Problemy po rozstaniu się rodziców

Witam. Jestem piętnastoletnią dziewczyną, która od dłuższego czasu nie wie, co robić. Odkąd moi rodzice się rozstali około 3 lata temu, nie mogę sobie poradzić. Przez prawie rok miałam zaburzenia snu. Teraz doświadczam szybkich zmian nastrojów, potrafię się śmiać przez cały dzień, a po chwili, przez jedną przykrą sytuację, zalewam się łzami. Jestem rozkojarzona, mam problemy z nauką, dla porównania; kiedyś zapamiętanie 100 słówek z angielskiego zajmowało mi około 30 min, niestety, teraz tej samej ilości słówek muszę się uczyć czterokrotnie dłużej. Jestem drażliwa i często odczuwam kłucie w klatce piersiowej. Mam obsesję na punkcie swojego wyglądu, ponieważ tata zawsze wypominał mamie, że jest za gruba. Odnosząc się do tematu ojca, nie mam z nim kontaktu od prawie pół roku i nie ma dnia, w którym bym o nim nie myślała. Sama myśl o szkole budzi we mnie niechęć, przez chwilę myślę, że będę się uczyć, a chwilkę później zastanawiam się na co to, po co i czy kogoś w ogóle to obchodzi? Posiadam ciągle taką myśl, aby się odwodnić i zobaczyć, czy tacie na mnie zależy lub czy jakbym umarła, kto by się przejął i przyszedł na mój pogrzeb. Byłam wzorową uczennicą, teraz przez niechęć do nauki i rozkojarzenie nie radzę sobie i zaczynam wagarować, ponieważ nie chcę rozczarować zarówno mamy, jak i nauczycieli. Z odżywianiem się też mam dziwną sytuację. Jem, kiedy czuję się jak odludek, i szybko tyję, natomiast kiedy jestem szczęśliwa i przebywam z przyjaciółmi, nie mam apetytu, i tracę na wadze, lecz ostatnio przytyłam 2 kg w 2 tygodnie. Bardzo proszę o pomoc!

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Rozstanie Relacje z partnerem

Mgr Joanna Żur-Teper

60 poziom zaufania

Witam,
rozwód rodziców jest dla każdego dziecka bardzo trudnym doświadczeniem, z którym niełatwo poradzić sobie samemu. Rozumiem, że jest Ci bardzo ciężko w takiej sytuacji, dlatego powinnaś zadbać o siebie i swoje zdrowie. Szczerze zachęcam Cię do tego, żebyś porozmawiała z mamą o swoich problemach, powiedz jej, jak się czujesz i co myślisz. Z pewnością będzie starała Ci się pomóc i zapewni Ci wsparcie.
Możesz również skorzystać z pomocy pedagoga szkolnego lub zapisać się na wizytę do Poradni Zdrowia Psychicznego, gdzie uzyskasz fachową pomoc. Do poradni na pierwszą wizytę będziesz musiała przyjść z mamą. Dlatego warto wcześniej z nią porozmawiać o problemach, z jakim się borykasz.
Zastanawiam się z jakiego powodu nie masz kontaktu z tatą. Zrozumiałe jest to, że za nim tęsknisz, dlatego myślę, że warto byłoby się z nim spotkać, o ile to możliwe. Porozmawiaj również o tym z mamą, być może uda Wam się wspólnie rozwiązać ten problem.
Trzymam kciuki za Twoje powodzenie i pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jestem nastolatką. Mam czasem napady takiego smutku i przygnębienia. Czasem w nocy płaczę. Dlaczego rodzice tak dziwnie postępują? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Czy to, że nie mam przyjaciół i dziewczyny, a rodzice się mną nie interesują spowodowało u mnie depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Moi rodzice ciągle się kłócą – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Niechęć do nauki. Czy mam rzucić szkołę? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Problemy po śmierci rodziców – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Rodzice nie rozmawiają, przyjaciółka mnie olewa - co robić? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Problemy z adaptacją w szkole a fobia szkolna – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Rodzice chcą mnie zostawić w UK. Ratunku! Co mam robić? – odpowiada Magdalena Pikulska
Myśli samobójcze po śmierci taty – odpowiada Paulina Witek
Niska samoocena - co mam robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

"Nie rób z siebie pajaca". Dr Paweł Kabata - chirurg onkolog czy celebryta?

Dr Paweł Kabata jest chirurgiem onkologiem, który

Kto korzysta z pomocy bioenergoterapeutów? Fragment książki Katarzyny Janiszewskiej "Ja nie leczę, ja uzdrawiam"

Ludzie im ufają, powierzają swoje zdrowie. Są w st

Ola ma łysą głowę i wielki uśmiech. Postanowiła w końcu być sobą

Ola ma 24 lata i łysą głowę, która wzbudza zainter

Rozstanie rodziców odbija się na moim związku

Witam! Nie wiem, od czego zacząć. Mam 21 lat i studiuję pedagogikę. Moja wypowiedź może wydawać się dość niespójna, ale ciężko mi o tym mówić... Od pewnego czasu nie wiem, co się ze mną dzieje... Ale zacznę od poczatku... Ponad rok temu dowiedziałam się, że moja mama ma innego faceta... Poznałam go wcześniej, przedstawiła go jako kolegę z pracy... W życiu nie przypuszczałam, że mama może zdradzić tatę. Byli razem ponad 20 lat... Wzorowe małżeństwo, mogło się wydawać... Jednak prawda wszystkich "zabiła"... Wydało się, że mama ma romans z tym facetem... Przeżyłam to okropnie, patrząć na cierpienia taty i mojego brata... Mama się wyprowadziła... Tata miał myśli samobójcze... Zdążyłam na szczęście na czas... Widziałam to... Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje... Później jeszcze rozprawa w sądzie i wszystko wróciło...

Teraz jest już troszkę lepiej, "niby" wszystko jakoś się ułożyło... Ale ja cały czas myślę... Wszystko zostało na mojej głowie... Najgorsze jest to, że oddziałuje to na mój związek... Jestem strasznie zazdrosna o mojego faceta, nie pozwalam mu wychodzić nigdzie... Nie porafię mu zaufać... Przez to są kłótnie, myślimy o rozstaniu, choć to bardzo trudne, bo się kochamy... Mój tata go nie akceptuje... Boję się, że mnie zdradzi, zostawi... Nie wiem... Nie potrafię sama sobie pomóc... Kocham go, ale wiem, że tak dalej się nie da... Ostatnio postawił mi warunek, że muszę mu zaufać, bo inaczej nie ma to sensu... A ja nie potrafię... Nie wiem, czym to jest spowodowane... Może tą sytuacją domową? Proszę o radę... Powinnam iść do lekarza? Boję się tego, że nie dam rady się otworzyć... Pomóżcie...

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Konflikty w związku Psychologia Relacje z partnerem

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam!

Zaufanie w związku to podstawa, o czym sama Pani najlepiej wie. Bardzo przeżyła Pani rozstanie rodziców i prawdopodobnie nadal trudno jest się Pani pogodzić z zaistniałą sytuacją. Proponowałabym podejść do problemu z dwóch stron: po pierwsze spotkać się z psychologiem i podjąć terapię indywidualną. Takie spokania pomogą Pani uporządkować sobie wszystko, przepracować swoje uczucia pojawiające się w relacji z partnerem. Po drugie warto byłoby zachęcić chłopaka do podjęcia wspólnie terapii pary. Konsultacja z psychologiem, który ma doświadczenie w pracy z konfliktami w związku, pomoże wam przejść przez kryzys, pokonać trudności i wzmocnić Waszą relację. Napisała Pani, że bardzo się kochacie. Może warto zawalczyć o tę miłość? Jestem zdania, że nawet bardzo poważny konflikt może wzmocnić relację, przy wspólnym wysiłku, zaufaniu i zrozumieniu swoich potrzeb. Dlatego serdecznie do tego namawiam.

Może łatwiej byłoby Pani partnerowi zrozumieć trudną sytuację, z jaką musiała się Pani zmierzyć, gdyby Pani lub ktoś z autorytetem (np. właśnie psychoterapeuta) szczerze z nim o tym porozmawiał. To, co Pani przeżywa może być dla Pani chłopaka nie do końca zrozumiałe. Myślę, że potrzebuje Pani przede wszystkim czasu, wsparcia, bliskości i rozmów - o emocjach, które są w waszym związku, które są w Pani.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak poradzić sobie z samotnością i lękiem przed odrzuceniem? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Brak wzajemnego zaufania w związku – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co mam zrobić, żeby mój chłopak do mnie wrócił? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mój chłopak pije. Czy powinnam starać się przemówić mu do rozsądku, czy skończyć to raz na zawsze? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Rozwód rodziców - jak go przeżyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy mój tata jest alkoholikiem? – odpowiada Mgr Katarzyna Dąbrowska
Co mam robić, gdy mój chłopak wyprowadził się ode mnie? – odpowiada Paulina Witek
Chorobliwa zazdrość - czy to tylko mój wymysł? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Złe traktowanie partnera w związku, rozstanie i chęć odbudowania relacji – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego tak bardzo boję się stałego związku? – odpowiada Magdalena Pikulska

artykuły

Po prostu lubię ludzi

Z dr Mariolą Kosowicz, jedną z pięciu najwyżej oce

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

"Religa - ojciec i syn". Z Grzegorzem Religą rozmawia Mira Suchodolska

Grzegorz Religa to syn najsłynniejszego polskiego

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Problemy z komunikacją z rodzicami

Moi rodzice mnie nie rozumieją. Czuję, że mnie nie chcą. Jak idę do nich z jakimś problemem to oni zaraz na mnie krzyczą. Jestem w pierwszej klasie technikum ekonomicznego i nie rozumiem nic. Chciałabym zmienić kierunek. Jak im to powiedzieć?

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Kamila Stasik-Cwyl Pedagog, Wrocław

27 poziom zaufania

Dzień dobry.
Rozumiem, że to dla Ciebie bardzo trudna sytuacja, że czujesz się niechciana i niesłuchana. Nie oznacza to jednak, że rodzice Cię nie chcą, że nie zależy im na Tobie. Spróbuj raz jeszcze spokojnie z nimi porozmawiać, jeżeli to się nie uda spróbuj porozmawiać z kimś komu ufasz - przyjaciel, ktoś z rodziny, psycholog/pedagog szkolny. Być może udzielą Ci pomocy w nauce i wytłumaczą to czego nie rozumiesz. Często sama rozmowa o problemie z kimś innym, pozwala złapać dystans do wydawałoby się bardzo trudnej sytuacji i spróbować poszukać rozwiązań.
Pozdrawiam.