Maluchy przeżywają emocje całym swoim jestestwem, nie maja jeszcze odpowiednio rozwiniętych struktur (jak dorośli), które pozwalają im kontrolować emocje. Stąd siła reakcji. To jedna kwestia. Druga to fakt, że w momencie narodzin rodzeństwa dla pierwszego dziecka zmienia się cały świat- od rytuałów po czas spędzany z rodzicami, dziadkami, dzielenie prezentów (kiedyś wszystko było dla niego, cała uwaga, wszystkie rzeczy itp). Najprościej mówiąc- urodzony braciszek jeszcze nie ma zalet (np wspólne zabawy, więź braterska itp) ale ma wady (mama jest zmęczona, ma mniej czasu itp). Dziecko w tej sytuacji często nie do końca rozumie co się zmieniło, czemu tak jest, obawia się utraty miłości rodziców, czasem czuje odrzucone. W takich sytuacjach próbuje zachowaniem zwrócić uwagę, sprawdzić, czy rodzice nadal kochają i akceptują, czasem też uczy się zachowań "manipulacyjnych", które pozwalają mu osiągnąć cel (szczególnie jeśli rodzice ulegają). Malec po prostu testuje, co będzie najlepszą "bronią".
Dlatego warto dużo tłumaczyć maluchowi, zapewniać, że jest kochany akceptowany (niekoniecznie słowem, ale czasem spędzanym tylko z nim, przywilejami tylko dla niego jako starszego itp), a także konsekwentnie i stanowczo nie zgadzać się i nie ulegać zachowaniom agresywnym, zawsze tłumacząc dlaczego takie zachowanie jest nieakceptowane. Im bardziej się ulega, tym jest gorzej. Najczęściej ulegamy "dla świętego spokoju", ale ta metoda tak naprawdę nie działa, bo dziecko zamiast skończyć, najczęściej powtarza niechciane zachowanie dlatego, że już raz przyniosło korzyści.
I choć to bardzo trudne i obciążające emocjonalnie dla rodziców, przeżywa to wielu rodziców rodzeństwa. Warto uzbroić się w cierpliwość i konsekwencję.
Jeśli problemy będą się nasilać można także skorzystać z pomocy terapeuty rodzinnego albo psychologa dziecięcego.
