Depresja u dobrej uczennicy?

Witam serdecznie,

w swojej wypowiedzi zawarłaś dużo istotnych informacji o sobie, już sam tytuł Twojej wiadomości dużo znaczy... Oczywiście, że dobrym uczennicom zdarza się depresja :-) (choć Twoich objawów nie klasyfikowałabym w ten sposób!)
Zaczynasz od sukcesów naukowych i bardzo dużo objawów, o których piszesz wiąże się ze szkołą, Twoimi ambicjami. Wspominasz także o bracie, z którym w pewnym sensie "konkurujesz" o względy rodziców, a który chyba nie do końca spawdza się w roli przyjaciela. Trudno jest się porównywać  z kimś, kto nas wyzywa, a z tego co piszesz chyba odczuwasz taką presję.

Piszesz "mimo moich ambicji nie dam rady się uczyć". Ja to odbieram tak, że Twój organizm się trochę buntuje. I to właśnie wobec nauki. Przede wszystkim odpowiedz sobie na pytanie: dlaczego i dla kogo się uczysz? Jeśli dla siebie i jeśli dlatego, że daje Ci to satysfakcję, to OK. Może się jednak okazać, że starasz się coś sobie udowodnić rekompensując inne cechy, których uważasz, że nie posiadasz (jak np. uroda, pomimo iż dużo osób uważa Ciebie za atrakcyjną dziewczynę).

Święta to okres, kiedy jest jakaś tam drobna presja społeczeństwa, aby się cieszyć i czuć dobrze. Najczęściej życzymy sobie "radosnych, wesołych Świąt" właśnie. To też czas spędzany z rodziną, a jeśli w rodzinie występują konflikty może być trudno je przeżyć radośnie. Choćby przez samo udawanie, że "jest fajnie". Nie musi być, w końcu jednego roku czujemy się w tym czasie lepiej, innego gorzej.

Wydaje mi się, że podłożem napięcia w którym żyjesz (a wszystkie wymienione przez Ciebie objawy o tym świadczą) może być potrzeba sprostania wymaganiom czy też ambicjom, które sobie narzucasz. Nasilenie się dolegliwości w ostatnim czasie może się natomiast wiązać ze zbliżającym się końcem roku szkolnego. Może stąd ciągłe napięcie, które towarzyszy Ci w szkole (zwróć uwagę, że wymieniasz zajęcia związane z rywalizacją) oraz podczas powrotu do domu (trudna relacja z bratem; rodzice, którzy ignorują jego zachowanie)?

Twoje zachowanie jest jak najbardziej normalne, a odczucia które Ci towarzyszą to nic innego jak "znak" od organizmu, że jest zwyczajnie przeciążony. Emocje, które kumulują się w człowieku, gdy nie możemy/nie potrafimy ich wyrazić, w końcu jakoś dają o sobie znać - w tym przypadku w postaci objawów somatycznych jak np. napięcie mięśni karku i towarzyszących mu bólów głowy, zawrotów; drżenie rąk itp. A trudno je wyrazić odczuwając presję, że coś się "powinno czuć", albo jakimś się "powinno być". Myślę, że mogłabyś spróbować opisać swoje uczucia, które pojawiają się we wszystkich nieprzyjemnych dla Ciebie sytuacjach. W ciągu dnia kilka razy zadaj sobie pytanie "co teraz czuję", "czego chcę", "na co mam ochotę".  Może to być początkowo trudne, ale uświadomienie sobie swojej złości, lęku, wstydu czy poczucia winy jest bardzo ważne. I jak najbardziej masz prawo czuć się źle, gdy ktoś Ciebie obraża. Nie wiem na ile bliski jest Twój kontakt z Rodzicami, ale czy mówiłaś im wprost o swoich uczuciach, o tym, że ważne są dla Ciebie ich pochwały, że czujesz się niedoceniana? Może po prostu nie zdają sobie z tego sprawy, jeśli nic nie mówisz, a Twoje sukcesy są dla nich wystarczającym dowodem Twojej pracy i umiejętności? Jeśli taka rozmowa jest dla Ciebie na ten moment zbyt trudna poproś o wsparcie psychologa. Jak najbardziej namawiam do spotkań z psychologiem, który może spojrzeć na Twoje sprawy z dystansu. Poza fachową poradą na pewno da Ci oparcie, którego w tym momencie potrzebujesz, a z czasem i wszystkie sprawy się ułożą. Serdecznie pozdrawiam i życzę powodzenia!