Dzień dobry.
Z Pani opisu można wnioskować, że traktuje Pani córkę jak małą dziewczynkę, a jej reakcje wynikać mogą właśnie z takiego jej traktowania. Agresywne awantury i tupanie nogami są charakterystyczne dla małych dzieci, które reagują tak, gdy nie dostaną tego czego chcą. W przypadku osób dorosłych tego rodzaju zachowania wskazują jednak na niedojrzałość i domagania się praw dziecka. Wbrew wszystkiemu jednak Pani "dobre i troskliwe" dziecko nie jest już dzieckiem i warto, by zaczęło zdawać sobie z tego sprawę. Pani postawa wobec niej może uczyć jej dorosłości i dojrzałości, albo pokazywać, że pomimo 22 lat nadal może być psychiczną nastolatką. Sugerowałbym spojrzeć na córkę, jak na młodą kobietę, od której należy oczekiwać np. pomocy w pracach domowych oraz wsparcia w domowym budżecie. Warto też, by spróbowała się Pani skonsultować np. z grupą wsparcia dla rodziców dzieci z tzw. problemami, dzięki czemu ujrzy Pani problem w nieci bardziej adekwatny sposób.
Pozdrawiam.
Witam. Czy nie jest czasem Pani przykładem nadopiekuńczej mamy? 22 letnia kobieta nie jest już dzieckiem. Czy rozmawia z nią Pani na zasadzie : dorosły - dorosły, czy dorosły - dziecko? Proszę zwrócić uwagę na te momenty, w których dochodzi do kłótni. Co mogło spowodować wybuch agresji u córki? Warto też porozmawiać otwarcie z córką i zapytać ją o powody tych reakcji? Może otwarcie porozmawiacie o zasadach, które będziecie obie przestrzegać. Warto tez pójść na terapie rodzinną do psychologa. Powodzenia
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Niedojrzałość emocjonalna nie jest zaburzeniem czy
Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Ot
Agresja dzieci autystycznych może objawiać się w b
