Witam serdecznie!
Mam wrażenie, że trudno Ci ustalić jakiś porządek w opisanych sprawach, jak również powiązać przeżywane uczucia. Twoja psychika jest prawdopodobnie przeciążona problemami i objawami lękowymi oraz atakami złości sygnalizuje, że trzeba uporządkować emocje, znaleźć rozwiązanie dla trudnych spraw. Napisałaś, że masz 17 lat. Jesteś w wieku dojrzewania, dlatego wzmożona płaczliwość może wynikać z wrażliwości emocjonalnej, która często wiąże się ze zmianami w organizmie, jakie zachodzą w tym okresie. Z drugiej strony, napisałaś, że od zawsze „płakałaś z nerwów”, co może wskazywać na Twoje problemy emocjonalne, np. stany lękowe. Myślę, że Twoje problemy biorą swój początek w niskim poczuciu własnej wartości. Obawiasz się, nie ufasz sobie, dlatego reagujesz nieadekwatnie do wielu sytuacji – albo płaczesz, albo reagujesz lękiem, albo tracisz nad sobą kontrolę i wybuchasz złością, odreagowując negatywne emocje na chłopaku. To z kolei piętrzy nowe problemy. Pamiętaj, by nie rozładowywać złych emocji na parterze, gdyż w ten sposób możesz go stracić. Jeżeli czujesz, że rodzice Cię nie doceniają i jest Ci z tego powodu źle, powiedz im o tym wprost, np.: „Słuchajcie, staram się jak mogę, ale przykro mi kiedy nikt tego nie docenia, a na domiar złego nazywa mnie leniem. Tracę wówczas motywację i chęci do czegokolwiek”. Porozmawiaj spokojnie z mamą albo tatą o swoich lękach, kłopotach, potrzebach, odczuciach, marzeniach. Pozwól sobie pomóc. Może wsparciem będzie dla Ciebie możliwość wygadania się chłopakowi albo przyjaciółce? Pomocy możesz także szukać u pedagoga/psychologa szkolnego.
Pozdrawiam i życzę powodzenia!
