Dlaczego nie mam ochoty na relacje z mężczyznami?

Dzień dobry!

Ma Pani za sobą wiele trudnych doświadczeń w relacjach z mężczyznami. Serdecznie Pani współczuję, tego, co Pani przeszła – przemocy psychicznej, poczucia bycia oszukaną i zmanipulowaną przez osoby, którym Pani ufała. Te przeżycia mogły pozostawić uraz w Pani psychice, objawiający się lękiem przed bliskością i zaangażowaniem, wręcz niechęcią do mężczyzn. Po tym, co Pani przeszła, to całkowicie zrozumiałe.

Pisze Pani, że w okresie załamania nerwowego korzystała z pomocy psychiatry. Zastanawiam się jednak, czy była Pani kiedykolwiek na konsultacji u dobrego psychologa czy psychoterapeuty? Warto sobie uświadomić, że farmakoterapia, choć pomogła w najostrzejszej fazie załamania, nie usunęła przyczyn. Najskuteczniejsze jest połączenie leczenia farmakologicznego z psychoterapią. Jeśli nie „przepracowała” Pani na terapii tych dwóch toksycznych związków, to prawdopodobnie ich konsekwencje nadal w Pani „pracują”. Być może nabyła Pani sztywnych przekonań na temat mężczyzn (np. „Nie można im ufać”), związków (np. „Prawdziwa miłość nie istnieje”), a także samej siebie (np. „Nie nadaję się do związku”), które mają Panią „chronić” przed kolejnym zranieniem w przyszłości. Z tego, co Pani pisze, jest osobą bardzo aktywną zawodowo i towarzysko; realizuje się Pani w licznych pasjach. Warto się bliżej przyjrzeć, czy nie jest to mechanizm obronny, ucieczkowy – i stąd pogorszenie samopoczucia w dni wolne od pracy. Pyta Pani, czy doświadcza stresu pourazowego (PTSD) albo nawrotu depresji. To może zdiagnozować tylko specjalista. O wpływie PTSD na relacje może Pani przeczytać w artykule: https://portal.abczdrowie.pl/ptsd-a-relacje-z-innymi.

Na Pani sytuację można spojrzeć jeszcze z innej perspektywy, głębszej. Nic Pani nie napisała o dzieciństwie, relacjach z rodzicami i między rodzicami, a są to bardzo ważne czynniki, mające ogromny wpływ na późniejsze funkcjonowanie w sferze damsko-męskiej. Warto przyjrzeć się zwłaszcza Pani relacjom z ojcem, który dla kobiety jest pierwszym wzorcem mężczyzny. Bywa, że podświadomie szukamy partnerów podobnych do rodzica. Pani dwaj ostatni partnerzy to mężczyźni raczej nienadający się do budowania trwałych więzi, niedojrzali i niedostępni. Warto, by podczas terapii przyjrzała się Pani mechanizmom stojącym za tym, kogo dotychczas wybierała Pani do relacji.

Interesuje się Pani psychologią, zna różne teorie i operuje specjalistyczną terminologią. Jednak sama wiedza, a nawet wysoka samoświadomość, to często za mało, by możliwe było uzdrowienie. Potrzeba drugiej osoby i bezpiecznych warunków, zwłaszcza, gdy problemy dotyczą relacji międzyludzkich. W Pani przypadku najlepiej, żeby terapeutą był mężczyzna.

Pozdrawiam Panią serdecznie i życzę, żeby udało się przepracować te problemy, które nie pozwalają Pani w pełni cieszyć się życiem.

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.

Proponuję podjęcie psychoterapii (np. psychodynamicznej), która pomoże Pani zrozumieć mechanizmy rządzące Pani emocjami