Witam serdecznie,

Twój sposób myślenia, odczuwania oraz zachowania, aktywności jest dość typowy dla osób cierpiących na anoreksję.
Zaburzenia odżywiania się nie pojawiają się nagle: choroba rozwija sie stopniowo, podstępnie. Dzięki temu można ją długo trzymać w sekrecie, nawet przed najbliższymi. Korzystne jest jednak to, że można zatrzymać jej rozwój i dalsze narastanie objawów.

Anoreksja bardzo często rozpoczyna się od ,,banalnej uwagi na temat wyglądu". Taki komentarz u podatnej osoby wyzwala jednak określoną reakcję i uruchomienie negatywnych przekonań na swój temat, które dotąd były ,,uśpione". Takie kluczowe przekonania to ,,Jestem do niczego" ,,Nie zasługuję na uwagę i miłość" ,, Inni ludzie są bardziej wartościowi" ,,Ludzie są krytyczni i surowi".

Życiem zaczynają wówczas rządzić zasady typu: ,,Muszę się cały czas kontrolować" , ,,Nie mogę pokazać, jaka naprawdę jestem, bo inni mnie odrzucą".
Sposobem sprawowania kontroli staje się kontrola jedzenia i masy ciała, poligonem walki - własne ciało.
Jest prawdopodobne, że zgodnie z tymi przekonaniami ,,wymierzasz sobie karę", postrzegając siebie jako osobę gorszą.
Wiekszośc zachowań - głodzenie się, wymioty, ćwiczenia - jest ukrywana przed bliskimi, co daje jeszcze większe poczucie kontroli - kontroluję nie tylko moje ciało, ale i bliskich, choć o tym nie wiedzą.

Niestety, dość szybko odbija się to na relacjach z bliskimi, jest to jedno z najwcześniejszych powikłań anoreksji.
Kolejny etap, to powikłania somatyczne i psychiczne, które mogą być śmiertelne w skutkach.
Możesz poczytać o tym w dziale ,,Warto wiedzieć":
Twoje objawy polegające na częstym sprawdzaniu, natrętnych myślach i czynnościach wskazują na zaburzenia obsesyjno- kompulsywne, które mogą towarzyszyć anoreksji. Szacuje się, że na tego typu zaburzenia cierpi ok. 1/8 pacjentek chorujących na anoreksję. Rozumiem, że możesz przeżywać niepokój w związku z tymi objawami, że czujesz się sfrustrowana i bezsilna.
Istnieje jednak skuteczne leczenie, które pomoże odzyskać Ci równowagę i ponownie czerpać satysfakcję z życia.

Cieszę się, że zdecydowałaś się jednak na zadanie pytania na łamach naszego portalu, że deklarujesz chęć walki, że chcesz zrobić ,,wszystko".
W tej sytuacji powinnaś skonsultować się u lekarza rodzinnego i wykonać niezbędne badania (mofologia, elektrolity, EKG).
Jednocześnie: konieczna jest wizyta u lekarza psychiatry - nie jest potrzebne skierowanie. Możesz skorzystać z wizyty
np. w poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Wizyta jest konieczna w celu postawienia diagnozy i ewentualnych dalszych zaleceń - lekarz może przepisać Ci np. leki przeciwdepresyjne, które działają leczniczo w zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych.

Kluczowe znaczenie ma dla Ciebie psychoterapia. Anoreksja jest związana z nieprawidłowymi przekonaniami i sposobem myślenia, interpretacji (np. nieprawidłowej oceny własnej sylwetki - ostatnio nie masz nawet zaufania do siebie w tej kwestii). Kolejny ważny obszar to emocje: problemy w ich nazywaniu, wyrażaniu, niezaspokojone potrzeby emocjonalne.
Dlatego, jeśli skupisz się wyłącznie na diecie - skutek może być niewielki - konieczna jest systematyczna praca nad przyczynami problemu. Dlatego polecam Ci regularną, indywidualną psychoterapię.

Jesteś osobą niepełnoletnią, więc kwestie leczenia i konsultacji lekarskich musisz omówić z rodzicami.
Może to wymagać od Ciebie pokonania wewnętrznego oporu i wstydu - nie masz jednak innego wyjścia, jeśli chcesz odzyskać zdrowie. Obawiam się, że wyjście z tego wyłącznie ,,o własnych siłach" będzie bardzo trudne - o ile w ogóle możliwe.
Potrzebujesz pomocy i musisz dać sobie przyzwolenie na to, by Ci pomóc. Na szali jest nie tylko Twój związek, ale i zdrowie a nawet - życie. Im później zaczniesz się leczyć, tym większe ryzyko, że anoreksja przybierze przewlekłą postać, wyrządzając coraz większą krzywdę Twojemu ciału i psychice - weź to pod uwagę.

Serdecznie pozdrawiam i życzę powodzenia!