Wyleczyłam się z anoreksji

Witam!
Z Twojego postu wynika, że jesteś sfrustrowana wynikami leczenia. Zakładałaś, że po wypisie ze szpitala będziesz wyleczona z anoreksji, tak zresztą stwierdzasz w nagłówku swojego pytania. Przy takim założeniu można się jednak spotkać z rozczarowaniem.

Anoreksja w większości przypadków jest chorobą przewlekłą, a średni czas trwania objawów wynosi ok. 5 lat. Jak rozumiem, leczysz się od kilku miesięcy.

Bardzo dobrze, że uczestniczysz regularnie w psychoterapii, a w leczenie angażuje się Twoja rodzina. Nie zapominaj jednak, że znajdujesz się obecnie na początku drogi. Mogą zdarzyć się wpadki i nawroty, nie oznacza to jednak klęski. Nawroty w zaburzeniach odżywiania zdarzają się często, całkowite wyleczenie się bez żadnych nawrotów dotyczy tylko 15% chorych. Nawrót choroby może być okazją do omówienia jego okoliczności z terapeutą, dzięki temu można dojść do nowych, ważnych wniosków.
Podstawową forma leczenia jest psychoterapia poznawczo-behawioralna, zaleca się co najmniej 16-20 sesji, bardzo często jednak terapia trwa ok. roku.

Terapia powinna być prowadzona przez odpowiednio wyszkolonego terapeutę, doświadczonego w leczeniu zaburzeń odżywiania oraz terapii dzieci i młodzieży.

Wymieniane przez Ciebie objawy: wypadanie włosów, zaburzenia miesiączkowania są bezpośrednim skutkiem odchudzania. Bóle brzucha, zaparcia, wzdęcia są najczęściej zgłaszanymi objawami, są spowodowane zaburzeniami czynności jelit. Nie wiem, jakie stosujesz leki, nieodpowiednio dawkowane mogą nasilać problemy. Jednym ze sposobów na zaparcia jest stosowanie diety bogatej w błonnik, np. dodawanie łyżeczki otrębów do posiłków. Inną bardzo ważną przyczyną tych dolegliwości są powtarzające się epizody objadania się, powstaje wówczas błędne koło: żle się czuję - jem, by poprawić samopoczucie i zmniejszyć stres - nasilają się dolegliwości trawienne - źle się czuję.

Objawy psychiczne, jak zaburzenia koncentracji i pamięci, utrudniające naukę, są również efektem głodzenia się. Anoreksja powoduje rozregulowanie wielu mechanizmów: regulacji głodu i sytości, hormonalnych, neuroprzekaźnikowych i powrót do prawidłowego stanu równowagi może potrwać więcej niż kilka miesięcy.

Z przeprowadzonych badań wynika, że ok. 70% chorych uzyskuje poprawę z okresowymi nawrotami. Uważa się, że istnieje kilka czynników zwiększjących szansę na sukces w leczeniu. Optymistyczne dla Ciebie jest to, że takim czynnikiem jest np. początek choroby między 14-18 rokiem życia. Inne to: szybkie rozpoczęcie terapii, współpraca rodziny, brak istotnych konfliktów rodzinnych.

W celu kontrolowania epizodów objadania się zaleca się pacjentkom:
1. Jedzenie posiłków o stałych porach dnia.
2. W miarę możliwości: dostosowanie planu dnia do godzin posiłków, a nie odwrotnie.
3. Regularne posiłki w ok. 3-godzinnych odstępach czasu (3-4 posiłki+ 2- 3 przekąski).
4. Zaplanowanie jadłospisu z dietetykiem.
5. W trakcie posiłków nie należy wykonywać innych czynności (oglądać TV, czytać).
6. Spożywanie posiłków tylko w jednym pomieszczeniu (np. kuchni). W tym pomieszczeniu powinno być wyznaczone miejsce, które jest używane tylko do spożywania posiłków. Po zjedzeniu należy opuścić pomieszczenie do następnego posiłku.
7. Nie powinno gromadzić się zapasów ani nadmiaru jedzenia, szczególnie przysmaków, produków gotowych od razu do    zjedzenia.
8. Posiłki może przygotowywać inna osoba z rodziny.
W terapii warto omówić inne sposoby radzenia sobie ze stresem.

Kolejnym etapem jest poznanie przekonań związanych z oceną własnej sylwetki, budowania samooceny oraz innych problemów.
Nie wiem, jakie leki uspokajające stosujesz, leczenie powinno odbywać się pod kontrolą psychiatry dziecięcego.

Dość często zdarza się w początkowej fazie terapii zniechęcenie, rozczarowanie. Nie zatrzymuj się na tym etapie.Systematyczne i wytrwałe leczenie jest podstawą sukcesu.
Życzę powodzenia w walce z chorobą.