy. Chciałabym normalnie żyć, a nie cały czas przejmować się tym, że mogę przytyć. Błagam o odp.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Anoreksja Dietetyka Psychologia

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

71 poziom zaufania

Witam. Proszę pomyśleć o psychoterapii dla siebie.
Magdalena Brabec

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

problemy z jedzeniem sa odzwierciedleniem pewnych dynamik rodzinnych. nalezaloby sie przyjrzec relacji z ojcem (tej realnej i tej na poziomie nieswiadomym), mechanizmom, ktore Pani stosuje, zrewidowac przekonania o sobie (czy sa prawdziwe i czy Pani sluza,,..) i pare innych aspektow... najlepiej na psychoterapii..pozdrawiam serdecznie, Violetta Ruksza

Mgr Monika Macioszek Dietetyka

60 poziom zaufania

Metabolizm człowieka jest tak skonstruowany, że kiedy ma dużo pokarmu do spalenia, szybciej spala zapasy tłuszczu. Kiedy dostarczymy mu mniej żywności, spala ją wolniej. Jeśli jesz zbyt mało, organizm twój przestawia się na tryb oszczędnościowy i spalanie kilogramów jest trudniejsze. Duże znaczenie ma też sposób jedzenia: im szybciej pochłaniamy pokarm, tym więcej go zjemy, ponieważ nie uświadomimy sobie w porę, że jesteśmy już syci. Nasz organizm potrzebuje około 20 minut, aby mózg zasygnalizował nam, że jesteśmy najedzeni. Zanim zaczniesz jeść, nałóż na talerz 20 proc. mniej jedzenia, niż myślisz, że zjesz, zwiększ o tyle samo porcję warzyw. Nie odmawiaj sobie ulubionych przysmaków, jedz je, ale w mniejszych ilościach. Zmniejszenie porcji przyniesie lepszy efekt niż wyrzeczenie. W razie problemów, możesz też skorzystać z porady psychodietetyka.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Obsesyjne myślenie o odchudzaniu u 18-latki – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Cały czas myślę o jedzeniu – odpowiada Agnieszka Jamroży
Obsesyjne myślenie o jedzeniu i chęć rywalizacji – odpowiada Agnieszka Jamroży
Uczucie lęku i obsesyjne myślenie o jedzeniu – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak przestać myśleć o jedzeniu? – odpowiada Mgr Joanna Wasiluk (Dudziec)
Obsesyjne liczenie kalorii – odpowiada Mgr Joanna Wasiluk (Dudziec)
Jak zmienić swoje podejście do jedzenia? – odpowiada Mgr Magdalena Maciejewska
Czy to zaburzenia odżywiania? - nie mogę przestać myśleć o jedzeniu – odpowiada Lek. Marta Hat
Jak zrzucić te 7kg? – odpowiada Mgr inż. Ola Kilen-Zasieczna
Jak pozbyć się napadów jedzenia? Pomocy! – odpowiada Mgr inż. Ola Kilen-Zasieczna

artykuły

Sekielski zmniejszył żołądek. Big Boy z Gogglebox ostrzega

Tomasz Sekielski poddał się zabiegowi zmniejszenia

Dlaczego burczy nam w brzuchu? (WIDEO)

Serwus, ja jestem Tomek, a to jest kolejny odcin

Co jeść na śniadanie? Neurolog mówi, co najlepiej wzmocni mózg

Śniadanie to nie tylko poranny rytuał, ale przede

Co mogę zrobić z obsesyjnym myśleniem o jedzeniu?

Czuję się bezsilna. Mam prawie osiemnaście lat, a z zaburzeniami wspólnego mam już niezły kawałek czasu. Przez większość tego "kawałka czasu" gdybałam sobie, co by było jakbym zaczęła wcielać w życie te wszystkie pragnienia, marzenia, które kłębiły się natrętnie w mojej głowie. Od jakiegoś roku zajmuję się głównie właśnie wdrażaniem tego planu w moją rzeczywistość. Mam około 163 cm wzrostu i na początku całej "przygody" ważyłam niewiele ponad 50 kilogramów. W swoich oczach zawsze byłam okropna, miałam kompleksy na punkcie brzucha i ud. Obecnie ważę 44 kilogramy i kompletnie nie radzę sobie z moim życiem. Tak to już działa wiadomy wam mechanizm - coraz mniej, coraz większa radość - tak też jest u mnie, jednak od pewnego czasu nie mam pojęcia, dlaczego ja właściwie się z tego cieszę. Chociaż dalej widzę w swoim odbiciu grube uda i wystający brzuch (w rzeczywistości zapewne tak nie jest i zdaję sobie z tego doskonale sprawę), stało się to w pewnym momencie obojętne.

Myślę o jedzeniu (a raczej: niejedzeniu) przez 90% czasu: po obudzeniu się, w kinie, w autobusie, rozmawiając z kimś, wszędzie, w każdej sytuacji. Liczenie kalorii to już czysta automatyka, a zjedzenie normalnej kolacji skutkuje uczuciem przepełnienia i stękaniem "ale ja zaraz pęknę". Cierpię na bezsenność, chodzę pogrążona dalej w jakimś dziwnym półśnie, piję kawę, jestem albo rozdrażniona, albo smutna. Istnieje jednak parę chwil, kiedy czuję się szczęśliwa: gdy jestem z moją rodziną, z moją przyjaciółką. Wiem, że krzywdzę ich, robiąc to sobie. Obiecuję przyjaciółce, że pójdę do lekarza i nie idę. Nigdy się na to nie mogę zdobyć. Tylko za ich sprawą uśmiecham się jeszcze przez tych parę momentów dziennie, tylko dla nich mam wrażenie, że jeszcze żyję. Nie wiem już, co mam robić, jestem zagubiona i boję się, potwornie się boję, proszę o pomoc.

KOBIETA ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam!

Wymienione przez Ciebie objawy wskazuja na rozpoznanie anoreksji.

Samotna walka z tą chorobą jest bardzo trudna. Twoja wypowiedź może wskazywać ponadto na depresję, która jest bardzo częstym powikłaniem anoreksji. Dlatego gorąco zachęcam Cię do wizyty u lekarza psychiatry oraz psychoterapeuty specjalizującego się w leczeniu zaburzeń odżywiania się. Twoi bliscy zapewne wesprą Cię w tej decyzji i udzielą pomocy.

Nie warto zwlekać - im szybciej zaczniesz się leczyć, tym wieksza szansa na wyzdrowienie. Opóźniając wizytę u profesjonalisty krzywdzisz przede wszystkim siebie - swoje ciało i psychikę. Lekarz może przepisać leki przeciwdepresyjne, które unormują nastrój i sen, pomogą ,,wydostać się z dołka", zmniejszą lęk i rozdrażnienie.

Skuteczna pomoc jest w Twoim zasięgu, potrzebne jest jedynie Twoje przyzwolenie.

Z pozdrowieniami