Był ze mną 2 lata i odszedł bez słowa...

Był ze mną 2 lata. Pokochałam go od pierwszej randki. Chciałam go kochać, ale on na to nie pozwalał. Miał 32 lata, ja 28. Chciałam stabillizacji, wspólnego życia… po prostu zasypiać i budzić się przy nim. Tak po prostu, bo kochałam z nim przebywać, pomagać mu w trudnych chwilach. Nigdy nie powiedział, że mnie kocha. Tłumaczył się jedynie, że nie umie tego mówić, że w dzieciństwie nie zaznał miłości i pewnie dlatego nie wie, co to znaczy “prawdziwa miłość”. Kiedy ja wspominałam o wspólnym życiu, zaraz się irytował i rozmowa kończyła się kłótnią. W końcu po 2 latach doczekałam się półki w jego szafie i usłyszałam, że mogę zostawać u niego, kiedy tylko chcę, ale na razie nie zamieszkamy razem. Było to dla mnie niepojęte i bolesne. Takie wieczne życie na walizkach. Przez 1,5 roku chciał, żebym zostawała u niego tylko w weekend. W tygodniu wolał być sam. Po 3 tygodniach od jego niby jakiegoś małego kroku do wspólnego mieszkania i po ostrej kłótni, zostawił mnie. Powiedział, że wypalił się, że tak naprawdę tylko wymagałam, a sama nic nie dawałam. Przykro było mi to słyszeć, bo tak naprawdę to ja dbałam o niego, a teraz już wiem, że za mocno. Powiedział też, że spotkał się z kimś i teraz czuje się adorowany. Długa w ogóle to jest historia. Wstydzę się, że nie widziałam tego, co wszyscy wkoło widzieli. Wstydzę się tego, że nie widziałam, jak mnie nie kocha. Jak ciągle musiałam prosić o jego miłość. Źle zaczęło się dziać od naszych pierwszych wakacji, kiedy po 3 dniach urlopu i przebywania nad morzem powiedział mi, że po powrocie chce w spokoju kawę wypić. Odstawił mnie do domu. I zamiast 4 dzień urlopu spędzać przy nim, spędziłam w domu, płacząc. Zaznaczę, że na wakacjach było miło, ale widocznie kiedy on jest z kimś dłużej, to już się męczy. Dodam, że przede mną także odszedł od kobiety po 2 latach (pięknej i niezależnej zresztą) i po roku wspólnego mieszkania. Zostawił ją, a teraz zostawił mnie. Czy on potrafi kochać? Po 3 tygodniach od rozstania i przeżywania rozpaczliwie tego (spać nie mogłam, jeść nie mogłam, pracować nie potrafiłam, bolał każdy milimetr ciała), wiedziałam, że aby zacząć normalnie żyć, muszę wziąć się w garść i zacząć uczyć się życia na nowo - bez niego. Kiedy odszedł, to oczywiście nie powiedział, że to definitywnie koniec, że może kiedy przemyśli i na nowo zaczną wracać uczucia, to przyjdzie sam do mnie, ale że teraz mam dać mu spokój. No i wystarczyło, że przez 10 dni nie odezwałam się do niego ani słowem i nie odpisałam na jego 2 SMS-y - zadzwonił do mnie i poprosił o spotkanie. No i spotkaliśmy się. Wtedy usłyszałam, że zrozumiał już, że aby budować związek, trzeba być razem, że dosyć już spotykania się, że chce ze mną zamieszkać już w święta (spotkaliśmy się 11 grudnia 2009 r.). Byłam tak naprawdę szczęśliwa, kiedy usłyszałam to, co zawsze chciałam od niego usłyszeć. Powiedziałam mu, że bardzo cierpiałam, że boję się, że znowu mnie zostawi i będę cierpiała, ale o wiele bardziej. Powiedział, że wie jak cierpiałam, że jest mu bardzo przykro, że przez to musiałam przejść i tak cierpieć, ale miał już tak zatruty łeb, że nie wiedział, co zrobić z naszym związkiem, że wyszło tak, ale on oczyścił się bardzo, nie wie jak ja. Nie wie też, czy jest jeszcze tym, którego chcę widzieć do końca swoich dni. Dlatego poprosił o spotkanie. Wiedział, że chcę spróbować. Powiedziałam, że na święta to niemożliwe, żebyśmy razem zamieszkali, ale w nowym roku byłoby miło. Zaczął się wycofywać ze swoich deklaracji. Oprócz tego spotkania, na którym powiedział mi takie słowa, nie dążył do spotkania. Wyczuł, że chcę wrócić i że chcę spróbować. W pierwszy dzień świąt usłyszałam, że nie jest pewien uczuć do mnie, że się pogubił, że wie, że krzywdzi ludzi wkoło, że musi się wziąć w garść i że myśli, iż niedługo będzie lepiej. A ja zaczęłam cierpieć na nowo. Jak bardzo, nawet nie wspomnę. Sylwestra też nie wiedział, czy ze mną spędzi. Spotkaliśmy sie dzień po świętach, było miło, kochaliśmy się, a potem powiedział, że nie jest pewien uczuć, że nie wie, czy spędzimy sylwestra i za godzinę powiedział, że musi się szykować, bo jest umówiony. No i 3 stycznia, przejeżdżając koło jego domu, widziałam jak wychodził z kobietą i odwoził ją do domu (bo miał jej torby). Nocowała u niego, spędzili razem weekend, a mnie pozostawił bez słowa wytłumaczenia. Dlaczego dorosły mężczyzna tak postępuję? Nie umiem sobie poradzić. W przyszłym tygodniu zaczynam terapię u psychologa, bo nie radzę sobie... KOCHAM cały czas i boli mocno :( Mam teraz tylko dwa obrazy. Pierwszy - jego słowa do mnie o wspólnej przyszłości :) Drugi - przed jego domem z inną kobietą :( Nie umiem teraz żyć. Załamana i zakochana, ale nie kochana.

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Rozstanie Relacje z partnerem

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witam!

Nie potrafię odpowiedzieć na Pani pytanie, dlaczego Pani chłopak zachował się w taki, a nie inny sposób. Przyczyn może być bardzo wiele, jak np. niedojrzałość emocjonalna, spowodowana doświadczeniami wczesnodziecięcymi.

Podstawą funkcjonowania szczęśliwego związku jest wzajemne zaufanie, poszanowanie oraz branie odpowiedzialności za siebie nawzajem. Na takim gruncie buduje się poczucie bezpieczeństwa. Z Pani opisu wynika, że związek, w który była Pani zaangażowana, nie spełniał tych kryteriów.

Gdyby chłopak nie zerwał związku, prawdopodobnie nadal żyłaby Pani pod wiecznym znakiem zapytania, na huśtawce emocjonalnej. Dlatego może warto spojrzeć na rozstanie jako na coś konstrukktywnego, a nie destrukcyjnego. Teraz ma Pani szansę rozpocząć nowe życie i zaangażować się w związek, który zapewni Pani poczucie stabilności i bezpieczestwa.

Zdaję sobie sprawę, że ból po rozstaniu jest silny, ale proszę pamiętać, że nie trwa on wiecznie. Czas leczy rany. Spotkania z psychologiem/psychoterapeutą z pewnością pomogą Pani szybciej dojść do siebie.

Pozdrawiam.

Brzydkie słowa z ust 2-letniej córki

Witam mam pytanie. Moja 2 letnia corka, od pewnego czasu zaczela brzudko mowic mianowicie "glupia jestes" nie wazne czy to ktos z rodziny czy obcy , lub stojac w kolejce w sklepie klepnie kogos i mowi ze jest ktos glupi. Tlumacze corce ze nie wolno tak mowic ale ona nadal swoje. Czy ja mam reagowac na jej slowa czy nie mam zwracac uwagi i sama przestanie tak mowic.

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy wychowawcze Dziecko Pedagogika

Mgr Sylwia Nowak Psycholog, Łódź

45 poziom zaufania

Witam,
Prawdopodobnie córka "zauważyła" że dokładnie takie słowa zwracają uwagę innych dorosłych.Dziecko w tym wieku jeszcze nie ma odniesienia co do tego czy jest to dobre czy niewłaściwe.Owa obserwacja jest też podswiadoma, efekt w postaci zwrocenia uwagi jest nagrodą.
Można więc spróbować nie zwracać uwagi.Ryzyko jest jednak, wszak obcy ludzie np. w sklepie zwrócą, wiec strategia może okazać się nieskuteczna.Proponuje przeprowadzić rozmowę z zaangażowaniem percepcji wzrokowej, krótkiej aczkolwiek konkretnej.Można przygotować 2 kartki z buzia uśmiechniętą i smutną oraz"pudełko zapomnienia"-symboliczne miejsce do zostawienia brzydkich słów.W rozmowie można się bawić słowami , wskazując różne buzie.Na koniec ta smutną z zapisanymi dla Pani zamykamy w pudełku zapomnienia i ustalamy że tych słów nie będzie się używać.Oczywiście zawsze można w sytuacji gdy córka zacznie coś niewłaściwego mówić wracamy do ustaleń.Zawsze tez można coś dodać do pudełka -tj nowe słowo.Można tez wprowadzić jakąś nagrodę za przestrzeganie zasady.
pozdrawiam
Sylwia Nowak

Mgr Małgorzata Nikonowicz Pedagog

44 poziom zaufania

Dzieci często używają słów, na dźwięk których dorośli reagują natychmiast, czyli dostają nagrodę w postaci uwagi zwłaszcza rodziców i pozostałych obserwatorów tego "przedstawienia". Owszem takie zachowanie może samo zaniknąć, jeśli pojawi się inny tj. zastępczy bodziec, który będzie spełniał tę samą funkcję /uwaga-to najcenniejsza nagroda/. W takiej sytuacji należy zastosować technikę wygaszającą uwagę przez ignorowanie, ale też-co jest skuteczniejsze i trwalsze przez wprowadzenie kodeksu rysunkowego i nagradzanie za stosowanie się do niego. Nagrody- ich rodzaj określamy wcześniej /słodycze, spacer, itp./ i przy 2 letnim dziecku rozliczamy w krótkim odstępie czasowym.
Psychoterapeuta Małgorzata Nikonowicz

Mgr Agata Majda Pedagogika, Olkusz

65 poziom zaufania

Witam
Czasem dobrą metodą jest zignorowanie po to by dziecko nauczyć, że nie w taki sposób zyskuje naszą uwagę. Można zareagować w sposób paradoksalny taki jakiego się dziecko nie spodziewa,np jesteś głupia i nasza cicha odpowiedz: Ok ale to będzie nasza tajemnicą.
Można spróbować nagradzać dziecko za pozytywne zachowanie czyli jeśli w sklepie zachowa się odpowiednio to otrzymuje pochwale czy drobną nagrodę, np mały cukierek.
Pozdrawiam AM