Życie z maminsynkiem
Witam. Zacznę od tego, iż mam 30 lat i jestem facetem. Jestem gejem w związku, który, moim zdaniem, nie do końca wygląda tak, jak powinien. Mój facet ma 29 lat, mieszkamy oddzielnie u swoich rodziców, co zdaniem matki mojego faceta jest normalne. Dla niego samego głównym autorytetem jest mama. Bardziej znaczące są dla niego widzenia mamy (kwestia wyboru, kupna samochodu, wyposażenia mieszkania), jak kogoś, z kim chce, jak sam mówi, wiązać swoje życie.
Należy on do ludzi, którym nie można zwrócić uwagi, gdy pojawia się jakiś błahy problem, zamyka się sam w sobie, nie dając sobie pomóc i obwiniając za to wyłącznie mnie. Taki stan często się powtarza i trwa kilka do kilkudziesięciu dni. W tym czasie unika definitywnie rozmów telefonicznych, nie mówiąc już o normalnej rozmowie - tłumacząc się, że chce być sam i musi sobie wszystko przemyśleć. Dla niego związek powinien opierać się na bezstresowym podejściu do wszystkiego - każdy drobny problem (zwrócenie uwagi, mój zły humor, krzyknięcie) staje się powodem, dla którego jego zdaniem warto zamykać się w sobie. Najgorsze w tym wszystkim jest również to, że w te sprawy ingeruje jego matka, utwierdzając go w tym, że to, co myśli, w pewien sposób jest słuszne.
Co powinienem zrobić w takiej sytuacji i czy mogę liczyć na to, że z tego faceta tak naprawdę kiedyś będzie normalny facet? Dziękuję za odpowiedzi. Pozdrawiam.
