Wyjaśnienie zachowania z dzieciństwa

Witam serdecznie...Mam pytanie odnośnie pewnego zachowania w dzieciństwie.Słyszałem że występuje one czasami u dzieci. Mianowicie kiedy chodziłem do przedszkola i zajmowała się nami przedszkolanka jak chciałem ją zawołać to czasami miałem tak że mówiłem do przedszkolanki "mamo" i wiedziałem że mówię "źle" ale nie mogłem zamienić tego słowa przez około minuty.Po tym już mogłem mówić normalnie. Prosiłbym o wytłumaczenie tego zjawiska. Pozdrawiam i wyczekuje odpowiedzi

MĘŻCZYZNA, 19 LAT ponad rok temu

Zaburzenia zachowania Psychologia

Mgr Karolina Matlak Psycholog, Katowice

53 poziom zaufania

Witam,

Jeśli wyjaśnienie miałoby się odnosić do Pana, sugeruje by wybrał się Pan do psychologa/psychoterapeuty. Różne zachowania, także z dzieciństwa umieszczone są w kontekście - historii życia, historii rodziny, chorób, rozłąk, cech indywidualnych, itp. Konsultacje u specjalisty mogą pomóc zrozumieć Pana, także Panu samemu lepiej siebie zrozumieć i dopiero nadać znaczenie tamtemu zachowaniu.

Pozdrawiam
Karolina Matlak

Mgr Kamila Dziwota Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Może przedszkolanka była taką Twoją "mamą" i wcale nie chciałeś, by było inaczej (nie chciałeś poprawiać się, mimo świadomości, że to nie jest Twoja mama). Może dawała Ci ciepło, wsparcie, jakiego potrzebowałeś...

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Dobrze byłoby umieścić to zachowanie w jakimś kontekście. Bez niego to raczej gdybanie niż "twarda wiedza". Może była to dla pana forma zabawy, może przedszkolanka zaspokajała jakieś potrzeby których nie zaspokajała matka, a może po prostu "tak się powiedziało". Źródeł takiego zachowania jest zbyt wiele, by bez więszej ilości szczegółów móc cokolwiek stwierdzić. Pozdrawiam.

mgr Patryk Goleń Psychologia, Katowice

60 poziom zaufania

To ciekawe co Pan pisze.
Trochę spekulując za przyczynę uznałbym pewną prostą formę mechanizmu obronnego znanego psychologom jako przeniesienie. Polega ono na tym, że cechy posiadane przez jedną osobę nadajemy innym osobom, o ile w jakimś sensie przypominają one tą pierwszą. Dzieci w wieku przedszkolnym kategoryzują jeszcze świat zewnętrzny w oparciu o pewne proste kategorie. W umyśle takiego dziecka trudno odgraniczyć od siebie różne role (czyli mówiąc w pewnym uproszczeniu: owe kategorie) jakie osoby z zewnątrz pełnią wobec nich. Dlatego gdy w nowej dla siebie sytuacji dziecko zostanie pozbawione prawdziwej mamy, a zamiast niej zostanie "podstawiony" jakiś "obiekt" o nieznanym znaczeniu, to próbują dopasować mu kategorię z pośród tych, które już znają. Pani z przedszkola w przeniesieniu najbardziej przypomina mamę, więc być może stąd takie "przeistoczenie" (reakcje przeniesieniowe potrafią być silniejsze niż racjonalna wiedza)
Jednak to, co jest najbardziej ciekawe w Pana historii, to fakt, iż dzieci na ogół zamykają pojęcie "mama" w jednej tylko kategorii, to znaczy, w tej jednej konkretnej osobie. Trudno mi Panu odpowiedzieć co skłoniło Pana do "rozszerzenia" tej kategorii.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak przekonać 4-latka do przedszkola? – odpowiada mgr Małgorzata Danielewicz
Zachowanie 3-letniej córki – odpowiada Mgr Sylwia Nowak
Wyjaśnienie przyczyn rozstania – odpowiada Marta Osińska-Białczyk
Dziwne zachowanie i brak empatii u 5-letniej córki – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Dlaczego mój syn mówi do siebie? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
Jak reagować na zachowanie trzylatka? – odpowiada mgr Anna Demarczyk
Jak radzić sobie z zachowaniem 6-latka? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski
Co może być powodem zmiany zachowania u mamy? – odpowiada Mgr Tytus Dziewięcki
Niegrzeczne zachowanie u 2-latka – odpowiada Mgr Ewelina Balcerowska-Mróz
Zachowanie dziecka 21-miesięcznego – odpowiada Mgr Jacek Zbikowski

artykuły

Spowiedź byłego narkomana. Dziś wyciąga innych z dna

"Narkoman jest w środku trąby powietrznej, tam nie

Czym jest zespół Adele?

Zespół Adele opisuje obsesyjną, patologiczną miłoś

Syndrom Piotrusia Pana

Chłopiec rośnie, dojrzewa, staje się mężczyzną, za

Wyjaśnienie zachowania 26-latki

Witam, chodzi o dziewczynę, która ma 26 lat. Ona zachowuje się nieraz dziecinnie, bo lubi różowy kolor, kolorowe naklejki z bajek i kolorowanki. A z drugiej strony ta osoba jest w stałym związku, normalnie chodzi do pracy i chce wziaść ślub. Czy ona ma jakieś problemy czy raczej taki typ osobowości?

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Zaburzenia zachowania Psychologia

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Czy jej zachowania powodują jakieś problemy? Są dysfunkcyjne? Nastręczają trudności w kontaktach z innymi, w pracy, w domu? Czy przeszkadzają w wykonywaniu codziennych obowiązków? Czy naruszają jej codzienne funkcjonowanie i odczucie dobrostanu psychicznego? Jeśli nie, to wszystko jest w porządku.

mgr Magdalena Rachubińska Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Witam serdecznie,
Pojawia się niepokój w związku z zachowaniem kobiety, która ma poważne plany, ale sposób jej funkcjonowania wydaje się być na ogól infantylny? Warto byłoby zastanowić się jak to zachowanie wpływa na tą osobę i jej otoczenie - czy wzbudza jakieś negatywne uczucia? Czy to zachowanie/ubiór powoduje, iż funkcjonowanie kobiety jest utrudnione, dysfunkcyjne? Czy osoba ta czuje dyskomfort z tego powodu? Jeżeli tak - warto sięgnąć po pomoc psychologa. Jeżeli nie - wszystko jest w porządku.
Zapraszam na rozmowę.
Pozdrawiam, Magdalena Rachubińska

Mgr Piotr Jan Antoniak Psycholog, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam Pana. Najważniejsze, żeby odpowiedział Pan sobie na pytanie - co takiego Pana niepokoi w zachowaniu i funkcjonowaniu tej osoby? Jeśli za takim zachowaniem nie idą konsekwencje, które wpływałyby na jakość związku czy relacji to nie ma się czym niepokoić. Być może nawet warto to co Pan wymienił potraktować jako zaletę (łączenie elementów, które przypisujemy dzieciom z obowiązkami i odpowiedzialnością osoby dorosłej). Pozdrawiam Pana
http://piotrantoniak.pl/

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Zabawa lalkami i niechęć do szkoły u 16-latki – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Czy zachowanie mojego taty to jakieś zaburzenie? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Dlaczego zdarza mi się być agresywnym? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Strach przed ciemnością u 7-latki – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Zmiana zachowania i dziewczyny przez koleżankę – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk
Agresywne zmiany w zachowaniu 26-letniej osoby – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Potrzeba bliskości z ukochaną – odpowiada Mgr Agnieszka Urbanowicz
Krzyk w stosunku do partnerki – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Jak pomóc żonie, która stała się nieszczęśliwa? – odpowiada Mgr Katarzyna Schilf
Jak poradzić sobie z wyjazdami i zmianą trybu pracy u żony? – odpowiada Mgr Anna Ingarden

artykuły

Niedojrzałość emocjonalna - objawy, przyczyny i leczenie

Niedojrzałość emocjonalna nie jest zaburzeniem czy

Autyzm a rodzina

Autyzm jest ciężkim zaburzeniem powodującym powsta

Zanim nadejdzie jaśniejsza pora roku

-Zwłaszcza w tym okresie zdrowy styl życia, właści

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Czy zachowanie w dzieciństwie wskazywało na cechy autystyczne?

Witam,

jestem 21-letnią kobietą i zastanawiam się nad tym, czy jako dziecko miałam cechy autyzmu. Jednocześnie chciałabym wiedzieć, czy jest to dziedziczne - bardzo nie chciałabym, żeby moje dzieci były tak zamknięte na otoczenie jak ja kiedyś (i po części do dzisiaj). Nieraz się zastanawiałam nad tym, że w dzieciństwie nienawidziłam przytulania. Mama opowiadała, że już jako niemowlę odpychałam tego, kto próbował mnie przytulić i okazywałam wtedy niezadowolenie. Miałam problemy z okazywaniem uczuć. Kiedy ktoś pocałował mnie w policzek szybko biegłam umyć buzię. Nie potrafiłam się odnaleźć w towarzystwie (wiek przedszkolny) i często modliłam się, żeby już minął czas przebywania w przedszkolu, chciałam być sama (a nikt mi tam nie dokuczał). Potrafiłam też oglądać przez godzinę jeden obrazek z dużym zainteresowaniem analizując każdy szczegół. Bałam się panicznie nowości (nowe otoczenie, nowi ludzie), to było często nie do zniesienia. Do dzisiaj nie umiem do końca radzić sobie w towarzystwie, bardzo stresują mnie sytuacje wymagające kontaktu z drugim człowiekiem (choć to nie oznacza, że takich sytuacji unikam, jest zdecydowanie lepiej niż to wyglądało w dzieciństwie). Słyszałam, że są dzieci mające tylko pojedyncze cechy autyzmu, zastanawiam się, czy sama byłam takim dzieckiem i czy mogę to przekazać moim dzieciom.

Pozdrawiam i liczę na odpowiedź.

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Autyzm Psychologia

Mgr Aurelia Grzmot-Bilska Pedagog, Bydgoszcz

63 poziom zaufania

Na bazie tego, o czym Pani napisała, trudno jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie. Takie cechy, jak: preferencja samotności, problemy z komunikacją uczuć, trudności w kontaktach interpersonalnych, unikanie nowości, przymus stałości otoczenia, izolacja czy unikanie kontaktu wzrokowego rzeczywiście są cechami należącymi do ASD (ang. autism spectrum disorders), czyli spektrum zaburzeń autystycznych, do których zalicza się autyzm (zespół Kannera) i łagodniejszą postać tej choroby – zespół Aspergera.

Nie oznacza to jednak, że mogła mieć Pani izolowane cechy autyzmu. Być może Pani reakcja wynikała z nieśmiałości. Powyższy katalog objawów wpisuje się też w cechy charakterystyczne dla osobowości lękliwej, która odznacza się unikaniem bliskich kontaktów. Diagnoza różnicowa wymagałaby większej ilości informacji.

Musi Pani pamiętać, że autyzm to globalne zaburzenie rozwoju, wynikające z defektów neurologicznych. Autyzm może mieć tylko częściowo podłoże genetyczne, za czym przemawia fakt, że występuje częściej u bliźniąt jednojajowych niż dwujajowych. Specjaliści jednak wskazują, że rodzice przekazują nie tyle podatność na autyzm, co skłonność do wystąpienia pewnych zaburzeń, np. trudności adaptacji do środowiska zewnętrznego.

Więcej na temat przyczyn i objawów autyzmu może Pani przeczytać na stronie naszego serwisu pod ponizszymi linkami:

http://portal.abczdrowie.pl/autyzm
http://portal.abczdrowie.pl/przyczyny-autyzmu-dzieciecego

Pozdrawiam serdecznie.

Mgr Agata Majda Pedagogika, Olkusz

65 poziom zaufania

Witam
Każdy z nas ma cechy autystyczne tylko pytanie ile i na ile one przeszkadzają w życiu. Wystarczy zrobić taki ogólnie dostępny test AQ by zobaczyć ile w każdym z nas jest autystyka.
Na to jakimi jesteśmy składa się wiele między innymi genetyka, o którą pani pytała ale to też nasza osobowość, temperament, inteligencja również ta emocjonalna, sposób wychowania to jakimi otaczamy się ludźmi. Jeśli ma pani przyjaciół, rodzinę, jest pani zadowolona ze swych osiągnięć i akceptowana przez otoczenie to nie powinno być powodu do niepokoju i nie ma co się zastanawiać nad tym czy kiedyś miało się coś czy nie. Wszystkie zaburzenia diagnozuje się i leczy wtedy gdy faktycznie upośledzają nasze życie.
Z pozdrowieniami AM